ส่วนใหญ่จะอพยพหนีภัยความอดอยาก และความไม่สงบในช่วงปลายราชวงศ์ชิงไปจนถึงยุคสาธารณรัฐครับ

นี่เฉพาะกลุ่มที่สืบเรื่องกลับไปได้นะครับ เพราะก่อนหน้านั้นคือ ยุคเปลี่ยนถ่ายจากราชวงศ์หมิงเป็นราชวงศ์ชิง ก็มีคลื่นการอพยพจำนวนไม่น้อยออกมาจากจีนเพื่อหนีภัยสงคราม ทำให้มีชุมชนจีนขนาดใหญ่ที่คลองสวนพลูนอกเกาะเมืองอยุธยา แต่คนกลุ่มนี้กลืนกลายเป็นคนไทยไปหมดแล้ว เมื่อมาถึงยุคปัจจุบัน

หลังไทยเปิดประเทศด้วยการทำสนธิสัญญาเบาว์ริ่งกับอังกฤษ ก็มีคลื่นการอพยพเข้ามาของชาวจีนเป็นจำนวนมากครับ เนื่องจากเป็นช่วงเวลาเดียวกับหลังสงครามฝิ่น ที่เศรษฐกิจ สังคม และความมั่นคงของต้าชิงสั่นคลอนอย่างหนัก เกิดความไม่สงบไปทั่วด้วยเหตุทั้งภัยธรรมชาติ การมีประชากรล้นประเทศ และภัยสงครามจากการรบระหว่างกลุ่มไท่ผิงและราชสำนักต้าชิง

ดังนั้นกลุ่มจีนอพยพในช่วงหลังสนธิสัญญาเบาว์ริ่ง อาจจะแบ่งสาเหตุได้ดังนี้

1) กลุ่มที่อพยพออกมาตั้งแต่ปี 1855-1912 กลุ่มนี้มักจะหนีความอดอยาก ภัยธรรมชาติ การมาแสวงโชค มากกว่าหนีสงคราม เพราะแม้จีนใต้จะเผชิญกับการปราบปรามกลุ่มไท่ผิงอย่างรุนแรง แต่หัวเมืองริมชายฝั่งจะกระทบน้อยกว่าหัวเมืองตอนใต้ ซึ่งคนจีนส่วนใหญ่คือ คนฮกเกี้ยน กวางตุ้ง ไหหลำ และแต้จิ๋วได้รับผลกระทบน้อย พวกที่กระทบมากๆคือคนจีนแคะ

2) กลุ่มที่อพยพช่วงปี 1912-1936 พวกนี้มีทั้งหนีภัยสงครามการสงครามขุนศึกในจีน ภัยธรรมชาติ ความอดอยาก และแสวงโชค เนื่องจากช่วงนี้การรบระหว่างพรรคคอมมิวนิสต์จีน และ ก๊กมินตั๋ง ยังค่อนข้างจำกัด และพรรรคคอมมิวนิสต์จีนก็ล่าถอยไปสานเป่ยในปี 1932-33

3) กลุ่มที่อพยพมาช่วงปี 1936-49 กลุ่มนี้จะทั้งหนีภัยสงครามโลก ภัยสงครามระหว่างพรรคคอมมิวนิสต์จีน และ ก๊กมินตั๋ง ภัยธรรมชาติ ความอดอยาก และแสวงโชค

4) กลุ่มที่มาหลังปี 1950 กลุ่มนี้จะไม่เรียกว่าอพยพ แต่เป็นการลักลอบเข้าเมือง เนื่องจากรัฐบาลไทยจำกัดจำนวนคนจีนอพยพจากไต้หวันไว้ที่ 200 คนต่อปี และไม่เปิดต้อนรับคนจีนอพยพจากแผ่นดินใหญ่เลย (ยกเว้นกลุ่มกองพล 93 ที่รุกล้ำเข้ามาก่อนจะร่วมมือกับรัฐบาลไทย)