เรามีเรื่องคิดมากอยู่เรื่องนึง หมาของเราพันธ์ุลาบราดอร์ มันก็แก่แล้ว อายุ 11 แต่มันยังแข็งแรงดี ไม่ได้เป็นอะไร คือเรารักมันมาก เราคิดไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีมันแล้ว เราจะทำใจยังไง มันเป็นความเสียใจที่เกินจะจินตนาการและไม่อยากให้เกิดขึ้น เราคิดมากถึงขนาดเรามีโอกาสไปเรียนต่างประเทศได้ เรายังไม่ไป เพราะทำใจไม่ได้เรื่องหมา เพราะมันแก่แล้ว กลัวการจากกันครั้งสุดท้าย กลัวว่าเราไม่อยู่แล้วมันจะจากไปตอนเราไม่อยู่ คือมันเกิดที่บ้านเรา เราเห็นมันตั้งแต่ออกจากท้องแม่มัน ตัวเปียกๆ ตัวเท่าอุ้งมือ คือเราอยู่กับมันมา 11 ปีแล้ว เราผูกพันธ์กับมันมาก แต่เหมือนพี่ชายเราจะไม่ใช่อย่างนั้น คือพี่แทบไม่เคยอยู่บ้านเลย เพราะไปเรียนต่างประเทศ 10 ปี พอกลับมาอยู่ไทยก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน ส่วนมากจะไปอยู่กับแฟน แล้วทีนี้พี่ชอบมาถามว่า หมาเราอายุเท่าไหร่แล้ว
บางทีก็พูดขำๆว่า จะอยู่อีกกี่ปี คือแบบ ได้ยินแล้วมันทำร้ายจิตใจอ่ะ คือเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราอ่อนไหวมากอ่ะ บางทีก็เห็นพี่พูดบ่นๆว่า ...ไม่เหมือนหมาพวกนี้
อะไรนี่แหละ  แล้วมีอยู่ครั้งนึงเคยเกิดเรื่องแปลกๆขึ้น คือพี่มาบ้าน แล้วหมาเราหายไป หาทั่วบ้านก็ไม่เจอ แม่เราก็ช่วยหา จนไปเจอมันถูกขังอยู่บนรถอ่ะ!!
คือเราพยายามจะคิดไปหลายๆแบบว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ถ้าลืมปิดประตูรถ แล้วหมาขึ้นไป มันก็ต้องปิดประตูเองไม่ได้สิ คือเรารู้นิสัยพี่เราว่าเค้าเป็นคนที่สนุกกับการได้ดูความวุ่นวาย ความเสียใจ ของคนอื่นอ่ะ  แล้วเห็นท่าทีของพี่แล้ว ว่าเหมือนกำลังรอซ้ำเติมเราเรื่องหมาอ่ะ ว่าถ้ามันแก่ตายเขาจะรอซ้ำเติมเราอยู่เพราะเขาสนุกที่ได้เห็นความเสียใจของคนอื่น ทั้งๆที่ตัวเขาก็เลี้ยงแมวด้วยนะ แมวเขาอ่ะรักมาก เราเองก็ชอบแมวพี่นะ แถมเป็นห่วงด้วย บอกพี่ว่า อย่าลืมปิดหน้าต่างนะ เดี๋ยวมันหนีออกไปข้างนอกละหาย และไม่เคยคิดจะทำร้ายมันเลย แต่กับหมาเรา ดูเหมือนพี่จะมีเจตนาไม่ดีอ่ะ เจตนาอยากจะทำร้ายอ่ะ  คือไม่ผูกพันธ์น่ะเข้าใจ ไม่ได้ว่าอะไร แต่อะไรคือการที่จ้องจะรอซ้ำเติมคนอื่นอ่ะ ถ้ามันไม่อยู่แล้ว เขาต้องมาถามเราแน่ๆว่ามันตายยังไง เล่าให้ฟังหน่อย เรารู้นิสัยพี่เราดี เพราะตอนพ่อเสียเขาก็ถามเราแบบนี้โดยที่ไม่มีความรู้สึกเศร้าเสียใจอะไรเลย เหมือนถามแค่สนุกๆอ่ะ เหมือนสนุกที่ได้เห็นความเสียใจของคนอื่น จะมีวิธีรับมือกับวันนั้นยังไง เรื่องนี้เราอ่อนไหวมากๆ ยิ่งเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้วด้วยจะยิ่งสาหัสถ้าต้องเจอกับวันนั้นจริงๆ