สวัสดีครับผม อายุ 16-17 ก็ถือว่ายังเด็กอยู่ประสบการณ์ไม่มาก ตอนเด็กพ่อแท้ๆของผมทะเลาะกับแม่หนักมากเลยต้องเลิกลากันไปส่วนตัวผมพ่อบอกให้ไปอยู่กับเขาตอนนั้นผมยังเด็กอยู่เลยไม่คิดอะไรมากผมก็ไปอยู่กับพ่อได้สักพักพ่อก็ส่งผมกลับมาหาแม่เพราะพ่อส่งเรียนไม่ไหวเพราะมีปัญหาหลายๆอย่างซึ่งแม่ผมก็ได้มีสามีใหม่หรือพ่อเลี้ยงผมนั้นเองช่วงแรกเขาดีกับผมมากอยากได้อะไรก็ซื้อให้พอนานๆไปพ่อเลี้ยงผมเริ่มเข้าสู่เส้นทางธรรมมะอะไรๆก็เริ่มเปลี่ยนไปเขาจะสอนให้ผมอยู่ในขอบเขตของเขาตลอดไม่ให้ออกนอกกรอบเลยซึ่งผมก็เข้าใจว่าเขาเป็นห่วงนานๆไปเขาก็เริ่มเคร่งเรื่องพวกนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เช่นผมอาบน้ำแต่ล่ะครั้งต้องมายืนฟังว่าอาบน้ำจริงไหม หรือการ กลับบ้านดึกไปทำอะไีรมาไหมไปดูดบุหรี่กินเหล้ามาไหม และช่วงที่ผมเข้าสู่ ม.ปลาย งานก็จะเยอะขึ้นตามลำดับซึ่งแน่นอนว่าผมต้องไปทำงานที่บ้านเพื่อนเพราะบ้านผมมันไกลจากบ้านเพื่อนคนอื่นๆมาก เวลาผมขอเขาไปเขามักจะทำหน้าไม่พอใจแล้วไม่พูดอะไรผมเลยไปขอแม่แม่ผมบอกว่าจะไปก็ไปแต่ต้องรายงานแม่ทุกเวลาว่าทำอะไรเสร็จให้ให้รีบกลับบ้านห้ามไปไหนทั้งสิ้น ผมก็ตกลง พอผมกลับมาค่ำๆ(1-2ทุ่ม) พ่อเลี้ยงต่อว่าผมว่างานมันสำคัญมากกว่างานบ้านหรือไงอะไรไปสำคัญไปหมดยกเว้นเรื่องงานบ้าน เขาก็ด่าไปซึ่งแม่ผมถ้าคิดมากจะปวดหัวมากซึ่งผมไม่พูดอะไรเพราะอธิบายไปเขาก็หาว่าผมเถียงเขาอยู่ดีจากนั้นก็เริ่มหนักขึ้นเลื่อยๆจนผมทนไม่ไหวแล้วครับคืองานก็ต้องทำเข้าใจไหมครับว่า เด็กสายสามัญงานมันเยอะจริงๆคือเขาเครียดมาจากที่ทำงานมาลงใส่ที่ครอบครัวทุกครั้ง จะทำอะไรต้องบอกต้องรายงานทุกเวลาห้องของผมก็มาค้นอะไรก็ไม่รู้แล้วอีกอย่างชอบเปิดประตูแล้วไม่เคาะเลยซึ่งผมไม่ค่อยชอบเพราะบางวันแต่งตัวเปิดเข้ามาเลยเข้ามามองระเบียบห้องแล้วก็เดินออกไปผมเบื่อเขามากเขาบอกว่าเขาพูดอะไรต้องฟังเขาทุกอย่างห้ามขัดนี้หรอครับคนในศีลในธรรมทะเลาะกันแทบทุกวันเอาตรงๆสั้นๆเลยนะครับที่ผมทนถึงทุกวันนี้เพราะแม่ผมคนเดียวครับ ขอบคุณที่อ่านจบครับ😔