เราเป็นโลกชึมเศร้ามาสามสี่ปีแล้วแต่ไม่รู้จะรักษายังไงดีเราเลี่มเข้ากับคนอื่นไม่ได้เลีกงามมาก็เก็บตัวคุยกับใครก็รู้สึกว่าพูดไม่ถูกใจคนอื่นอยู่คนเดียวมากขื้นเหมือนเป็นส่วนเกีนของคนในครอบครัวนับวันความรู้สืกหลายๆอย่างยิ่งแย่เราคิดแต่หาทางข้าตัวตายช้ำๆทุกวันเหนื่อยกับการมีชีวิดเเต่พอเกันรอยยิ้มของแม่คำพูดให้กำลังใจเราก็เลีกคิดแต่แด่เวลาสั้นจากนั้นก็อยากข้าตัวตายอีกเราเหนื่อยอยากหายยากมีชีวิดที่มีความสุษเหมือนคนอื่นบางเเต่ไม่รู้จะเลี่มบอกคนรอบข้างยังไงในสายตาคนอื่นเราเป็นคนเข้มแข่งเรายิ้มง่ายจนเพื่อนพูดว่าบ้าแต่ใครจะรู้ว่าข้างในใจเรามันแหลกหมดแล้ว😭😭