เช้าวันจันทร์นะเจ้าคะ

พอมาพูดถึงวันจันทร์​ก็มีความรู้สึกขี้เกียจอย่างบอกไม่ถูก​ แต่กระทู้วันนี้ของป้าเขียวไม่ได้เกี่ยวกับความขี้เกียจเล้ยยย... ป้าเขียวก็บ่นไปงั้นๆ​ แหล่ะ...วันนี้จะชวนมากินมาม่ากันสักหน่อย​ มันมีเหตุที่มาและที่ไปเช่นเคย...

ปอ.ลอ. คนอ่อนไหวอาจจิตะเตือนใจเน้อ...
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เริ่มเลยล่ะกันคือเมื่อเช้าก็ตื่นช้าไป​ 15​ นาที​ เนื่องจากความเมื่อยล้าสะสม​ บวกกับความแก่ในสังขารอ่ะนะ​ ก็เลยทำให้ป้าเขียวได้เห็นข่าวๆ​ หนึ่ง​ตอนที่ถักเปียผมให้ลูกสาว​ ก็เป็นข่าวที่เด็กถูกทอดทิ้ง​ ป้าเขียวไม่ได้อยากจะมาพูดพาดพึง​ให้เกิดเป็นประเด็นดราม่า​อะไร แต่มันเกิดคำถามขึ้นในหัวสมองอันน้อยนิดของป้าเขียวเองแหล่ะ ป้าเขียวดูแล้วก็น้ำตาคลอเพราะสงสารน้องนะ​ เด็กก็คือเด็ก​ เขาทำผิดอะไร​ คนเราพอเกิดมาทุกคนก็มีความรู้สึกรัก​และผูกพัน​กันแล้ว​

จากเรื่องนี้มันเลยทำให้ป้าเขียวอยากมาพูดในมุมมองของแม่คนหนึ่งที่มีลูกนะ​ บางคนคงอาจจะสงสัยว่าทำไมป้าเขียวถึงชอบมาพูดเรื่องราวเกี่ยวกับลูกสาวของป้าเขียวในห้องบางรัก​ เพราะนี่คือความรักที่ไม่มีข้อแม้​ และเป็นรักที่ไม่ต้องการการตอบแทน​ มันคือความรักบริสุทธิ์​จากใจ​ ป้าเขียวคือมนุษย์​คนหนึ่งที่มีความรู้สึกนึกคิดแบบคนทั่วไป​ พอมีครอบครัว​ ป้าเขียวก็อยากจะมีอีกหนึ่งชีวิตเพื่อมาเติมเต็มคำว่าครอบครัวนะ​ ป้าเขียวถือว่าเป็นคนที่ร่างกายไม่ปกติเท่าไหร่​ คือมีลูกยากนิดหนึ่ง​ ป้าเขียวใช้เวลาเฝ้ารอเล็กคนนี้ปีกว่า​ ด้วยอายุตอนนั้นของป้าเขียวยังน้อย​ แต่มันผิดปกติที่การตกไข่ของตัวป้าเขียว​เอง ตอนนั้นก็ต้องทานยาปรับฮอร์โมน​ จนวันหนึ่งสิ่งที่เราฝันและตั้งใจไว้ว่าอยากมีนางฟ้าตัวน้อยมาก็เติมเต็มชีวิตคู่ของเรา​ ตอนแรกผลการตรวจวัดออกมาว่าตั้งครรภ์​ ป้าก็ดีใจมาก​ ซื้อชุดตรวจสอบ​หลายรูปแบบเพื่อความชัวร์​ พอมั่นใจก็ไปฝากครรภ์​ ในระยะที่เราตั้งครรภ์​ ผู้หญิง​ที่เคยผ่านจุดนี้จะต้องเข้าใจกันอยู่แล้วว่าเจออะไร​ 8-9​ เดือนกับสายใยแห่งความรักที่มีให้หนึ่งชีวิตในท้องมันต้องมี​ แต่บางครั้งป้าเขียวไม่เข้าใจคนที่เอาเลือดเนื้อ​เชื้อไข​ตัวเองไปทิ้งหรือฆ่า​ เขาเกิดมาแล้วได้ลืมตาดูโลกแล้ว​ และปากที่บอกว่าแม่รักลูกนะคือรักแบบไหน​ ตรงนี้ป้าเขียวไม่เข้าใจจริงๆ​ เพราะป้าเขียวก็รักลูกของป้าเขียวเหมือนแม่คนอื่นเช่นกัน​ ป้าเขียวไม่เคยตีลูกเลย​ มีแค่บ่นๆ​ แต่ไม่ได้ใช้เสียงดังหรือคำหยาบเพื่อทำร้ายจิตใจลูกนะ​ ป้าเขียวมองว่ามันจะสร้างแผลในใจให้กับเด็ก​ แผลแบบนี้มันต้องรักษาด้วยใจ จุดหนึ่งป้าเขียวก็มีอารมณ์​โมโหหรือโกรธ​เช่นคนทั่วไป​ แต่ป้าเขียวพยายามสงบและควบคุมมัน​ ไม่ได้ระบายสิ่งเหล่านี้ไปที่การลงโทษหรือทำร้ายลูก​ คืออยากจะถามว่าถ้าเราทำแบบนั้นเราได้อะไร​ สะใจหรือคิดว่าเด็กจะเป็นคนดีเพราะการถูกทำร้าย​ ป้าเขียวมองว่ามันเป็นการสร้างความหวาดกลัวให้กับเด็ก​ และความเจ็บปวดฝังใจให้กับเด็กมากกว่า

ที่พูดมาไม่ได้พูดว่าตัวเองดีหรืออะไร​ แต่พยายามมองชีวิตให้เป็นชีวิต​ ชีวิตเรา​ และชีวิตเขา​ มันคือหนึ่งชีวิตเท่ากัน​ ความต้องการมันก็ควรจะเป็นของใครของมัน​ ไม่ใช่เราต้องการแบบนี้​ แล้วไปควบคุมเขาทุกอย่าง​ เรื่องบางเรื่องคือควรปล่อย

ออกทะเลไปไกลล่ะ... กลับมาที่เดิมต่อ​ คือเหตุผลเมื่อเช้าที่เห็นน้องถูกทอดทิ้งเพราะความยากจนและสามีใหม่ไม่ยอมรับเด็ก​ อันนี้เล่นเอามนุษ​ย์ป้าถึงกับ

คือคนเราเลือกความรักฉันชู้สาวมาเป็นอันดับหนึ่งเลยเหรอ... แล้วอีกหนึ่งชีวิตที่เขายังไม่สามารถ​ดูแลตัวเองได้​ คุณเลือกทิ้ง... ป้าเขียวยอมรับในเหตุผลของคำว่ารักที่คุณบอกว่ารักลูกจริงๆ​ แต่ มันคือชีวิตเขา​เราก็เป็นได้แค่ท่านผู้ชม​ แต่อดสงสารหนูน้อยคนนั้นไม่ได้​ คนเราเลือกเกิดไม่ได้​ เลือกพ่อเลือกแม่ไม่ได้​ แต่พ่อแม่เลือกได้ว่าจะทำให้ชีวิตลูกเป็นไปในทิศทางไหน

ขนาดสัตว์ที่มันไม่สามารถพูด​ และไม่สามารถหาเงินมาซื้อของกินให้ลูกมันได้​ มันจนกว่ามนุษย์​เราเสียอีก​ แต่มันร่ำรวยในความรัก​ ป้าเขียวเลี้ยงแมวจรจัดอยู่​ ตัวนี้รุ่นที่​ 3  รุ่นยายของมันเคยหอบลูกมาจากป่าเพื่อมาร้องขอข้าวกินที่บ้าน​ ตอนนั้นตัวผอมมาก​ ป้าเขียวก็ให้ข้าวให้น้ำมาตลอด​ จนรุ่นยายมันหายไป​ รุ่นแม่ก็พาลูกมาบ้านป้าเขียวอีก​ ป้าเขียวก็ให้อาหารตลอดนะ​ แต่แมวพวกนี้จะไม่ให้เราจับ​ มันจะขู่​ ป้าเขียวบอกไม่เป็นไร​ มาขอแค่ข้าวกิน เราให้ได้เราก็ให้​ เพราะถ้าเราไม่ให้มันก็จะพากันไปขโมยของกินบ้านคนอื่น​ และก็โดนคนอื่นด่าคนอื่นตี​ ป้าเขียวมองว่าถ้ามันสามารถทำงานหาเงินซื้อข้าวกินได้มันคงไม่มาขโมยของใครกินหรอก​ เพราะมันไม่มีไง​ มันคือธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตที่ต้อง​ กิน​ ขี้​ ปรี้ นอน​ เราคือมนุษย์​เราสามารถเอื้อเฟื้อแบ่งปันได้​ ทำไมแค่เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องวางยาสัตว์กันด้วยย​ แปลก!!... นี่หรือมนุษย์​ที่เรียกตัวเองว่าสัตว์ประเสริฐ​

ออกทะเลอีกแล้วววว... กลับมาที่เจ้าเหมียวต่อ​ ป้าเขียวให้อาหารมาแบบนี้หลายปีแล้ว​ แต่ไม่เคยได้จับตัวเลยนะ​ คือถึงเวลามันจะออกมาจากป่าทุกเย็น​ เพื่อมานั่งรอขอข้าวกิน​ ถ้าป้าเขียวปิดหน้าบ้าน​ มันก็จะเดินมาหลังบ้านนั่งตรงหน้าประตูจ้องเรา​ คือบอกว่าวันนี้มาแล้วนะ​ แต่บางทีมันไม่มา​ ป้าก็จะเทอาหารทิ้งไว้​ เผื่อมันมาดึกๆ​ ตัวปัจจุบันนี้ท้องบ่อยมากๆ​ พอคลอดลูกใหม่ๆ​ ป้าจะซื้อเป็นปลาให้​ มันจะไม่กินนะ​ มันจะคาบกลับไปให้ลูกมัน​ ซึ่งป้าเขียวก็เคยเดินหามาหลายปีเหมือนกันว่ามันนอนที่ไหน​ ทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้ว่ามันนอนที่ไหน​ มีหน้าที่ให้อาหารก็ให้ไป​ บางวันเป็นอาหารชิ้นเล็ก  ป้าเห็นความพยายาม​ของความเป็นแม่นะ​ คาบวิ่งเดินเอาไปให้ลูกไม่รู้กี่รอบ​ มันเป็นมุมมองที่น่ารักจากคำว่าแม่ที่แท้จริง​ พอเจ้าเหมียวมันคลอดลูก​ และลูกๆ​ สามารถเดินได้นะ​ เค้าจะพาลูกๆ​ มาที่บ้านป้านะ​ พามาโชว์ตัวแต่ก็ไม่ให้จับเช่นเคย​ ป้าก็ต้องทำหน้าที่เดิมคือให้อาหาร​ จากนั้นมันก็หายไป​ เหมือนมันจะรอฟังเสียงรถป้า​ พอรถมาถึงบ้านเข้าจอดปุ๊บ​ มันก็จะเดินตามเข้าบ้านมา ที่เล่านี่คือเปรียบเทียบความรักของแม่เฉยๆ​ นะ​

หลายๆ​ ท่านอาจจะไม่มีท่านแล้ว​ แต่ท่านยังอยู่ในใจเสมอนะคะ​ บางคนอาจจะเกลียดแม่ตัวเองเพราะฝังใจในบางเรื่องราว​ ถ้าลืมได้​ ขอให้ลืมซะ​ ลองนึกย้อนในตอนที่คุณอยู่ในท้องแม่​ คนเป็นแม่ทั้งลำบากทั้งเจ็บปวดที่ยากจะบรรยาย​ จุดนี้ป้าเขียวผ่านมาแล้ว​ มันทำให้ป้าเขียวเข้าใจแม่ของป้าเขียวมากขึ้น

ที่พูดไม่ได้ยกยอปอปั้นแค่คนเป็นแม่นะคะ​ คนเป็นพ่อบางท่านที่เขารักลูก​มาก​ ป้าเขียวนับถือในความรักของท่านเช่นกัน​ ถึงแม้ท่านไม่เคยได้ตั้งครรภ์​ แต่ความห่วงใยและการหาเลี้ยงครอบครัวก็มาจากคนเป็นพ่อ​ พ่อคือคนที่เสียสละเพื่อหลายๆ​ ชีวิตให้ได้กินอิ่มนอนอุ่น

ป้าเขียวขอจบแค่นี้ดีกว่าเนอะ​ เพราะป้าเขียวเป็นคนหนึ่งที่สามารถเขียนเรื่องราวให้คนร้องไห้ได้... ไม่อยากให้ทุกคนมีความเศร้า... แค่อยากมาพูดคุยแบ่งปันเรื่องความรักอีกแบบหนึ่งแค่นั้นเอง...

วันนี้ป้าเขียวขอแบ่งปันด้วยบทเพลงเหล่านี้ก็แล้วกันนะคะ
สำหรับบทเพลงนี้เศร้าไปหน่อย
หลังจากบ่อน้ำตาแตกกันแล้วรู้สึกว่ามองเห็นอะไรในชีวิตชัดเจนขึ้นไหมเอ่ย...

ป้าเขียวขอเปิดบ้านให้เม้าส์​มอยล่ะนะ