เป็นเรื่องที่ปรึกษาคนรอบตัวไม่ค่อยได้เลย ขอเล่าก่อนว่าตอนแรกเราไม่ได้รู้จักกันเลย แต่อยู่ห้องเดียวกันละได้เล่นด้วยกัน เราก็เริ่มชอบเขาแล้วเขาเองก็ดูหมือนจะมีใจให้ พอคบกันได้สักพักเราก็เลิกกันเพราะเหมือนเขาหมดใจ ตอนนั้นเราคุยกันไม่ได้เลย หลบหน้ากันเกือบเทอม แล้วพอมีโอกาสได้คุยกันทีนี้คือเรารู้สึกว่าถ้าเรายังแสดงออกว่ายังชอบอยู่เรารู้สึกว่าเราเป็นคนขี้แพ้ เราเลยบอกเขาไปว่า เออเนี่ยเค้าคิดกับเธอแค่เพื่อนได้แล้วนะ เราเลยกลับมาสนิทใจกันอีกครั้งนึง เพราะเวลาเล่นก็เล่นกับเขา เวลากินข้าวก็ไปกินข้าวด้วยกันกับเขา เรากับเขาก็เลยอยู่กลุ่มเดียวกัน จริงๆพอผ่านไปได้สักพักต่างคนก็ต่างมีคนใหม่ แต่ก็คบกันได้ไม่นานเท่าไหร่เลย พอเขาแย่เราก็อยู่ข้างๆ พอเราแย่เขาก็อยู่ข้างๆ เรียกว่าเป็นคสพที่ต่างคนต่างรู้อะว่าถ้าหันกลับไปก็จะเจอคนนี้ซัพพอร์ทตลอด นานๆเข้าก็เหมือนจะดีแหละ คือเหมือนเราบอกตัวเองว่าคิดแค่เพื่อนนะ เราเลยพยายามที่จะมองเขาแบบเพื่อนมาตลอด แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย พอนานวันเข้าเราก็เริ่มรู้ว่าเราอะคิดไม่ซื่อกับมันมาตั้งแต่แรก ยังไงครสเราก็ไม่มีทางลดน้อยลงได้ คือเขาดีมาก เขาเป็นคนแคร์คนรอบข้างก่อนตัวเองตลอด เป็นคนดีมากๆ เอาใจใส่ ยิ้มง่าย และเวลาเราเครียดอะไรเราก็ไปปรึกษาเขา ตอนเราดิ่งก็มีเขาค่อยช่วยดึง ตอนเราเศร้าก็มีเขาคอยช่วยปลอบ คอยอยู่ข้างๆในทุกเวลาของชีวิตเลยแหละ ตอนนั้นเราก็รู้ว่าเรารู้สึกพิเศษกับเพื่อนคนนี้อีกแล้ว แต่แน่นอนว่าเราเลือกที่จะไม่บอก เราไม่อยากกลับไปมีคสพแย่ๆแบบที่ต้องเฟดตัวออกมา เราไม่อยากให้ระหว่างเราเป็นแบบนั้นเลย ตอนนั้นหลายๆอย่างระหว่างเรามันดีมากจริงๆแหละ ทีนี้จุดพีคของมันคือตรงนี้ เดี๋ยวมาต่อนะคะๆๆๆ