ผมทำงานที่นี่มา6กว่าปีแล้ว เป็นโรงงานของญาติห่างๆ เป็นงานที่เกี่ยวกับการผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ สะสมประสบการณ์มาจนเป็นงานจากเงินเดือนหลักพันจนขยับมาเป็นหมื่นกลางๆ แต่เนื่องจากเศรษฐกิจไม่ค่อยจะดีมา 2-3 ปีมานี่ ก็เข้าใจว่าโรงงานก็แย่แต่ก็ช่วยประคับประคองมา ที่ผ่านมาโบนัสก็ไม่มีเงินเดือนก็ขึ้นน้อยและปีนี้ก็ไม่ขึ้น😞

 เราก็เริ่มรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว เพราะค่าครองชีพสูงขึ้นทุกปี ห้องก็ต้องเช่าครอบครัวก็ต้องส่งเหมือนกัน ยิ่งกลับบ้านแต่ละช่วงเทศกาล เห็นเพื่อนซื้อข้าวของให้พ่อให้แม่ยิ่งทรมานใจ ลำพังจะเก็บเงิน เดือนชนเดือนยังยาก😞

จนมีพี่คนนึงยื่นโอกาสให้ไปร่วมงานกับเงินเดือนที่พอจะลืมตาอ้าปากได้ เลยลองคิดอยู่เป็นเดือน

จนตัดสินใจว่าจะออก เลยขึ้นไปบอกเจ้านายว่าจะออก คุยกันอยู่นานเขาก็ชักแม่น้ำทั้งห้ามาอ้างกับเหตุผลที่เราจะออกผมก็เลยไม่อยากพูดอาไรมากเพราะเป็นเด็ก แต่กับเจ็บใจกับคำว่าเนรคุณ😞😞 ที่ว่าเราจะออกแล้วไปทำงานที่อื่นทั้งที่โรงงานกำลังแย่(คิดในใจแล้วเราไม่แย่เหรอ😞) สรุปเขาไม่ให้เราออกและเขาก็ไม่มีผลตอบแทนอะไรที่จะให้เราอยู่ ทั้งที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเราเป็นคนขยันไม่เคยบ่นไม่เคยเถียงตั้งใจทำงานมาตลอด รักและเคารพในตัวเจ้านาย สถานะตอนนี้จะอยู่ก็ลำบากใจจะไปก็ลำบากใจกลายเป็นคนซึมเศร้าอ่อนๆ เอาไงดีกับคำว่าเนรคุณ ท้อแท้เหลือเกิน😞😞😞