เมื่อวานนี้ฉันขึ้นบีทีเอส มีคนตาบอดขึ้น รปภมาส่งที่ตู้ทึ่1 คนไม่แน่น รปภบอกให้จับเสาดีๆ คนที่นั่งริมสุดใกล้สุดทําเฉยเล่นมือถือ ทุกคนก้มหน้าดูมือถือ ฉันนั่งริมสุดประตูที่2 ยังเห็นได้ยิน ห่างออกไป ฉันต้องพูดว่าช่วยลุกให้คนพิการนั่งหน่อย มีนํ้าใจหน่อย คนถึงลุกแต่คนนั่งริมสุดไม่ลุก ไม่มีสัมภาระอะไร ไม่แก่มาก ฉันแก่แล้วมีของเยอะ ฉันลุกให้คนแก่ เด็ก คนท้องประจํา ถ้าฉันยืนฉันก็จะบอกให้พวกหนุ่มสาวที่นั่งpriority seat ใหัเสียสละลุกขึ้นให้คนเหล่านี้ ฉันไม่เคยนิ่งเฉยที่จะช่วยเหลือคนที่เขาอ่อนแอ ลําบากกว่าฉัน แต่ผู้หญิงที่นั่งกลับมาว่าฉันว่าให้คิดบวก ถ้าฉันไม่พูดพวกมนุษย์ป้า มนุษย์กําพร้าจะมีจิตสํานึกไหม กลับกลายฉันเป็นคนผิด คนตาบอดได้ที่นั่งกลับทําเฉย ไม่ขอบคุณสักคํา คนสมัยนี้ทําไมปากหนักกันนัก พูดขอบคุณ ขอโทษไม่เป็น จะเบียดจะดันจะแทรก จะเข้าออกเป็นใบ้กันหมด คนลุกให้นั่งก็ไม่ขอบคุณ ไม่ทราบที่บ้านอบรมยังไง ต่อไปฉันจะเห็นแก่ตัวบ้าง เลิกช่วยเหลือคนอื่น ต่อไปบีทีเอสก็จะมีแต่คนใจดํา ทําดีแล้วไมได้ดี