เรากับเเฟนคบกันมา 3 ปี เเล้ววันหนึ่งเขาบอกเลิกเราไปเอง ทั้งๆที่รักกันมาก เขาบอกว่าความรักที่มีให้เราน้อยมากเเล้ว เราเสียใจมาก ทุรนทุราย ทรมาน เจ็บมากมาย ตามยื้อ ตามง้อ เราอยู่ใต้ นั่งเครื่องตามไปถึงที่ กทม. เพื่อยื้อ เพราะรัก เราตามง้อเเละยื้อเขา มาเดือนหนึ่ง ร้องไห้ทุกวัน อ้อนวอน จนตัวเองไร้ค่า ทำไรไปพยายามอะไรไป เหมือนเขาไม่สนใจ ทำไปมีค่าเป็นศูนย์ เขาบอกเเค่ว่า ขอบคุณที่รักเขามากขนาดนี้ เเละคำขอโทษ... 😢 จนมาถึงวันนึ่งเราบอกกับเขาว่า เราเหนื่อยเเล้ว เราวิ่งตามเขาจนตัวเองเป็นเเผลถลอกเต็มตัวเเล้วไม่ไหวเเล้ว เราวิ่งตาม เขาวิ่งหนี ตอนนี้เราไม่โทร ไม่ทัก ไม่คุย ไม่อะไรเขา ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เราเเทบเป็นเเทบตาย กระวนกระวายมากๆ ที่จะสูญเสียเขาไป เเต่มาตอนนี้.... เราเฉยๆอะ ถามว่าคิดถึงมั้ย บางทีภาพมันก็เเว็บ! มา เเต่เราเฉยๆ เเละไม่คิดจะโทรเเละทักไป ผิดกับเมื่อก่อนเราทักทุกวัน ยื้อทุกวัน ตอนนี้ความรู้สึกมันควรหยุด เหนื่อย ไม่กระวนกระวายอะไรเเล้ว เรายังเเปลกใจ ทำไม? เราถึงหยุดเองในความรู้ไปได้เอง นิ่งไปได้เอง เฉยๆไปได้เอง เราดีใจนะ ที่เรารู้สึกเเบบนี้ เหมือนมันเจ็บ เเต่มันเจ็บน้อยลง เเบบนี้เขาเรียกว่าอิ่มตัวเเล้วหรือเปล่าหรือยังไง ใครเคยเจอเเบบเรามั้ย 🤣