ตาลเธอเป็นคนสวย หุ่นดี ใบหน้ารูปไข่ จมูกเป็นสัน ผิวขาว ถึงเธอจะมีลูกสองคนแล้วก็ไม่ทำให้หุ่นเธอพังแม้แต่น้อย เธอกลับบ้านนอกมาทำธุระเรื่องที่ดินของตากับยายหลังจากท่านเสียไป โอนกรรมสิทธิ์เป็นของเธอบางส่วน
ถึงวันกลับมาทำงานที่กรุงเทพ ตาลเธอแต่งตัววาบหวิว ด้วยนิสัยรักสวยรักงามมาตั้งแต่สมัยสาว ๆ ไม่แคร์สายตาคนมอง ตาลใส่กางเกงขาสั้น เสื้อก้าม โชว์หุ่นนาฬิกาทรายของเธออย่างสะใจและมีความสุข สาวโสดบางคนยังมิเคยผ่านชายใด และไม่เคยผ่านการมีลูกมาแล้วยังหุ่นดีไม่สู้เธอ
เมื่อนั่งรถประจำทางมาถึงหมอชิต มีแต่คนมองเธอ ตาลก็ไม่แคร์ อยากมองก็มองไป เธอนั้งรถแท็กซี่มายังหอพักแท็กซี่ก็มิวายจะมองเธอผ่านกระจกมองหลัง ตาลต้องเอากระเป๋ามากอดบังขาอันสวยงามของเธอไว้ แต่ระหว่างทางกลัวแฟนจะหิว จึงบอกแท็กซี่จอดหน้าปากซอยแทนที่จะให้เข้าไปส่ง เธอเดินไปยังร้านก๋วยเตี๋ยว ตาลสั่งไปสองถุงคนละถุงกับสามี สั่งต้มขมสองถุง ข้าวเหนียวร้อน ๆ สองถุงโดยลืมไปว่าสามีเข้ากะ
แต่ระหว่างสั่งเธอสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังมองมาที่เธอ ชายหนุ่มขับวินคนนั้นกำลังจ้องมองเธอใครจะไม่ดูออกว่ากำลังถูกจ้องมอง ตาลจึงเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าเอาเสื้อคุมมาใส่ แต่กางเกงล่ะ คงต้องยอมปล่อยแบบนี้ จะเปลี่ยนกางเกงตรงร้านก๋วยเตี๋ยวคงไม่เหมาะ
ตาลเดินไปเดินมาหลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย ลืมไปว่าสามีเข้ากะไม่มีใครมารับ จะเดินเข้าซอยหอพักก็อยู่ลึก ไหนจะสุนัขอีก แถมข้างทางยังมีศาลพระภูมิมากมายแลดูขนลุกน่ากลัว ก่อนกลับยังได้ยินข่าวว่าหอพักในซอยมีคนผูกคอตายด้วย ตอนนี้ก็จะเที่ยงคืนตีหนึ่งแล้ว ไอ้วินก็มองเธอจัง มองแล้วมองอีก เอาวะ!! เธอกลัวผีมากกว่า อย่ามองคนที่หน้าตา หน้าร้าย ๆ อาจจะใจดี
ตาลตัดสินใจเรียกวินคนนั้น เข้ายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เธอเริ่มกลัวขึ้นมาดื้อ ๆ แต่ต้องจำใจ ถ้าวินคิดจะทำอะไรเธอจะตะโกนแหกปากร้องขอความช่วยเหลือทันที
“พี่ไปหอพักท้ายซอย”
“ได้ครับน้อง”
วินสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ขับพาเธอไปส่ง ยังไม่ถึงกลางซอยด้วยซ้ำทำไมวินขับรถช้าลง ดิ้นไปดิ้นมา เบี่ยงตูดไปด้านซ้ายที ขวาที และหันหน้ามามองเธอหลายรอบ ก่อนหน้านี้ก็มองเธอผ่านกระจกรถ ทำปากซูด ๆ ตาลเริ่มกลัว ใจสั่น
“เมริงเคยตายมั้ย”! จู่ ๆ วินก็พูดออกมา ทั้งที่ยังขับรถอยู่ เขาค่อย ๆ ขับรถช้าลง ช้าลงเรื่อย ๆ
“พี่อย่าทำอะไรหนูเลย หนูพึ่งกลับจากกาฬสินธุ์มา หนูไม่มีเงินหรอก จ่ายค่ารถหมดแล้ว หนูมีลูกตั้งสองคนที่ต้องเลี้ยงดู ผัวพิการ พ่อแม่แก่ชรา พี่อย่าฆ่าหนูเลย ฮือ ๆ “ ตาลร้องไห้ มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาไหว้แผ่นหลังของวิน และวางมือลงไว้ที่เดิม
“ซีดดดดดด “ วินเป่าปากออกมาอยากหื่นกระหาย “กูไม่สน! กูไม่สนว่าเมริงจะมีภาระหรือไม่มี กูไม่สนอะไรทั้งนั้น”
“ฮือ ๆ พี่อย่าฆ่าหนูเลยนะพี่” ตาลทั้งพูดทั้งใช้มือเขย่าหลังวินไปด้วย ร้องไห้ด้วยความกลัว
“ถ้าเมริงไม่อยากตายเวลานี้ ตอนนี้เมริงเอาก๋วยเตี๋ยวเอาต้มขมออกไปจากตูดกูหลังกู กูร้อน! เมริงลงไปเลยนะ ลงจากรถกูไปและเดินเข้าหอเมริงเลย กูไม่ไปส่งเมริงแล้ว กูอุตส่าห์ดีใจได้เมริงเป็นลูกค้าคนสุดท้าย แม่! เอาก๋วยเตี๋ยวมาลวกตูดกู พองหมดแล้วมั๊งตูดกูเนี่ย ฮือ ๆ “
วินไล่เธอลง และขับรถจากไป ไล่เธอลงกลางทางแบบนี้ก็ได้เหรอ อะไรวะ! อย่างนี้ต้องร้องเรียนสมาคม ชมรมคนขับวินให้เข็ดไปเลย
เรื่องสั้น เคยตายมั้ย
ถึงวันกลับมาทำงานที่กรุงเทพ ตาลเธอแต่งตัววาบหวิว ด้วยนิสัยรักสวยรักงามมาตั้งแต่สมัยสาว ๆ ไม่แคร์สายตาคนมอง ตาลใส่กางเกงขาสั้น เสื้อก้าม โชว์หุ่นนาฬิกาทรายของเธออย่างสะใจและมีความสุข สาวโสดบางคนยังมิเคยผ่านชายใด และไม่เคยผ่านการมีลูกมาแล้วยังหุ่นดีไม่สู้เธอ
เมื่อนั่งรถประจำทางมาถึงหมอชิต มีแต่คนมองเธอ ตาลก็ไม่แคร์ อยากมองก็มองไป เธอนั้งรถแท็กซี่มายังหอพักแท็กซี่ก็มิวายจะมองเธอผ่านกระจกมองหลัง ตาลต้องเอากระเป๋ามากอดบังขาอันสวยงามของเธอไว้ แต่ระหว่างทางกลัวแฟนจะหิว จึงบอกแท็กซี่จอดหน้าปากซอยแทนที่จะให้เข้าไปส่ง เธอเดินไปยังร้านก๋วยเตี๋ยว ตาลสั่งไปสองถุงคนละถุงกับสามี สั่งต้มขมสองถุง ข้าวเหนียวร้อน ๆ สองถุงโดยลืมไปว่าสามีเข้ากะ
แต่ระหว่างสั่งเธอสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังมองมาที่เธอ ชายหนุ่มขับวินคนนั้นกำลังจ้องมองเธอใครจะไม่ดูออกว่ากำลังถูกจ้องมอง ตาลจึงเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าเอาเสื้อคุมมาใส่ แต่กางเกงล่ะ คงต้องยอมปล่อยแบบนี้ จะเปลี่ยนกางเกงตรงร้านก๋วยเตี๋ยวคงไม่เหมาะ
ตาลเดินไปเดินมาหลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย ลืมไปว่าสามีเข้ากะไม่มีใครมารับ จะเดินเข้าซอยหอพักก็อยู่ลึก ไหนจะสุนัขอีก แถมข้างทางยังมีศาลพระภูมิมากมายแลดูขนลุกน่ากลัว ก่อนกลับยังได้ยินข่าวว่าหอพักในซอยมีคนผูกคอตายด้วย ตอนนี้ก็จะเที่ยงคืนตีหนึ่งแล้ว ไอ้วินก็มองเธอจัง มองแล้วมองอีก เอาวะ!! เธอกลัวผีมากกว่า อย่ามองคนที่หน้าตา หน้าร้าย ๆ อาจจะใจดี
ตาลตัดสินใจเรียกวินคนนั้น เข้ายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เธอเริ่มกลัวขึ้นมาดื้อ ๆ แต่ต้องจำใจ ถ้าวินคิดจะทำอะไรเธอจะตะโกนแหกปากร้องขอความช่วยเหลือทันที
“พี่ไปหอพักท้ายซอย”
“ได้ครับน้อง”
วินสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ขับพาเธอไปส่ง ยังไม่ถึงกลางซอยด้วยซ้ำทำไมวินขับรถช้าลง ดิ้นไปดิ้นมา เบี่ยงตูดไปด้านซ้ายที ขวาที และหันหน้ามามองเธอหลายรอบ ก่อนหน้านี้ก็มองเธอผ่านกระจกรถ ทำปากซูด ๆ ตาลเริ่มกลัว ใจสั่น
“เมริงเคยตายมั้ย”! จู่ ๆ วินก็พูดออกมา ทั้งที่ยังขับรถอยู่ เขาค่อย ๆ ขับรถช้าลง ช้าลงเรื่อย ๆ
“พี่อย่าทำอะไรหนูเลย หนูพึ่งกลับจากกาฬสินธุ์มา หนูไม่มีเงินหรอก จ่ายค่ารถหมดแล้ว หนูมีลูกตั้งสองคนที่ต้องเลี้ยงดู ผัวพิการ พ่อแม่แก่ชรา พี่อย่าฆ่าหนูเลย ฮือ ๆ “ ตาลร้องไห้ มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาไหว้แผ่นหลังของวิน และวางมือลงไว้ที่เดิม
“ซีดดดดดด “ วินเป่าปากออกมาอยากหื่นกระหาย “กูไม่สน! กูไม่สนว่าเมริงจะมีภาระหรือไม่มี กูไม่สนอะไรทั้งนั้น”
“ฮือ ๆ พี่อย่าฆ่าหนูเลยนะพี่” ตาลทั้งพูดทั้งใช้มือเขย่าหลังวินไปด้วย ร้องไห้ด้วยความกลัว
“ถ้าเมริงไม่อยากตายเวลานี้ ตอนนี้เมริงเอาก๋วยเตี๋ยวเอาต้มขมออกไปจากตูดกูหลังกู กูร้อน! เมริงลงไปเลยนะ ลงจากรถกูไปและเดินเข้าหอเมริงเลย กูไม่ไปส่งเมริงแล้ว กูอุตส่าห์ดีใจได้เมริงเป็นลูกค้าคนสุดท้าย แม่! เอาก๋วยเตี๋ยวมาลวกตูดกู พองหมดแล้วมั๊งตูดกูเนี่ย ฮือ ๆ “
วินไล่เธอลง และขับรถจากไป ไล่เธอลงกลางทางแบบนี้ก็ได้เหรอ อะไรวะ! อย่างนี้ต้องร้องเรียนสมาคม ชมรมคนขับวินให้เข็ดไปเลย