ตั้งแต่เดินออกจากสนามเมื่อคืน ขับรถกลับกรุงเทพ จนถึงตอนนี้ เราก็ยังไม่ได้พูดอะไรเรื่องนี้เป็นชิ้นเป็นอัน
เรียกว่าแทบจะไม่ได้พูดอะไรเลยมากกว่า
.
ตอนที่หยิบมือถือออกมาถ่ายแต้มนี้ เรารู้
รู้เหมือนที่เชื่อว่ากองเชียร์ส่วนใหญ่ทั้งในและนอกสนาม
หรือแม้แต่นักกีฬาเองก็คงรู้ ว่าทีมกำลังจะ 'แพ้'
.
แต่เราแค่ต้องการที่จะบันทึกช่วงเวลานี้เอาไว้
เพราะมันอาจจะเป็น 'วินาทีสุดท้าย' 
ที่เราจะได้เชียร์ทีมชาติไทยชุดนี้
ในรายการคัดเลือกทีมเพื่อเข้าแข่งขันโอลิมปิก
.
น้ำตาของนักกีฬาก็คงบ่งบอกบางสิ่งบางอย่างได้
กับทีมที่ต่อสู้เพื่อความฝันหนึ่งเดียวมานานกว่าสิบปี
ทีมที่วนเวียนพบกับความผิดหวังแต่ก็บอกตัวเองให้กลับมาสู้ใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ทีมที่วันนี้ ตอนนี้ ทุกคนต่างรู้ดีว่า พวกเธอคงไม่อาจวิ่งตามความฝันนั้นต่อไปด้วยมือตนเองได้อีกแล้ว
.
เราไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ในวันที่ความเจ็บปวดดูเหมือนเป็นเรื่องที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
แต่ถ้อยคำเหล่านี้เป็นสิ่งเราเชื่อเหลือเกินว่าแฟนวอลเลย์บอลหญิงทีมชาติไทยหลายคนรู้สึกตรงกัน
.
WE SHARE ONE DREAM.
WE WIN AS ONE.
WE LOSE AS ONE.
.
ขอบคุณสำหรับทุกการต่อสู้ ทุกพลังใจ และทุกห้วงความสุข
ที่มอบให้กองเชียร์อย่างเราตลอดช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาก
แด่ความฝันที่อีกไม่นานก็จะมีรุ่นน้องเอื้อมมือเข้ามาช่วยกันประคองมันเดินทางต่อไป
จนกว่าจะพบกันใหม่
.
ด้วยรัก,
SUDFAH.