คนที่ทำงานประจำมาเป็นระยะเวลานานๆ แล้ววันหนึ่งต้องออกจากงานไม่ว่าจะเป็นการเลย์ออฟ หรือออกเฉยๆ แล้วมาตั้งตัว สมัยนี้เป็นเพียงแค่ความฝันแล้วใช่ไหม เพราะอะไรที่ธุรกิจใหญ่ๆ เห็นว่าดีเค้าก็จะไปซื้อมาเป็นของเขาและผลิตออกมาเอง คนเล็กๆ ที่ไม่มีเงินเก็บ มีชีวิตอยู่แบบชักหน้าไม่ถึงหลัง แบบเดือนชนเดือน ชีวิตอยู่บนความไม่แน่นอนว่าจะถูกเลย์ออฟเมื่อไร คนตกงานมีเยอะ เราจะอยู่ในสังคมนี้อย่างไม่ฟุ้งเฟ้อได้อย่างไร ในเมื่อทุกสิ่งมันล่อตาล่อใจ แล้ววันหนึ่งเมื่อเราตื่นขึ้นมา เราพบว่าเราแก่และมีหนี้สินบานเบอะ และต้องออกจากงาน ปลายทางของคนทั่วๆ ไปในสังคมตอนนี้จะเป็นอย่างไร แล้วเราจะทำอย่างไรให้เราไม่ไปถึงจุดๆ นั้น 
ออกมามีชีวิตอิสระ อยู่อย่าง independent มันเหมือนเป็นฝุ่น เป็นความฝันไปแล้วใช่ไหม