ในวันที่ท้อแท้ ในวันที่สิ้นหวัง ในวันที่ชะตาชีวิตเหมือนโดนถูกทุบตีกระหน่ำ นอกจากร่างกายที่แข็งแกร่ง สิ่งหนึ่งที่ช่วยให้เรายืดหยัดขึ้นได้นั่นคือพลังใจ
เนลสัน แมนเดลา ที่เคยถูกจำคุกเป็นเวลากว่า 30 ปี ก็สามารถผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความทุกข์ยาก
ด้วยพลังใจจากบทกวีเพียงบทเดียว ของ William Ernest Henley เช่นกัน
“ สิ่งที่ปกคลุมข้าในยามราตรี
คือความมืดมิดจากขั้วหนึ่งถึงอีกขั้วหนึ่ง
ข้ารู้สึกขอบคุณพระเจ้าองค์ใดก็ตาม
ที่ทำให้ไม่มีใครเอาชนะวิญญาณของข้าได้
ในสถานการณ์ยากลำบาก
ข้าไม่เคยตกใจหรือโอดครวญ
ภายใต้ชะตากรรมที่ถูกกระหน่ำตี
หัวข้าเลือดนอง แต่ไม่ค้อมให้ใคร
เหนือจากสถานที่แห่งความโกรธและน้ำตา
เต็มไปด้วยเงาของความน่าสะพรึงกลัว
ถึงจะมีอันตรายจากกาลเวลา ข้าไม่เคยเกรงกลัว
ไม่สำคัญ ประตูจะเล็ก แคบเพียงใด
หรือถูกทัณฑ์ ไม่สิ้นสุด สักปานไหน
ข้าคือนายของโชคชะตาของข้า
ข้าคือผู้นำพาวิญญาณของข้าเอง”
Poem by William Ernest Henley - 1875
" Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods maybe
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find me, unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul."
นายแห่งโชคชะตา
เนลสัน แมนเดลา ที่เคยถูกจำคุกเป็นเวลากว่า 30 ปี ก็สามารถผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความทุกข์ยาก
ด้วยพลังใจจากบทกวีเพียงบทเดียว ของ William Ernest Henley เช่นกัน
“ สิ่งที่ปกคลุมข้าในยามราตรี
คือความมืดมิดจากขั้วหนึ่งถึงอีกขั้วหนึ่ง
ข้ารู้สึกขอบคุณพระเจ้าองค์ใดก็ตาม
ที่ทำให้ไม่มีใครเอาชนะวิญญาณของข้าได้
ในสถานการณ์ยากลำบาก
ข้าไม่เคยตกใจหรือโอดครวญ
ภายใต้ชะตากรรมที่ถูกกระหน่ำตี
หัวข้าเลือดนอง แต่ไม่ค้อมให้ใคร
เหนือจากสถานที่แห่งความโกรธและน้ำตา
เต็มไปด้วยเงาของความน่าสะพรึงกลัว
ถึงจะมีอันตรายจากกาลเวลา ข้าไม่เคยเกรงกลัว
ไม่สำคัญ ประตูจะเล็ก แคบเพียงใด
หรือถูกทัณฑ์ ไม่สิ้นสุด สักปานไหน
ข้าคือนายของโชคชะตาของข้า
ข้าคือผู้นำพาวิญญาณของข้าเอง”
Poem by William Ernest Henley - 1875
" Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods maybe
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds, and shall find me, unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul."