ตั้งแต่ตั้งท้องเราบอกตัวเองเสมอว่าจะไม่คาดหวังอะไรกับลูก ขอแค่ "เป็นคนดี สุขภาพแข็งแรง ร่าเริง มีความสุข"
.
• แต่แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นเมื่อตอน 9 เดือนพาลูกไปแข่งคลาน ชนะที่1 (ตอนนั้นดีใจมากๆ ไม่คิดว่าจะทำได้) ปู่ย่าตายายมองลูกเราเป็นสิ่งพิเศษ ชนิดที่เราเองก็ลอยไปตามคำชมนั้น แต่เรื่องราวก็ไม่ได้จบแค่นั้น
• 10 เดือนไปแข่งคลานอีกที่ แพ้เพราะกลัวเสียงดังและงอแงไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้น
• 1 ขวบ 1 เดือน พาลูกไปแข่งรถไถอีกครั้ง เขาร้องไห้และแพ้มา เพราะอาการเดิมกลัวเสียงและคนแปลกหน้า
• 1 ขวบ 5 เดือน พาไปแข่งอีกรถไถอีกครั้ง และแพ้ ไม่ได้ที่1 เพราะติดแม่พ่อ เกาะหนึบไม่ยอมเข้าแข่ง แต่รอบแรกชนะ งอแง 
มาถึงวันนี้เรามองย้อนกลับไป เราเริ่มมีคำถามกับตัวเองแล้วว่า ทำไมลูกแพ้เราต้องเสียใจและผิดหวัง เราอยากให้ลูกเราเติบโตมายังไงทำไมเราถึงต้องเสียใจกับการแพ้ของเขา แต่ที่เราว่าเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดสำหรับเรา เมื่อเราไปแข่งคือ 
.
.
(ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง เราควรทำอย่างไรดี)
.
.
1. เราเอาลูกเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น
2. เรามองเขาด้วยสายตาที่มีแต่ความผิดหวังในตัวเขา
3. เรายังรอโอกาสที่จะพาลูกไปแข่งอีก เพื่อพิสูจน์ว่าลูกเราเก่งกว่าคนอื่น เพื่อได้รับคำชม เพื่อให้ทุกคนเห็นว่าลูกเราพิเศษมากแค่ไหน 
4. เรามักเสียใจที่เขาทำอะไรที่เราคิดว่าง่ายๆแบบนี้พลาด (ที่บ้านเขาทำได้ดีมาก แต่พอมาที่สนามเขาทำได้ไม่เต็มศักยภาพ)
5. เรามักจะคิดว่าเขา ควรทำได้ดีกว่านี้ 
.
.
นั่นแหละความคิดของแม่ พอเรามาทบทวน เราควรจะปรับแนวคิดยังไงดี ทำไมเราเหมือนทำใจไม่ได้ สับสน และหากมองไกลถึงอนาคต ที่เขาจะต้องเจอผู้คนมากมายกว่านี้ เราจะยิ่งไม่หวังมากกว่านี้เหรอ 
.
ใครพอมี ปสก ช่วยแนะนำคุณแม่มือใหม่ ที่อยากให้ทำให้ลูกมีความสุข และสุขภาพดี