สวัสดีเพื่อนทุกคนครับ ขอพื้นที่ให้ผมระบายหรือให้แง่คิดหน่อยนะครับ
ผมกับแฟนทำงานที่ภูเก็ต ผมทำงานร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง ส่วนแฟนทำอยู่อีกร้าน เราสองคนคบหาดูใจและอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลาร่วม 5 ปี ผมเข้าออกบ้านแฟนได้ด้วยครับสนิทใจ เหมือนกันกับแฟนที่เข้ากับพ่อแม่ผมได้ดีเลยทีเดียวเราทานข้าวเย็นพร้อมกันตลอด 5 ปีที่ผ่านมา นับครั้งได้ที่ต้องทานข้าวเย็นคนเดียว เพราะสาเหตุมาจากงานของผมเป็นหลัก
จนมาวันหนึ่ง ผมต้องย้ายที่ทำงานโดยการไปเปิดสาขาใหม่ที่ป่าตองภูเก็ต ก้าวนี้เป็นก้าวสำคัญของผม ที่มาพร้อมกับตำแหน่งหัวหน้า ผมทำงานที่ป่าตอง กลับบ้านมาก็เที่ยงคืนกว่า (ปิดดึก) แฟนก็ยังรอกินข้าวพร้อมกันทุกวัน (อ่านมาถึงตอนนี้อย่าเพิ่งหมั่นใส้นะครับ เรื่องราวมันหลังจากนี้) ด้วยความที่ผมค่อนข้างเต็มที่กับแต่ แต่เวลาครอบครัวผมก็แบ่งมาบ้างแต่ยอมรับว่าไม่เต็ม 100
นี่คือช่องว่างระหว่างเรา มันเป็นช่องว่างที่มันใครคนหนึ่งก้าวมา ทำหน้าที่ในส่วนที่ขาดของผม เวลาร่วม 10 เดือนที่ผมไม่รู้ ว่ามีอีกคนแทรกเข้ามาในชีวิต ผมจะไม่เล่ารายระเอียดที่เกิดขึ้น (ถึงตอนนี้ไม่อยากให้ว่าแฟนผม) ผมยังรักและเป็นห่วงเค้าเสมอ ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม ถามว่าทำใจได้ไหม ตอบได้เต็มปากว่าไม่ วันที่ผมเขียน คือวันที่ 20 มีคาคม 63 อีก 11 วันเธอจะย้ายออก ผมยังคงทำหน้าที่แฟนที่เหลือเพียง 11 วันของผมอยู่ ผมขอไปส่งเธอวันสุดท้าย ผมขอตุ๊กตาที่เธอชอบกอดไว้ให้ผมกอดแทนเธอบ้าง ผมร้องไห้ หัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ
ผมยังคงทำหน้าที่หัวหน้าเชฟ ที่มีลูกน้องต้องดูแลต่อ ชีวิตต้องไปต่อ ถึงแม้ว่ายังคิดไม่ออกว่าจะดำเนินชีวิตอย่างไร
ข้อความทั้งหมดที่ผมเขียน แค่อยากบอกเพื่อนๆ ที่มีรักที่ดีอยู่แล้ว จงให้ความสำคัญกับมัน ทำมันเหมือนวันแรกที่เราคบกัน อย่ามาเต็มที่กับ 11 วันเหมือนผม ให้เวลากัน มีปัญหาให้คุยกัน รักษามันไว้ให้ดีๆ
ปล. เราไม่ได้ทะเลาะกันจบกันด้วยดี รู้สึกดีต่อกัน และสุดท้ายอย่าด่าผมแรง ผมกำลังเจ็บ!!!
ความรักกับช่วงเวลาอันสวยงามที่จบลง
ผมกับแฟนทำงานที่ภูเก็ต ผมทำงานร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง ส่วนแฟนทำอยู่อีกร้าน เราสองคนคบหาดูใจและอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลาร่วม 5 ปี ผมเข้าออกบ้านแฟนได้ด้วยครับสนิทใจ เหมือนกันกับแฟนที่เข้ากับพ่อแม่ผมได้ดีเลยทีเดียวเราทานข้าวเย็นพร้อมกันตลอด 5 ปีที่ผ่านมา นับครั้งได้ที่ต้องทานข้าวเย็นคนเดียว เพราะสาเหตุมาจากงานของผมเป็นหลัก
จนมาวันหนึ่ง ผมต้องย้ายที่ทำงานโดยการไปเปิดสาขาใหม่ที่ป่าตองภูเก็ต ก้าวนี้เป็นก้าวสำคัญของผม ที่มาพร้อมกับตำแหน่งหัวหน้า ผมทำงานที่ป่าตอง กลับบ้านมาก็เที่ยงคืนกว่า (ปิดดึก) แฟนก็ยังรอกินข้าวพร้อมกันทุกวัน (อ่านมาถึงตอนนี้อย่าเพิ่งหมั่นใส้นะครับ เรื่องราวมันหลังจากนี้) ด้วยความที่ผมค่อนข้างเต็มที่กับแต่ แต่เวลาครอบครัวผมก็แบ่งมาบ้างแต่ยอมรับว่าไม่เต็ม 100
นี่คือช่องว่างระหว่างเรา มันเป็นช่องว่างที่มันใครคนหนึ่งก้าวมา ทำหน้าที่ในส่วนที่ขาดของผม เวลาร่วม 10 เดือนที่ผมไม่รู้ ว่ามีอีกคนแทรกเข้ามาในชีวิต ผมจะไม่เล่ารายระเอียดที่เกิดขึ้น (ถึงตอนนี้ไม่อยากให้ว่าแฟนผม) ผมยังรักและเป็นห่วงเค้าเสมอ ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม ถามว่าทำใจได้ไหม ตอบได้เต็มปากว่าไม่ วันที่ผมเขียน คือวันที่ 20 มีคาคม 63 อีก 11 วันเธอจะย้ายออก ผมยังคงทำหน้าที่แฟนที่เหลือเพียง 11 วันของผมอยู่ ผมขอไปส่งเธอวันสุดท้าย ผมขอตุ๊กตาที่เธอชอบกอดไว้ให้ผมกอดแทนเธอบ้าง ผมร้องไห้ หัวใจแตกเป็นเสี่ยงๆ
ผมยังคงทำหน้าที่หัวหน้าเชฟ ที่มีลูกน้องต้องดูแลต่อ ชีวิตต้องไปต่อ ถึงแม้ว่ายังคิดไม่ออกว่าจะดำเนินชีวิตอย่างไร
ข้อความทั้งหมดที่ผมเขียน แค่อยากบอกเพื่อนๆ ที่มีรักที่ดีอยู่แล้ว จงให้ความสำคัญกับมัน ทำมันเหมือนวันแรกที่เราคบกัน อย่ามาเต็มที่กับ 11 วันเหมือนผม ให้เวลากัน มีปัญหาให้คุยกัน รักษามันไว้ให้ดีๆ
ปล. เราไม่ได้ทะเลาะกันจบกันด้วยดี รู้สึกดีต่อกัน และสุดท้ายอย่าด่าผมแรง ผมกำลังเจ็บ!!!