ช่วงนี้ผมมีความรู้สึก เหงาๆอ้างว้าง เหมือนเป็นคน ที่กำลังโหยหาอะไรสักอย่าง ผมพยายามจะเล่า ความรู้สึกที่ผมกำลังเป็นอยู่นี้ ผมเเค่รู้สึกอึดอัดเเละต้องการหาที่ระบาย ผมนอนไม่หลับมาหลายวันพยายามจะนอนเเต่มันก็ไม่หลับ มีเคยสะดุ้งตื่นกลางดึก เเต่ไม่บ่อย ความรู้สึกเเบบนี้เคยหายไปช่วงนึง อาการเหมือนคนเป็น ซึมเศร้า เอาจริงๆ ชีวิตผม นอกจากเเม่ ก็ไม่มีใครเเล้ว อีกอย่างผมเป็นคนพูดน้อยไปทางเงียบ ไม่ชอบเข้าสังคม เลยทำให้ผม ไม่ค่อยมีเพื่อนรึว่าเเฟน ตามจริงก็อยากมีเเฟน มีครอบครัว จะได้รู้ว่าชีวิตของเรานี้ ต้องอยู่เพื่อใคร ถ้าหากวันได้วันนึง เเม่ จากผมไป ผมก็ยังมีครอบครัวของผม เเต่มันคงเป็นไปไม่ได้
เนื่ิองจาก ผมเป็นคนที่อยู่เเค่ในบ้าน ทำงานที่บ้าน โลกส่วนตัวสูง นานจะเข้าเมืองที คงยางที่จะเจอเเฟนรึว่าเพือน บางที่ผมก็คิดว่า สามารถใช้ชีวิตคนเดียวได้ คงไม่น่าเป็นปัญหาอะไร ผมคิดอย่างนั้น
เเต่พอ เริ่มมีความรู้สึกเเบบนี้เข้ามาเวลาเริ่มอยู่คนเดียว มันเลยรู้สึก ท้อเเท้ หมดหวังเเละกำลังใจ บางคนเค้าอาจจะไม่เป็นเเบบผมก็ได้น้ะ บางทีก็รู้สึก เบื่อ ชีวิตของตัวเอง พยายามจะไม่เอาชีวิตของตัวเองไปเทียบกับชีวิตคนอื่น เเต่บางที่พอเห็นคนอื่นเค้า ประสบความสำเร็จ ก็รู้สึก
อิดฉา ทั้งที่เราตั้งใจเเละทุ้มเท ทำในสิ่งนั้นเเล้ว เเต่กลับไม่ได้ผลตอบรับอะไรเลย
พยามจะคิดให้เป็น พลังงานทางบวกมากกว่าคิดลบ เเต่มันก็เหมือนกับหลอกตัวเอง ว่าไม่เป็นไรน่ะเราทำดีที่สุดเเล้ว
ก็ได้เเต่ปลอบใจตัวเอง มีความอิสระเเต่ก็อึดอัด นึกภาพออกไหม เเบบสมมุติ เราอยู่ในทุ่งกว้างๆใหญ่ มีวิวสวยๆมีต้นไม้ สามารถ เดินวิ่งไปไหนมาไหนได้ เเต่ ที่ตรงนั้น มีคุณอยู่เเค่คนเดียว ผมรู้สึก
เเบบนี้ทุกครั้ง เวลาที่อยู่นอกบ้าน ผมพยามจะใช้ชีวิต ตัวคนเดียวให้มีความสุขเเต่เเล้วก็ทำไม่ได้ ถ้าในชีวิตจริง หากได้สิ่งที่เราหวัวได้ดังใจ มันก็คงง่ายทุกอย่างมันดูง่ายไปหมด เเต่อะไรที่ได้มาง่ายมันคงจะไม่ยั่งยืน ที่จริงผมอาจจะเเค่หลอกตัวเองว่า เราสามารถอยู่คนเดียวได้ เเต่ความจริงผมอยู่ไม่ได้ ผมเเค่ต้องการให้ชีวิตผม มีความหมาย สำหรับใครบางคนก็เเค่นั้น เพี่ยงเเค่จะหาความจริงใจ ไว้ใจ
ในโลกความจริง มันก็ยากอยู่เเล้ว ผมเชื่อว่าชีวิตของผมคงจะไม่ได้อยู่ อย่างเดียวดายอีกต่อไปในสักวัน ผมหวังอย่างนั้นทั้งที่รู้อยู่เต็มอก ว่ามันไม่เป็นจริงก็ตาม นี้เป็นกระทู้ที่ผม ตั้งขึ้นเพื่อระบาย ความรู้สึกของผมที่ประสบอยู่นี้ ไม่ได้ต้องการตั้งขึ้นมาเพื่อ ดราม่ารึเรียกความสงสาร
เพราะผมไม่ได้ต้องการอย่างนั้น
(ขอบคุณ ผู้ที่เเวะเขามาเเล้วอ่านจนจบ
จะเเสดงความคิดเห็นก็ได้ครับ จะได้รู้ว่าชีวิตของผมไม่ได้อยู่อย่างเดียวดาย ขอยคุณครับ ขอบคุณจากใจจริง)
มีความรู้สึก เหงา อ้างว้าง กระวนกระวาย โหยหาอะไรสักอย่าง
เนื่ิองจาก ผมเป็นคนที่อยู่เเค่ในบ้าน ทำงานที่บ้าน โลกส่วนตัวสูง นานจะเข้าเมืองที คงยางที่จะเจอเเฟนรึว่าเพือน บางที่ผมก็คิดว่า สามารถใช้ชีวิตคนเดียวได้ คงไม่น่าเป็นปัญหาอะไร ผมคิดอย่างนั้น
เเต่พอ เริ่มมีความรู้สึกเเบบนี้เข้ามาเวลาเริ่มอยู่คนเดียว มันเลยรู้สึก ท้อเเท้ หมดหวังเเละกำลังใจ บางคนเค้าอาจจะไม่เป็นเเบบผมก็ได้น้ะ บางทีก็รู้สึก เบื่อ ชีวิตของตัวเอง พยายามจะไม่เอาชีวิตของตัวเองไปเทียบกับชีวิตคนอื่น เเต่บางที่พอเห็นคนอื่นเค้า ประสบความสำเร็จ ก็รู้สึก
อิดฉา ทั้งที่เราตั้งใจเเละทุ้มเท ทำในสิ่งนั้นเเล้ว เเต่กลับไม่ได้ผลตอบรับอะไรเลย
พยามจะคิดให้เป็น พลังงานทางบวกมากกว่าคิดลบ เเต่มันก็เหมือนกับหลอกตัวเอง ว่าไม่เป็นไรน่ะเราทำดีที่สุดเเล้ว
ก็ได้เเต่ปลอบใจตัวเอง มีความอิสระเเต่ก็อึดอัด นึกภาพออกไหม เเบบสมมุติ เราอยู่ในทุ่งกว้างๆใหญ่ มีวิวสวยๆมีต้นไม้ สามารถ เดินวิ่งไปไหนมาไหนได้ เเต่ ที่ตรงนั้น มีคุณอยู่เเค่คนเดียว ผมรู้สึก
เเบบนี้ทุกครั้ง เวลาที่อยู่นอกบ้าน ผมพยามจะใช้ชีวิต ตัวคนเดียวให้มีความสุขเเต่เเล้วก็ทำไม่ได้ ถ้าในชีวิตจริง หากได้สิ่งที่เราหวัวได้ดังใจ มันก็คงง่ายทุกอย่างมันดูง่ายไปหมด เเต่อะไรที่ได้มาง่ายมันคงจะไม่ยั่งยืน ที่จริงผมอาจจะเเค่หลอกตัวเองว่า เราสามารถอยู่คนเดียวได้ เเต่ความจริงผมอยู่ไม่ได้ ผมเเค่ต้องการให้ชีวิตผม มีความหมาย สำหรับใครบางคนก็เเค่นั้น เพี่ยงเเค่จะหาความจริงใจ ไว้ใจ
ในโลกความจริง มันก็ยากอยู่เเล้ว ผมเชื่อว่าชีวิตของผมคงจะไม่ได้อยู่ อย่างเดียวดายอีกต่อไปในสักวัน ผมหวังอย่างนั้นทั้งที่รู้อยู่เต็มอก ว่ามันไม่เป็นจริงก็ตาม นี้เป็นกระทู้ที่ผม ตั้งขึ้นเพื่อระบาย ความรู้สึกของผมที่ประสบอยู่นี้ ไม่ได้ต้องการตั้งขึ้นมาเพื่อ ดราม่ารึเรียกความสงสาร
เพราะผมไม่ได้ต้องการอย่างนั้น
(ขอบคุณ ผู้ที่เเวะเขามาเเล้วอ่านจนจบ
จะเเสดงความคิดเห็นก็ได้ครับ จะได้รู้ว่าชีวิตของผมไม่ได้อยู่อย่างเดียวดาย ขอยคุณครับ ขอบคุณจากใจจริง)