วันที่หนึ่งหยางหมิงซาน Yangmingshan National Park; 陽明山國家公園
                 หนึ่งสัปดาห์แห่งการเดินป่าฝ่าฝนและลมหนาว ชมธรรมชาติยามเช้า สาย เย็นย่ำ และค่ำคืน กับความเป็นป่า เมือง เรื่องดอกไม้ ใบหญ้า สัตว์นานา แลผู้คน ขอบคุณความงามตามธรรมชาติ ความงามในจิตใจคน ความสุขมากล้น อยากแบ่งปัน ทุกข์สุขนั้นธรรมดา มีมาเพื่อสร้างสมดุล 
                 ขอแบ่งปันเรื่องเล่าจากการเดินทาง เผื่อจะเป็นประโยชน์กันบ้างนะขอรับ
                 ชีวิตมันคืออาร์ต ศิลปะ ที่ต้องมีศาสตร์เข้าช่วย ถ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง ความมะ หัด สะ จอ รอ หัน การันต์ ย จะบังเกิด

                 เกริ่นนำ ด้วยการพรรณนา ไม่รู้น่าเบื่อ หรือน่ารื่นรมย์ ตั้งแต่ส่งงานแล้วเสร็จใน วันครูแห่งชาติ ๑๖ มกรา ก็ได้เริ่มเดินทางเข้าป่ากัน เป็นการเดินทางที่ได้นัดหมายเวลาไว้ที่เก้านาฬิกาเป็นคำตอบสุดท้าย หลังจากที่ค่ำคืนก่อนจากลา ก็ดึกหนักหนาแล้วไซร้ เลยเปลี่ยนมาเปลี่ยนไป เก้า เก้าครึ่ง สิบ เฮ้ย...เก้าครึ่ง เออ ๆ เก้า จนสุดท้ายคนนัดหมายดันงงเอง ๕๕๕ เช่นนั้นแล
                 แต่ก็ใช่ปัญหาแต่ประการใด มันเป็นเรื่องสามัญที่เกิดได้เสมอ ก็ใช้เวลาที่ว่านั้นทำอย่างอื่นซิ ไม่ว่าจะหาข้อมูลเพิ่มเติม นอนพัก ทักทายผู้คนผ่านโลกออนไลน์ จะมาหงุดหงิดงุ่นง่านให้เสียกาลก็ใช่เรื่อง เพราะอย่างไรเสีย เราต้องเดินไปพร้อมกัน เพราะเรามีเป้าหมายเดียวกัน นั่นคือ  

                 อุทยานแห่งชาติหยางหมิงซาน (Yangmingshan National Park; 陽明山國家公園) ซึ่งอยู่ระหว่างเขตเมืองไทเป (Taipei; 台北) และ นิวไทเป (New Taipei; 新北) ด้วยอากาศดี มีแสงแดด อุ่น ๆ ลมหนาวเบา ๆ ฝนไม่มี เก๋กู๊ดเสียจริง เราออกจากที่พัก ด้วยการเดินลงจากเขาซึ่งถือเป็นการอุ่นเครื่องเบา ๆ 

                 ตามต่อด้วยท็อปอัพ เติมตังส์ในบัตรสารพัดประโยชน์ แล้วต่อรถเมล์ เพื่อไปยังรถไฟใต้ดิน (MRT; Taipei Rapid Transit System) ที่สถานี Taipei 101–World Trade Center Metro Station สายสีแดง Tamsui-Xinyi ที่จะนำเราไปยังสถานี Jiantan และเดินต่อไปยังอุโมงค์ลอดถนน

                 เพื่อขึ้นรถเมล์สาย 260 ไปยังหยางหมิงซาน  บอกกล่าวกันเลยว่า เส้นทางตั้งแต่รถเมล์ขึ้นเขามาไม่ธรรมดาเสียจริง บ้านผู้คน มีเนื้อที่ มีสวน อลังการตั้งแต่เห็นประตูบ้านแล้วหนา ไหนจะผ่านสวนผัก ดอกไม้นานา ร้านค้า อาคารสถานที่ราชการมากมาย และด้วยความเป็นเขาที่มีถนนแค่สองเลน แล้วเป็นไง...คนขับที่มีทักษะขับรถได้เซ็กซี่เป็นที่สุด ยียวนชวนขยี้ใจ แม้ภายในรถจะมีหนุ่มสาวน้อยกว่าท่านผู้อาวุโสทั้งหลาย แต่นั่นก็หาใช่อุปสรรคสักเท่าใด อยู่กันได้ ปรับตัวอยู่บนรถได้ แม้บางเพลาข้ามิได้นั่ง โอนเอียงเหวี่ยงไปตามแรงโน้มถ่วง สนุกดี 

                เมื่อถึงป้ายสุดท้ายของเส้นทางเดินรถหรือ Yangmingshan Visitor Center แล้วเข้าแถวเพื่อรอขึ้นรถตู้สาย 108 ไปยังอุทยานแห่งชาติหยาง หมิงซาน 

                 ระหว่างที่ยืนแถวรอขึ้นรถเป็นเจ้าแรก (อิอิ) ขอนำชม...วิวดีงามกันหน่อย

                 ด้วยความที่ขึ้นรถเป็นคนแรก จึงเลือกที่นั่งได้ตามสบายใจ แต่กันเกิดอาการตรงไหนดีฟ่ะ...เพราะตัวเลือกดันเยอะ อ้าว...เป็นงั้น ต่างจากขาก่อนหน้าที่ตีตั๋วยืนเกือบสุดป้าย
               
                 พอมีที่นั่งก็ถึงกับตะลึงงันไปกับความงามสองข้างทางของอุทยาน 

                 ฟ้าใส ไม้เขียว หญ้าไหวเอน เป็นธรรมชาติเป็นที่สุด

                 และแล้วเราก็ลงจากรถ ณ ป้ายเสี่ยวโหย่วเคิง (Xiaoyoukeng; 小油坑)

                 สารภาพกันเลยว่า ไม่เคยจำชื่อสถานที่ได้เลยในทันที ถ้าไม่มีเพื่อนผู้ร่วมทางคงค้างเติ่งเสิร์ชชิ่งอยู่ร่ำไป นี่คือข้อดีของการเดินทางด้วยกัน “คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย” สามคนละ... คงอบอุ่นขึ้นกระมัง
                 เนื่องจากขึ้นชื่อเรื่องภูเขาไฟ ซึ่งแม้จะสงบแล้วแต่ยังคงคำราม และมีไอพวยพุ่งเสมอ เธอคือฟูมาโรลส์ (Fumarole)

(แล้วมันคืออะไรหว่า ด้วยความไม่รู้ด้านนี้เลยสักนิด ไปเจอจากเว็บหนึ่ง กล่าวถึงว่า เป็นลักษณะของภูเขาไฟที่ใกล้มอด จะมีน้ำแร่ น้ำพุร้อนหรือคล้ายควันพุ่งออกมา ซึ่งภูเขาไฟจะเกิดเฉพาะบริเวณที่มีการมุดตัวของแผ่นเปลือกโลก ระหว่างพื้นมหาสมุทรก้นพื้นทวีป เช่น ไต้หวัน นั่นไงละขอรับ; http://thaiphysics.blogspot.com/2009/02/blog-post_4914.html) พอได้สาระจากการเดินทางกันบ้างนาจา

                 ทั้งนี้ยังมีกำมะถัน ส่วนกลิ่นนั้นก็ไม่ใช่ปัญหา อ่อน ๆ รับได้สบาย ๆ

                 มันงดงามในนิยามของเรา คือ ลงจากรถตู้ขนาดเล็กปุ๊บ เลี้ยวขวา เดินมาเรื่อย ๆ แบบนิดเดียวจริง ๆ อ้าว...เจอแล้วภูเขามีไอพวยพุ่ง พร้อมคำรามให้ได้เห็นให้ได้ยินถึงความยิ่งใหญ่ในอดีตกาล แม้ตอนนี้จะลดบทบาทลง แต่ก็ยังคงน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม ให้นักท่องเที่ยวได้มาพักกาย ถ่ายภาพ บันทึกเสียง ครอบครัว เพื่อนฝูง คนรัก มากนัก แต่อย่ามากเกิน เดี๋ยวแออัด another nice day

                แต่ด้วยความออกมาเช้า อาหารที่ตกถึงท้องเพียงน้อยนิด คงไม่มีแรงพอจะไฟพิชิตยอดเขาอันใดได้ เลยต้องหาเสบียงก่อนเคลื่อนกาย แลซ้ายขวาหน้าหลัง มีที่ทำการขายสินค้าที่ระลึกและเด็กหนุ่มกลุ่มใหญ่ นั่งคอตกกันทั้งนั้น เอ๊ะ...น้อง ๆ ทำอะไรกัน ทำไมมานั่งตรงนี้ โดนบังคับมาหรือไร หน้าตาเหมือนไม่เอ็นจอย นั่งอาบแดดกันหน้าร้านของที่ระลึก พร้อมคุณครูกลุ่มหนึ่ง ส่องมองผองเพื่อนก็อย่าลืมเลือนหาอาหารกินกันนะตัวเอง 555!!!
                ได้มาแล้ว บะจ่างหนึ่งห่อ ราคาห้าสิบ


                พร้อมกับหยิบโปสการ์ด หรือไปรษณียบัตรหนึ่งใบในราคาสามสิบห้า (แต่ตอนนี้หาไม่เจอแล้ว เธอไปไหน) นั่งกินช้า ๆ อย่างละไม เสร็จแล้วก็ไปห้องน้ำพร้อมออกเดินทาง คราแรกตั้งใจว่าจะนั่งรถตู้ต่อไปยังเขาฝั่งกระโน้น ด้วยอ่านรีวิวคนอื่นมา กลับไปที่ป้ายอีกครา อ๊ายหยา...นานแรงงง เอาไง...เดินไหวไหม อืมม...ได้เพ...เดินนน...ลุยกัน เส้นทางนั้นอยู่ข้างน้องภูเขาที่มีไอนั่นเอง
             
                เสียดายโหลดวิดีโอไม่เป็น อยากให้ได้ยินเสียงเจ้าภูเขาร้องคำรามเหลือเกิน 

                สองข้างทางเป็นต้นไผ่ เส้นทางปูด้วยหินบ้าง สลับกับดิน มีเหล็กกั้นไม่ให้หินตกหล่น มีเชือกกั้นทางทั้งสองข้าง เมื่ออันตราย ป้ายนำทางแนะนำเป็นระยะ เส้นตรง ทางแยก มีป้ายชัดเจน คำนวณระยะทางและเวลาไว้ให้พร้อม เดินไปด้วยแรงกายยังดี สักพักมีเสียงตามมา คนกลุ่มใหญ่ อ๋อ...น้อง ๆ เมื่อตะกี้นี่ไง ดีงามแล้วน้องเอ๋ย...มาเชยชมธรรมชาติด้วยกัน ในวัยเยาว์ เจ้าจะได้หวงแหนไม่ทำลายเนอะ...ผ่านย่านควันไฟ ผ่านภูหญ้า เริ่มทะยานสู่ฟากฟ้า มองกลับลงมา เห็นลานจอดรถและอาคารที่มาก่อนหน้า



                 เดี๋ยวมีต่อนะขอรับ ไปไม่ถึงครึ่งทางเลย