คือฉันมีเพื่อนคนหนึ่งเรารู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ เขามีนิสัยที่สิ้นเปลืองมาก ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีฐานะอะไรมากมาย มันส่งผลถึงฉัน ฉันจะเก็บตังบ้าง แต่เขาก็ทำให้ฉันไม่มีตังเก็บ แต่ฉันก็ไม่โทษใครหรอกมันเป็นกับตัวฉันเองมากกว่า(แน่นอนและถ้าพาไปซื้อของมันก็จะมีกิเลส ทำให้ต้องซื้อ)ฉันสงสารพ่อของเขาต้องทำงานคนเดียว งานของพ่อเขาก็เป็นงานค่อยข้างลำบากต้องแบกหาม แม่ของเขาก็อยู่บ้าน ล้างถ้วยล้างจานทำทุกอย่างให้ลูกแม้กระทั่งซักผ้า ซักถุงเท้า แต่เขาก็มีข้อดีคือเป็นคนเรียนเก่ง มักจะได้รับทุนจากโรงเรียนทั้งทุนเรียนดี ทุนยากจน ได้เกือบทุกทุน ได้เป็นตัวแทนของสายชั้นบ้าง ของโรงเรียนบ้าง ทุกครั้งที่เขาได้ทุน เขาก็จะชวนฉันไปเที่ยวห้าง(แน่นอนว่าฉันไม่ไป) เขาก็มักจะไปกับแม่ซื้อของ ซื้อมาแต่ละทีนึกว่าเหมาทั้งห้าง เพื่อนฉันคนนี้เขาก็มีพี่ชายมีเงินเดือน ส่งให้ใช้บ้าง ไม่ส่งบ้าง บ้างครั้งครอบครัวของเพื่อนไม่มีก็ต้องมายืมแม่ฉัน บางครั้งมีก็ให้ยืม บางครั้งก็ไม่มีให้ เราก็ทำได้แค่มองเพื่อน ฉันเคยเตือนหลายครั้งแล้วเรื่องเงิน แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการทะเลาะกัน จนไม่คุยกันเกือบเดือน เขาทำเหมือนไม่รู้จักเรา แต่ก็เราก็ต้องกลับมาคุยกันเหมือนเดิม เพราะเพื่อนมันตัดกันไม่ขาด มันไม่ใช่แค่นั้น เขามีน้องสาวที่สิ้นเปลืองมากกว่าอีก อะไรก็ไม่กิน ขนาดไข่ทอดยังไม่กิน ปลากระป๋องก็ไม่กิน มาม่าก็ไม่กิน อะไรก็ไม่ใส่ถ้าไม่ใช้ของแบรนด์ รองเท้าคู่ละเกือบพันก็มี อีกอย่างก็น้องเรียนไม่เก่ง ทุนก็ไม่เคยได้
เราเคยคุยเรื่องอนาคตกับเพื่อนน่ะ เพื่อนเราบอกว่าอยากเป็นหมอ เราก็ให้กำลังใจเพื่อน เราก็บอกว่าเธอเก่งเธอทำได้แน่นอน แต่ก่อนหน้านั้นพ่อกับเเม่ของเพื่อนแอบมาคุยกับครอบครัวของฉัน
พ่อเพื่อน:ฝากดูแลเพื่อนด้วยน่ะ พ่อก็อยากจะส่งเขาเรียนเหมือนที่เขาตั้งใจเอาไว้ แต่ด้วยอายุของพ่อที่แก่ขึ้นทุกวันไม่รู้จะตายวันไหน อาจจะส่งเรียนไม่ได้ พ่ออยากให้เขาทำงานส่งตัวเองเรียน แต่เท่าที่พ่อดูเขาคงไม่ทำหรอก
เราก็ทำได้แค่รับฟัง และพยักหน้าเฉย เราไม่กล้าบอกเพื่อนเรื่องที่พ่อของเขามาเล่าให้ฟัง เรากลัวเพื่อนคิดมาก ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะพูดกับเพื่อนยังงัย เรากลัวเราพูดไป เราต้องมาทะเลาะกันอีก
ปล.ฉันก็ไม่กล้าว่าอะไรเพื่อน เพราะฉันเองก็ไม่ได้ดี ไม่ได้เก่ง ไม่ได้รวย เรากลัวเป็นอย่างสำนวนสุภาษิตที่ว่า "ว่าเเต่เขาอิเหนา เป็นเอง"
เพื่อนฉันสิ้นเปลือง ทำไงดี???