ตอนเราม.1เข้าโรงเรียนปีแรกของมัธยมเรามีโอกาสได้เรียนพละกับครูผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนนั้นจะเรียนในแนวปฎิบัติม้วนหน้าม้วนหลังตอนครูเค้าให้ลองฝึกเราทำไม่ได้เว้ย!!!  ครูเค้าก็เลยบอกทุกๆคนว่าให้ไปฝึกกันที่บ้านสัปดาห์หน้าสอบ เราก็พยายามจ้าา ม้วนบนที่นอนที่บ้านจนม้วนได้และสอบผ่าน แล้วนอนพักเที่ยงเราก็เดินไปโรงอาหารครูเค้ายิ้มให้เราด้วยแหละแล้วถามว่ากินข้าวยัง แต่เราก็คิดนะว่าเออเค้าคงถามตามมารยาทม่างงง แต่ไม่เป็นแบบนี้ทุกๆวันเว้ยจนอินี่คิดไปไกลแล้วจร้าา ครูเค้าห่างกับเรา17ปี ตอนนั้นเราอายุ13ครูเค้าอายุ30 แต่เค้าน่ารักมากนะสเป๊คเลยแหละ ตอนเสาร์อาทิตย์เรามาทำงานที่โรงเรียนเราก็ซื้อน้ำให้เพื่อนเอาไปให้ พอหลังจากนั้นสักประมาณม.1เทอม2เราก็แอดเฟสครูเค้าไปเค้าก็รับแอดแล้สก็ทักแชทมาเว้ย!!! แบบตอนนั้นโครตดีใจสึสๆ มาประมาณม.2เราก็คุยกันมากขี้นเรื่อยๆ เวลาเค้าทำอะไรมักจะส่งรูปมาให้ดูเสมอ และเราแบบมีโมเม้นแบบเวลาเค้าเหนื่อยจากงานเราก็เขียนใส่กระดาษโดยแทนสรรพนามเค้าว่าเจ๊แล้วเขียนว่าเจ๊ยิ้มหน่อยให้เพื่อนเอาไปให้ พอตกเย็นวันนั้นเค้าก็เด้งแชทมาโดยส่งรูปกระดาษนั้นที่เราส่งไปให้ ซึ่งเค้ารู้ว่าเป็นเราแหละ น่ารักเนอะ เวลาเรียนก็เจอกันทุกๆวันศุกร์เพราะวันศุกร์จะมีคาบของเค้า วันศุกร์สุขจริงๆ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ พอสักประมาณม.2เทอม2 เค้าเปิดตัวแฟนของเค้าเว้ย! คือแบบ?  ช๊อคคจ้าา แฟนเค้าก็คือครูในโรงเรียนนั่นแหละ อินี่ร้องให้ทุกๆวันจร้าเพราะเค้าไปกินข้าวกันทุกวัน แต่ก็ทำใงได้ละ เป็นได้แค่นี้ต้องทำใจใช่ม๊าาา แต่เราก็ยังคุยกันอยู่นะแต่รู้สึกว่าน้อยลงขึ้นทุกวันจนเรางอลตอนเดินเข้าโรงเรียนเค้าจะยืนเวรปกติเราจะยิ้มให้เค้าทุกวันแต่วันนั้นเราเมินใส่เค้าก็มองหน้าเรามองอย่างสงสัยขนาดเราเดินพ้นไปแล้วเค้ายังมองเราอยู่เลย....วันลอยกระทงเค้าไปลอยด้วยกันเว้ย แล้วตอนเช้ากูทักไปว่า.. ไปลอยกับ....สนุกม๊าา เค้าก็ตอบกลับมาว่า ดูสิสนุกมากกกเค้าก็ส่งรูปรถของเค้าที่ชนกับรถคันอื่นในคืนลอยกระทงมาให้ดู คือเราควรสำนึกผิดหรือโกรธหรืออะไรดีวะ555 กลายเป็นเราผิดซะงั้น ยิ่งนานเข้าเรายิ่งคุยกันน้อยลง มันมีอยู่วันนึงวันศุกร์เราก็ไม่ได้ไปโรงเรียนแต่ก็บอกเค้าแล้วแหละ เพราะคืนนั้นเราไปงานจนเช้ายังไม่ได้นอนก็เลยหยุด แต่ตอนเช้าเราบอกเค้าว่าไม่ได้ไปเค้าก็รับรู้นะ แต่เราลืมปิดเน็ตมันเลยออนเฟสแต่ไม่ได้เล่น เค้าก็ส่งมาบอกว่า นอนได้แล้วไหนว่าจะนอนยังเปิดเฟสอยู่เลย เราก็บอกคร้าบๆ พอมาวันจันทร์เพื่อนก็มาบอกเราเว้ยว่าเฮ้ย วันศุกร์ที่ไม่มาอะเจ๊แกมีทอมที่มาซ้อมนักฟุตซอลอะมาจีบแล้วเลี้ยงใอติมด้วยเว้ย อินี่ก็ใจอยู่ตาตุ่มจร้าาา แต่ก็ทำไรไม่ได้อยู่ดี....ล้ำเส้นมากไปก็ไม่ได้  พอหลังจากที่เจ๊แกคุยกับทอมคนนั้นแกก็ยังคุยกับแฟนแกอยู่นะเว้ย เอาง่ายๆคบซ้อนอะ หลังจากที่เจ๊คุยกับทอมอะเจ๊ก็แทบจะไม่ตอบแชทเราเลยเว้ย มันมีอยู่ช่วงนึเราทะเลาะกับเค้าหนักมากเรื่องทอมนั่นแหละ เค้าก็กลัวว่าความลับจะแตกเค้าก็เลือกที่จะตัดกูออกจากชีวิตเว้ย เค้าบล็อกกูหมดทุกช่องทาง ยกเว้นลาย. แต่กูส่งไปเค้าก็อ่านไม่ตอบ วันนั้นเค้าบล้อกวันที่31/12/59 เราคุยกับเค้าตั้งแต่20/03/59ประมาณ10เดือนสำหรับเราเหมือน10ปีเลย ช่วงนั้นร้องให้ทุกวันอกหักสึสๆ จนคิดเปลี่ยนแปลงตัวเอง เออ!!!เราลืมบอกว่าเราเคยอ้วนมากกก ตอนม.2หนักมากสุด94กล. เราก็คิดเปลี่ยนแปลงตัวเองจากการอกหักครั้งนั้น ปิดเทอมม.2จะขึ้นม.3เรามีเวลา2เดือนในการลดนน. เราวิ่งตอนนั้นและหมุนฮูล่าฮูบจนม.3เราลดเหลือ70กล. จนคนมั้งโรงเรียนตกใจ รวมถึงเค้าด้วยแต่ช่วงปิดเทอมมันวันเกิดเค้าพอดีแม่จะไม่มีช่องทางติดต่อแต่เราก็มีเบอร์เราก็โทรไปแต่เค้าไท่รู้ว่าเบอร์เรามันก็เจ็บๆอยู่นะ ตอนม.3เราก็แข่งเปตองโดยครูที่คุมฝ่ายเปตองก็คือเค้า มันอาจเป็นพรมลิขิตหรือเวรกรรมอะไรก็แล้วแต่ แต่ในใจตอนนั้นโกรธมากกว่า ตอนเราแข่งเค้าก็มาถ่ายรูปเรา ยิ่งทำให้เราสับสนหวะตกลงจะยังใงกันแน่วะ?? พออยู่ได้ไม่ถึงปิดเทอมเราก็ต้องย้ายไปอยู่กับพ่อ ใจหายนะ เราก็โทรหาเค้าบอกจะเข้าไปในโรงเรียน10โมงเพื่อบอกลาเราก็เขียนเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดให้เค้ารับรู้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือวันนั้นเค้าอยู่กับแฟนเค้าผู้ชายอยู่ที่บ้นพัก อืมมม....โคตรซี่งเลยย-_- แต่ยังดีวะที่มีแคสตัล ของเค้าที่ได้มา เราก็คิดถึงเค้าทุกๆวันเลย จนกระทั่งม.4เราก็มาสอบเข้าโรงเรียนเดิมที่เค้าอยู่ ตอนนี้เราผอมลงกว่าตอนม.3อีกเราเหลือ60กล. จนครูเค้าก็เอาไปพูดกันจนเค้าได้ยินเค้าก็เลยบอกครูที่เค้ารู้จักว่าทำไมเพราะอะไรถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ จนครูมองเหมือนเราเป็นตัวตลกหวะทั่งๆที่ไม่รู้ความจริงว่ามันเป็นยังใง มันมีครูที่สนิทกับเค้าเว้ย มาซื้อข้าวต้มตอนเช้าหน้าโรงเรียนพร้อมเราเค้าก็แซวแบบว่า ฝากซื้อข้าวต้มให้เจ๊ได้มั้ยอะไรประมาณนี้เราก็อึ่งจ้าาา แบบก็ก็ตอบนะว่าได้เพราะตามมารยาท เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกนะครุซื้อเองดีกว่าๆ นี่แหละทำให้เราได้รู้ว่าเรื่องของเราครูเค้าเมาส์กันมันส์ม๊วากก ขนาดครุที่ซ้อมวิชาการให้เรายังรู้เลย จนเราพิสูจน์ให้ครูทุกๆคนเค้าเห็นหลายๆมุมหลายๆด้านของเราที่เค้าไม่รู้จักให้รู้จักเรามากขึ้น จนตอนนี้เร้าก็ไม่อะไรกับเราละ ส่วนเรากัเจ๊หนะเหรอ ก็เปรียบเหมือนศรัตรูที่รักนั้นแหละ ...........ดูตอนต่อไปอนาคตจะมาอัพเดท