ครั้งหนึ่งสมัยเรียนเคยอยากทำงานเป็นสจ๊วตครับ อยากได้ใช้ทักษะภาษาและได้เที่ยวต่างประเทศไปในตัว หรือไม่ก็ทำงานต่างประเทศไปเลย เเต่ในความความเป็นจริงคือเป็นห่วงพ่อกับเเม่ครับ จึงตัดสินใจมารับราชการ(พ่อกับเเม่ขอให้ผมมารับราชการ) ถามว่าตอนนี้ชีวิตลำบากมั้ย ก็ไม่ครับ งานไม่หนักค่อนข้างสบายทีเดียว ได้บรรจุที่บ้านเกิด บ้านกับที่ทำงานห่างกันกิโลเดียว แต่ชีวิตมันเรื่อยๆเปื่อยๆมากครับ ทักษะด้านภาษาไม่ใด้ใช้เลย งานราชการเอาจริงๆมันน่าเบื่อมันเรื่อยๆมาเรียงๆ วัฒนธรรมองค์กรก็น่าเบื่อ เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ เวลาว่างๆก็เเอบคิดตลอดว่าอยากลาออกไปทำงานในทางที่ชอบซะให้รู้เเล้วรู้รอดไป เห็นเพื่อนร่วมรุ่นหลายคนได้บินได้เที่ยวต่างประเทศบ่อยๆ ก็เเอบอิจฉาเล็กๆ  เเต่ก็เป็นห่วงพ่อกับเเม่ ถ้าลาออกจากราชการ สวัสดิการรักษาพยาบาลก็ถูกตัดไปด้วยเเละท่านก็เเก่ลงทุกวัน

มีใครเจอสถานการณ์ที่ต้องทิ้งความฝันเพราะความจำเป็นบ้างครับ คุณทำใจให้ผ่านมันไปได้ยังไง