สวัสดีครับผมไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี มันเป็นปัญหาที่คาใจผมใสกเลยครับ. พอดีแฟนผมทำงานครูชั้นประถมของรรเอกชนแห่งหนึ่ง แรกๆผมก็ได้คุยกันเป็นเวลานานเจอกันทุกวัน แต่หลังๆมานี้เธอทำงานหนักมากจนไม่มีเวลาเจอและคุยกันเลยครับ  วันเสาร์อาทิตย์เธอก็จะบอกว่าไม่ว่างแต่เวลาว่างๆเธอก็ไปเจอเพื่อน จนบ้างครั้งเราน้อยใจว่าทำไมไม่มีเวลาให้. สำหรับผมไม่เจอไม่ได้คุยไม่เป็นไรครับ ผมแแค่เธอเป็นห่วงผมบ้าง แค่นี้มันก็ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาบ้าง แค่กลับเป็นเป็นความเฉยชา. ตัวผมเคยทำเรื่องโง่ เพราะคำว่าเป็นห่วงมากเกินไปทำให้เธอลำคาน ตัวผมเองไม่ได้อยากเลิกรากับเธอนะครับ. ผมหวังว่าคนนี้ละครับที่จะเป็นภรรยาของผม เพราะผมรักเธอมากถึงยอมเธอทุกอย่าง.