คือที่บ้านทะเลาะกันตลอดเรื่องเล็กๆร้อยๆก็ทะเลาะค่ะ พ่อกับก็ไม่มีใครเค้าใจเราเลยอะไรก็เอาแต่บ่นแต่ว่าแล้ววันนี้เราป่วยเลยหยุดเรียนเราบอกแม่ไปแล้วแต่ยังไม่ได้ลาครู ครูเลยโทรมาหาพ่อแล้วที่นี้พ่อก็มาโมโหใส่เราแบบพูดพูดกูเค้าบอกว่า“แต่งตัวไปโรงเรียนเดี๋ยวนี้เลยงานก็ค้างเยอะศัพท์ก็ท่องไม่ทันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”ทั้งๆที่เราไม่มีเลยศัพท์เราก็ตามเพื่อนทัน ซึ่งวันนี้พอเราจะไปโรงเรียนเพราะครูตามอ่ะค่ะเลยเดินไปดู เราไม่มีชุดนักเรียนเราใส่ชุดไปหมดแล้วพ่อเค้าก็บ่นเราแบบ“ของๆทำไมไม่ทำจะให้แม่ซักอย่างเดียวเลยเหรอโตแล้วหัดทำเองซะบ้างความรับผิดชอบอ่ะไม่มีเลยรึไง”แม่เราเลยโทรบอกครูว่าเราไปไม่ได้เพราะไม่มีชุดนักเรียน แล้วพ่อก็เอาแต่ด่าเราต่างๆนาๆแล้วเค้าก็ออกไปประชุมทั้งพ่อทั้งแม่ ความรู้สึดที่เรามีเราบอกใครไม่ได้คือเก็บความรู้สึกแบบนี้มาหลายปีแล้วมันบอกใครไม่ได้จริงๆแล้วครูเค้าไม่ฟังเหตุผลเลยอะไรๆก็ที่เราไม่ไปโรงเรียนเพราะตื่นสายอย่างนู้นอย่างนี้ เราว่าเรานอนตั้งแต่หัวค่ำนะบางที่2-3ทุ่มแต่ตื่นมามันเหนื่อยเหมือนเราได้นอนน้อยมากแบบแทบไม่ได้พักผ่อนแต่บางวันเราก็ไม่ได้นอนเพราะความรู้สึกแย่ๆเต็มหัวไปหมด เรารู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลยคือเราทะเลาะกับพี่ซึ่งคนละพ่อแต่พ่อชอบเข้าข้างพี่คือวันนั้นแม่จะให้นั่งกินข้าวด้วยกันทั้งครอบครัวแต่เราทะเลาะกับพี่เราเลยออกมานั่งคนเดียว ออกมานั่งกินคนเดียวแล้วไงก็ไม่มีใครสนใจอยู่ดีเค้าก็กินข้าวกัน3คนพ่อแม่ลูกส่วนเราก็เหมือนเข้าไปเป็นส่วนเกินในชีวิตเค้าเรารู้สึกไม่มีค่าเลย บางทีเราก็คิดว่าอยากจะไม่คุยกับคนในครอบครัวดูบ้างแต่ถ้าทำไปเค้าก็จะเอาเรื่องนี้มาบ่นมาด่าว่าเราแน่นอน
#เราเป็นเด็กเก็บกดหรือป่าว??
#เราควรเก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียวเหมือนเดิมมั้ย?