สวัสดีผู้อ่านกระทู้นี้ทุกผู้ทุกคน เรา... เป็นหญิงสาววัยกำลังสุกงอม อายุ 24 ย่างเข้า 25 ....คือเราอาศัยอยู่กับครอบครัวสามคน พ่อ แม่เลี้ยง และเรา เรามีพี่น้อง 3 คน แต่พี่น้องไปอยู่ที่อื่นกันหมดด้วยภาระงาน ...พ่อและแม่เลี้ยงของเราทำงานราชการเป็นคนที่เจ้าระเบียบมากที่สุดในบรรดาพี่น้องของครอบครัวพ่อ และครอบครัวของแม่เลี้ยง (พวกเขาสองคนถึงอยู่ด้วยกันได้) เราอยู่กับพวกเขาสองคนมาได้ปีกว่าๆแล้ว หลังจากที่เรียนจบ คือเข้าเรื่องนะ นิสัยของเราเนี่ยเป็นคนที่รักสบาย ขยันบ้างบางเวลา รักการช้อปปิ้ง รักสวยรักงาม โลกส่วนตัวมีมาก แต่ก็ชอบเข้าสังคม ชักช้าลีลาเหมือนสลอต(แต่เราสบายใจของเรานะ).....ตั้งแต่ที่เรากลับมาอยู่ที่บ้าน ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเลย เราต้องปรับหลายอย่างมากๆ (สมัย ม.ปลาย เราก็อยู่หอในแล้ว จึงห่างจากการอยู่บ้านมาหลายปี) จากที่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนสมัยมหาลัยกลับตอนไหนก็ได้เรื่องของชั้น เพราะไม่เคยกระทบการเรียนอยู่แล้ว (แบบว่าเคลียร์ได้) พอมาอยุ่บ้านเท่านั้นแหละ ม่ายยยยยนะ!
**คือถ้าเราออกไปเดินตลาด 6 โมงเย็น พ่อนี่เริ่มโทรตาม เราจะไปปาร์ตี้กับพี่ที่ทำงาน หรืออยากไปเที่ยว ช้อปปิ้งวันหยุด เราจะต้องขอพ่อและรอการอนุมัติมาว่าไปได้หรือไม่ ซึ่งที่จริงเราแค่เรียนให้ทราบเฉยๆ ไม่ได้ขออนุญาตเลย พ่อคิดว่าเรายังเป็นเด็ก พ่อคงกลัวเราตัดสินใจพลาด แต่นั่นทำให้เราไม่รู้จักโต (จริงๆแล้วอยู่กับคนอื่นเรามักจะว่านอนสอนง่ายนะ แต่อยู่กะพ่อนี่ เราดื้อนะ หรือเป็นเพราะเราไม่ชอบการบังคับ)
**สมัยเรียนเราตื่น 7 โมงเช้า พอกลับมาอยู่บ้านคือเราพ่อตั้งกฎว่าเราต้องตื่น 05.30 น. ทุกวัน เพื่อที่จะมา หุงข้าว กรอกน้ำ กวาดบ้าน ถูบ้าน ใส่บาตร รดน้ำต้นไม้ ในตอนเช้า เราก็ทำได้แรกๆอ่ะ โคตรฝืนเลย ปัจจุบัน ก้อตื่นสายสุด 6 โมงเช้า (คือจริงๆเลิกงานมาก้อทำก็ได้มั้ย แต่พ่อบอกตอนเย็นไม่ใช่เวลาทำงานบ้าน) จริงๆแล้วเวลาเข้างานที่ทำงานคือ 08.30 นะ เราแหกขี้ตา หยุดกลั้นความขี้เกียจ ตื่นตี 05.30 น. ทำงานบ้านก๊อกๆแก๊กๆ ไป ก็ 07.30 น. แล้วนะ ทุกคน คือตอนเรียนเราเคยอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้าก้อ 45 นาทีอย่างต่ำอ่ะ นี่เหลือเวลาแค่ 30 นาที ก่อน 8 โมงที่เราต้องเสร็จทุกอย่าง กินข้าวให้เรียบร้อย เห้อ...คือเราจะบ้าตายกับการอาบน้ำ แต่งตัว แต่งหน้า ยัดข้าวเข้าปาก อย่างละ 5 นาที ทุกวันนี้ไปทำงานหน้าเหมือนศพค่ะ (นี่แต่งหน้าแล้วหรอ) คือไม่ใช่คนสวยแต่กำเนิดซะด้วย ย่ำแย่มากค่ะ แฟนก็ยังไม่มี ตอนเรียนมัวเป็นเด็กดี ตอนทำงานนี่เกรงว่าจะขึ้นคานมาก
**อีกอย่างคือเราทำงานที่เดียวกับแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงเป็นหัวหน้าเรา ไปทำงานพร้อมกัน กลับบ้านพร้อมกัน คือไม่เห็นหน้ากันแค่ตอนนอนนั่นแหละ อีกอย่างคือไม่ค่อยสนิทกันด้วย เค้าเป็นคนที่พูดจาไม่น่ารักเท่าไหร่ ชอบพูดว่า แค่นี้ก็ไม่รู้ แค่นี้ก็ทำไม่ได้ (คือเราใหม่กับงานจริงๆไม่ได้เรียนงานนี้โดยตรง แต่มันก้อฝึกกันได้ ไม่เห็นต้องว่าเราแบบนี้ตั้งแต่งานแรกเลย แต่เราก็ได้แค่เก็บคำพูดนั้นไว้ในใจ) เราอึดอัดมาก แรกๆเราคิดว่าเราน่าจะอยู่ได้เพราะเราไม่ใช่คนที่มีปัญหากับใคร แต่เวลาผ่านไป อึดอัดมากขึ้นทุกที จะพูดกับพี่ที่ทำงานเรื่องครอบครัวก็ไม่ได้ กลัวพ่อแม่เสียหน้า เลยได้แต่เก็บๆๆๆ กดๆๆๆไว้ในใจ แต่อย่าให้อะไรมาสะกิดโดนนะ เพราะแค่เท่านั้นแหละ บ่อน้ำตาแตก และทุกๆอย่างที่เก็บไว้ก็พร้อมจะระเบิดออกมา กลายเป็นโกโก้ครั้น
**เวลาที่ เราเป็นวันแดงเดือด วันนั้นของเดือน จะหนหวย และหงุดหงิด มาก (มักจะทะเลาะกับบิดาและเสียสุขภาพจิตทั้งสองฝ่ายแทบทุกเดือน) คือพ่อเราเป็นคนไม่ชอบตามใจคนอื่น และชอบให้คนอื่นตามใจ ซึ่งถ้าเราทำไม่ได้ดั่งใจ พ่อก็จะขึ้นเสียงทันที ดุดัน เกรี้ยวกราด ซึ่งเราก็เป็นลูกที่ดีซะเมื่อไหร่ เถียงคำไม่ตกฟาก เลยยยย พ่อชอบว่าเราว่า ตื่นสาย ตื่นมาก็ไม่ทำอะไร ไม่ทันบ้านทันเมือง ..คือบางทีเราอยากมีโม้เม้นขี้เกียจ นอนเกาพุงดูซีรี่ ตื่นสายๆในวันหยุดบ้าง แบบนี้มันทำให้น้อยใจอ่ะ เราก็ทำทุกอย่างตามที่เค้าบอกนะ บางวันอาจทำไม่ครบบ้าง แต่เราก็ทำนะ ไม่ใช่ไม่ทำงานบ้านอะไรเลย ทำไมต้องว่าเราไม่ทำอะไรเลย
**คือพ่อกับแม่เลี้ยงเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย เรารู้สึกเหมือนในบ้านมีคน 2 กลุ่ม กลุ่มแรกคือ พ่อกับแม่เลี้ยง กลุ่มสองคือเราและเจ้าหมาน้อย(มันเป็นหมาที่น่ารัก) ถ้ามันตายเราคงต้องอยู่คนเดียว เวลาที่เราปรึกษาหรือคุยอะไรตามภาษาวัยรุ่นกับพ่อแม่ คือมักจะไม่ได้ความคิดเห็นที่ตรงกันเลย และมักจะได้รับคำตำหนิอยู่เรื่อย เราจึงเลือกที่จะไม่ค่อยปรึกษาอะไรพวกท่าน เรารู้สึกเหมือนกับว่าเราอยู่คนเดียว ร้องไห้คนเดียว เสียใจคนเดียว อยู่ในห้องเล็กๆในบ้านที่เป็นที่ของเราจริงๆ ห้องที่เข้าใจเราจริงๆ
**เราได้แต่คิดว่า เราจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไรดี คือถ้าทำทุกอย่างตามใจพ่อ สถานการณ์มันจะโอเค แต่เราจะไม่มีความสุข กับเลือกที่จะหาที่ทำงานใหม่ และออกมาใช้ชีวิต มีโอกาสตัดสินใจเอง ทำตามใจตัวเองบ้าง อาจมีความสุข ทุกข์บ้าง มีปัญหาบ้าง แต่นั่นเพราะเราตัดสินใจเอง เลือกเอง โทษใครก็ไม่ได้ แต่พ่อจะเป็นห่วงเรามาก เช่นกัน
**เราควรจะทำอย่างไรดีคะ ...ถ้าคิดไม่ออก ขอกำลังใจก็ได้ค่ะ หรือเราควรไปพบจิตแพทย์คะ???????? ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
เราตื่นสายไปหรอออออ??????????
**คือถ้าเราออกไปเดินตลาด 6 โมงเย็น พ่อนี่เริ่มโทรตาม เราจะไปปาร์ตี้กับพี่ที่ทำงาน หรืออยากไปเที่ยว ช้อปปิ้งวันหยุด เราจะต้องขอพ่อและรอการอนุมัติมาว่าไปได้หรือไม่ ซึ่งที่จริงเราแค่เรียนให้ทราบเฉยๆ ไม่ได้ขออนุญาตเลย พ่อคิดว่าเรายังเป็นเด็ก พ่อคงกลัวเราตัดสินใจพลาด แต่นั่นทำให้เราไม่รู้จักโต (จริงๆแล้วอยู่กับคนอื่นเรามักจะว่านอนสอนง่ายนะ แต่อยู่กะพ่อนี่ เราดื้อนะ หรือเป็นเพราะเราไม่ชอบการบังคับ)
**สมัยเรียนเราตื่น 7 โมงเช้า พอกลับมาอยู่บ้านคือเราพ่อตั้งกฎว่าเราต้องตื่น 05.30 น. ทุกวัน เพื่อที่จะมา หุงข้าว กรอกน้ำ กวาดบ้าน ถูบ้าน ใส่บาตร รดน้ำต้นไม้ ในตอนเช้า เราก็ทำได้แรกๆอ่ะ โคตรฝืนเลย ปัจจุบัน ก้อตื่นสายสุด 6 โมงเช้า (คือจริงๆเลิกงานมาก้อทำก็ได้มั้ย แต่พ่อบอกตอนเย็นไม่ใช่เวลาทำงานบ้าน) จริงๆแล้วเวลาเข้างานที่ทำงานคือ 08.30 นะ เราแหกขี้ตา หยุดกลั้นความขี้เกียจ ตื่นตี 05.30 น. ทำงานบ้านก๊อกๆแก๊กๆ ไป ก็ 07.30 น. แล้วนะ ทุกคน คือตอนเรียนเราเคยอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้าก้อ 45 นาทีอย่างต่ำอ่ะ นี่เหลือเวลาแค่ 30 นาที ก่อน 8 โมงที่เราต้องเสร็จทุกอย่าง กินข้าวให้เรียบร้อย เห้อ...คือเราจะบ้าตายกับการอาบน้ำ แต่งตัว แต่งหน้า ยัดข้าวเข้าปาก อย่างละ 5 นาที ทุกวันนี้ไปทำงานหน้าเหมือนศพค่ะ (นี่แต่งหน้าแล้วหรอ) คือไม่ใช่คนสวยแต่กำเนิดซะด้วย ย่ำแย่มากค่ะ แฟนก็ยังไม่มี ตอนเรียนมัวเป็นเด็กดี ตอนทำงานนี่เกรงว่าจะขึ้นคานมาก
**อีกอย่างคือเราทำงานที่เดียวกับแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงเป็นหัวหน้าเรา ไปทำงานพร้อมกัน กลับบ้านพร้อมกัน คือไม่เห็นหน้ากันแค่ตอนนอนนั่นแหละ อีกอย่างคือไม่ค่อยสนิทกันด้วย เค้าเป็นคนที่พูดจาไม่น่ารักเท่าไหร่ ชอบพูดว่า แค่นี้ก็ไม่รู้ แค่นี้ก็ทำไม่ได้ (คือเราใหม่กับงานจริงๆไม่ได้เรียนงานนี้โดยตรง แต่มันก้อฝึกกันได้ ไม่เห็นต้องว่าเราแบบนี้ตั้งแต่งานแรกเลย แต่เราก็ได้แค่เก็บคำพูดนั้นไว้ในใจ) เราอึดอัดมาก แรกๆเราคิดว่าเราน่าจะอยู่ได้เพราะเราไม่ใช่คนที่มีปัญหากับใคร แต่เวลาผ่านไป อึดอัดมากขึ้นทุกที จะพูดกับพี่ที่ทำงานเรื่องครอบครัวก็ไม่ได้ กลัวพ่อแม่เสียหน้า เลยได้แต่เก็บๆๆๆ กดๆๆๆไว้ในใจ แต่อย่าให้อะไรมาสะกิดโดนนะ เพราะแค่เท่านั้นแหละ บ่อน้ำตาแตก และทุกๆอย่างที่เก็บไว้ก็พร้อมจะระเบิดออกมา กลายเป็นโกโก้ครั้น
**เวลาที่ เราเป็นวันแดงเดือด วันนั้นของเดือน จะหนหวย และหงุดหงิด มาก (มักจะทะเลาะกับบิดาและเสียสุขภาพจิตทั้งสองฝ่ายแทบทุกเดือน) คือพ่อเราเป็นคนไม่ชอบตามใจคนอื่น และชอบให้คนอื่นตามใจ ซึ่งถ้าเราทำไม่ได้ดั่งใจ พ่อก็จะขึ้นเสียงทันที ดุดัน เกรี้ยวกราด ซึ่งเราก็เป็นลูกที่ดีซะเมื่อไหร่ เถียงคำไม่ตกฟาก เลยยยย พ่อชอบว่าเราว่า ตื่นสาย ตื่นมาก็ไม่ทำอะไร ไม่ทันบ้านทันเมือง ..คือบางทีเราอยากมีโม้เม้นขี้เกียจ นอนเกาพุงดูซีรี่ ตื่นสายๆในวันหยุดบ้าง แบบนี้มันทำให้น้อยใจอ่ะ เราก็ทำทุกอย่างตามที่เค้าบอกนะ บางวันอาจทำไม่ครบบ้าง แต่เราก็ทำนะ ไม่ใช่ไม่ทำงานบ้านอะไรเลย ทำไมต้องว่าเราไม่ทำอะไรเลย
**คือพ่อกับแม่เลี้ยงเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย เรารู้สึกเหมือนในบ้านมีคน 2 กลุ่ม กลุ่มแรกคือ พ่อกับแม่เลี้ยง กลุ่มสองคือเราและเจ้าหมาน้อย(มันเป็นหมาที่น่ารัก) ถ้ามันตายเราคงต้องอยู่คนเดียว เวลาที่เราปรึกษาหรือคุยอะไรตามภาษาวัยรุ่นกับพ่อแม่ คือมักจะไม่ได้ความคิดเห็นที่ตรงกันเลย และมักจะได้รับคำตำหนิอยู่เรื่อย เราจึงเลือกที่จะไม่ค่อยปรึกษาอะไรพวกท่าน เรารู้สึกเหมือนกับว่าเราอยู่คนเดียว ร้องไห้คนเดียว เสียใจคนเดียว อยู่ในห้องเล็กๆในบ้านที่เป็นที่ของเราจริงๆ ห้องที่เข้าใจเราจริงๆ
**เราได้แต่คิดว่า เราจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไรดี คือถ้าทำทุกอย่างตามใจพ่อ สถานการณ์มันจะโอเค แต่เราจะไม่มีความสุข กับเลือกที่จะหาที่ทำงานใหม่ และออกมาใช้ชีวิต มีโอกาสตัดสินใจเอง ทำตามใจตัวเองบ้าง อาจมีความสุข ทุกข์บ้าง มีปัญหาบ้าง แต่นั่นเพราะเราตัดสินใจเอง เลือกเอง โทษใครก็ไม่ได้ แต่พ่อจะเป็นห่วงเรามาก เช่นกัน
**เราควรจะทำอย่างไรดีคะ ...ถ้าคิดไม่ออก ขอกำลังใจก็ได้ค่ะ หรือเราควรไปพบจิตแพทย์คะ???????? ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ