เราเป็น "ลูกคนเล็ก" จากลูกทั้งหมด 3 คน เติบโตมาในครอบครัวฐานะปานกลางค่อนไปทางจนและท่ามกลางปัญหาครอบครัวที่หนักหนาหลายอย่าง

โตมาจนอายุ 30 แล้ว เราค่อนข้างประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เงินเดือนดีจนสามารถใช้เงินสปอยด์ตัวเองได้เยอะพอสมควร โดยเราพูดได้เต็มปากว่า เราได้ทุกอย่างมาด้วยความสามารถและความพยายามของเราเอง 100%
 
ด้วยความที่เราไม่มีภาระและมีสภาพการเงินคล่องตัว ทุกครั้งที่เจอกับครอบครัว เราจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้ทุกคน ทั้งค่าเดินทาง ค่ากิน แม้กระทั่งค่าของเล็กๆน้อยๆใน 7/11 เพราะเรารู้สึกสบายใจที่ได้ทำและเราก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร
นอกจาก คชจ.พวกนี้แล้ว เราก็ยังให้เงินและของขวัญกับทุกคนแทบทุกเทศกาลสำคัญด้วยเพราะเราอยากเห็นทุกคนแฮปปี้และไม่ต้องกังวลเรื่องการเงินของตัวเอง

แต่ปัญหา คือ...

ไม่ว่าเราจะซัพพอร์ตที่บ้านแค่ไหน หรือพยายามทำดีเท่าไหร่ เราก็ยังเป็นคนไม่ดี/ดีไม่พอ และยังโดนจับผิดในเรื่องที่เราบกพร่องเล็กๆน้อยๆ และได้ยินคำพูดที่ทำให้รู้สึกไม่ดี จนหลายครั้งที่เรารู้สึกโกรธ น้อยใจ และท้อใจ จนไม่อยากหวังดีหรือทำอะไรให้ใคร (แต่สุดท้ายก็ทำ)

ในทางกลับกัน เวลาที่เราต้องการกำลังใจ แต่ก็ไม่มีใครพูดปลอบใจหรือยื่นมือเข้ามา จนเรารู้สึกโดดเดี่ยวเสมอ 

เรามักตั้งคำถามกับตัวเองเสมอว่า ทำไมเราต้องพยายามทำดี ทำไมคนในครอบครัวถึงไม่เห็นค่าในสิ่งที่เราทำนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ

อยากถามทุกคนว่า เราควรแก้ปัญหาความคิดนี้ของตัวเองยังไงดีคะ