อ่า...อันที่จริงไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แบบว่าเหมือนอยากระบายเฉยๆ ไม่คิดว่าจะมีคนมาตอบ แต่ใจนึงก็อยากได้คำตอบ-_-
คืองี้ค่ะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาสองสามปีแล้ว ช่วงหนึ่งเราทะเลาะกับเพื่อน โดนแบนออกจากกลุ่ม ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตเลยมั้ง หน่วงในใจตลอดเวลา รู้สึกว่ามันหนักอึ้ง ไม่มีความสุข ยิ้มได้แต่ไม่เคยเต็มที่(ฝืนสุดๆ) ไม่ได้หัวเราะเต็มเสียงอีกเลย(อันที่ไม่ค่อยแน่ใจ มันเลือนราง บางทีอาจจะไม่ได้หัวเราะเลยในช่วงนั้น) หลังจากนั้นอะไรๆ ก็ดีขึ้นนิดหน่อยค่ะ เรากลับไปคืนดีกับเพื่อนแต่ไม่ได้สนิทใจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่รู้สึกศรัทธากับคำว่าเพื่อนกันตลอดไปอีก คิดอยู่เสมอว่าสักวันคงจะโดนทิ้งอีกอยู่ดี แต่ก็ช่างมันเถอะค่ะ ประเด็นมันอยู่ที่หลังจากนี้
ความรู้สึกของเราหลังจากวันนั้นคือ เฉยค่ะ เฉยแบบเฉยจริงๆ ไม่รู้สึกคาดหวังกับอะไรเลย จากที่ไม่มีเป้าหมายในชีวิตก็ยิ่งไม่มีเป้าหมายเข้าไปใหญ่ ใช้ชีวิตเหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ สนุกกับอะไรที่อยู่ตรงหน้าอย่างพวกหนังตลก พวกนิยายแต่ก็ไม่ยาวนาน พอเลิกดูก็กลับมารู้สึกเฉยๆ กับชีวิตอีก เราไม่แน่ใจว่าเรื่องที่จะเล่ามันเกิดหลังจากที่เราทะเลาะกับเพื่อนนานเท่าไหร่ (รู้สึกความจำมันเลือนๆ แปลกๆ) แต่ครั้งหนึ่งเราเคยเบื่อมากๆ เลยค่ะ รู้สึกว่าเบื่อกับทุกอย่าง ไม่มีอะไรทำ สิ่งที่เคยทำก็เบื่อกับมันไปหมด คิดอยู่ในหัวตลอดเวลาว่าเบื่อๆๆ ปกติในวันหยุดเราเป็นคนที่นอนเล่นอยู่บนเตียงอยู่แล้ว นอนเล่นโทรศัพท์ ดูหนังฟังเพลง จะลุกก็แค่ตอนไปเข้าห้องน้ำ ตอนไปกินขนมหรือไปกินข้าวเที่ยง แล้วก็จะกลับไปนอนเล่นโทรศัพท์ต่อ เราอยู่อย่างนั้นได้เป็นวันๆ เลยค่ะ อยู่โดยไม่รู้สึกเบื่อ แต่วันนั้นคือเบื่อมากๆ ไม่มีอะไรให้ทำ นิยายก็อ่านไปหมดแล้ว หนังก็ดูไปหมดทุกเรื่อง คือโทรศัพท์ไร้ค่ามากตอนนั้น ไม่มีอะไรน่าสนใจอีก แล้วหลังจากที่คิดในหัวว่าเบื่อๆ ไปสักพัก จู่ๆ ความคิดแปลกๆ ก็เข้ามาค่ะ มันเป็นประมาณว่า เบื่อว่ะ โลกนี้ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ ชีวิตมันก็มีแค่นี้ปะวะ ไม่มีอะไรอีกแล้ว ไม่อยากมีชีวิตที่น่าเบื่อแบบนี้อีกอะ อยากตาย ตายดีไหม จะได้จบๆ มันก็จะอะไรประมาณนี้แหละค่ะ แต่เราไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตตัวเองไร้ค่ามากๆ จนไม่มีใครต้องการนะ แค่รู้สึกว่ามันว่างเปล่า เรียบเฉยแล้วก็เบื่อโลกเอามากๆ หลังจากนั้นเราก็คิดว่าตายวิธีไหนสบายที่สุด(กลัวเจ็บ) ลองกลั้นหายใจ (ตอนนั้นไม่รู้ว่าคนเราไม่สามารถกลั้นใจตายได้) แต่สุดท้ายก็หยุดเพราะตั้งสติทัน หลังจากนั้นเราก็นอนเบื่อๆ ไป ความจำในส่วนนี้มันเลือนรางแล้วค่ะ จำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่าหลังจากนั้นเราทำยังไงต่อ เราผ่านช่วงนั้นมาได้ยังไง แต่ปัจจุบันก็รู้สึกว่าชีวิตค่อนข้างปกติแล้วล่ะค่ะ ไม่เคยคิดอยากตายเพราะเบื่ออีก
ที่เราอยากจะถามก็คือ อาการแบบนี้มันคืออะไรคะ? โรคซึมเศร้า? หรือว่าเราแค่เบื่อจนบ้าบอไปเอง เพราะปัจจุบันก็ไม่มีอาการอะไรที่บอกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเลยนะ แถมยังมีแรงจูงใจให้อยากมีชีวิตอีก แบบว่า เป็นนักหัดเขียนน่ะค่ะ มีพล็อตเป็นสิบๆ เรื่องที่วางแผนว่าจะแต่ง ยังไม่อยากตายจนกว่าจะแต่งจบ-_-
เคยเบื่อจนคิดว่าอยากตาย อาการนี้คือ?
คืองี้ค่ะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาสองสามปีแล้ว ช่วงหนึ่งเราทะเลาะกับเพื่อน โดนแบนออกจากกลุ่ม ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตเลยมั้ง หน่วงในใจตลอดเวลา รู้สึกว่ามันหนักอึ้ง ไม่มีความสุข ยิ้มได้แต่ไม่เคยเต็มที่(ฝืนสุดๆ) ไม่ได้หัวเราะเต็มเสียงอีกเลย(อันที่ไม่ค่อยแน่ใจ มันเลือนราง บางทีอาจจะไม่ได้หัวเราะเลยในช่วงนั้น) หลังจากนั้นอะไรๆ ก็ดีขึ้นนิดหน่อยค่ะ เรากลับไปคืนดีกับเพื่อนแต่ไม่ได้สนิทใจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่รู้สึกศรัทธากับคำว่าเพื่อนกันตลอดไปอีก คิดอยู่เสมอว่าสักวันคงจะโดนทิ้งอีกอยู่ดี แต่ก็ช่างมันเถอะค่ะ ประเด็นมันอยู่ที่หลังจากนี้
ความรู้สึกของเราหลังจากวันนั้นคือ เฉยค่ะ เฉยแบบเฉยจริงๆ ไม่รู้สึกคาดหวังกับอะไรเลย จากที่ไม่มีเป้าหมายในชีวิตก็ยิ่งไม่มีเป้าหมายเข้าไปใหญ่ ใช้ชีวิตเหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ สนุกกับอะไรที่อยู่ตรงหน้าอย่างพวกหนังตลก พวกนิยายแต่ก็ไม่ยาวนาน พอเลิกดูก็กลับมารู้สึกเฉยๆ กับชีวิตอีก เราไม่แน่ใจว่าเรื่องที่จะเล่ามันเกิดหลังจากที่เราทะเลาะกับเพื่อนนานเท่าไหร่ (รู้สึกความจำมันเลือนๆ แปลกๆ) แต่ครั้งหนึ่งเราเคยเบื่อมากๆ เลยค่ะ รู้สึกว่าเบื่อกับทุกอย่าง ไม่มีอะไรทำ สิ่งที่เคยทำก็เบื่อกับมันไปหมด คิดอยู่ในหัวตลอดเวลาว่าเบื่อๆๆ ปกติในวันหยุดเราเป็นคนที่นอนเล่นอยู่บนเตียงอยู่แล้ว นอนเล่นโทรศัพท์ ดูหนังฟังเพลง จะลุกก็แค่ตอนไปเข้าห้องน้ำ ตอนไปกินขนมหรือไปกินข้าวเที่ยง แล้วก็จะกลับไปนอนเล่นโทรศัพท์ต่อ เราอยู่อย่างนั้นได้เป็นวันๆ เลยค่ะ อยู่โดยไม่รู้สึกเบื่อ แต่วันนั้นคือเบื่อมากๆ ไม่มีอะไรให้ทำ นิยายก็อ่านไปหมดแล้ว หนังก็ดูไปหมดทุกเรื่อง คือโทรศัพท์ไร้ค่ามากตอนนั้น ไม่มีอะไรน่าสนใจอีก แล้วหลังจากที่คิดในหัวว่าเบื่อๆ ไปสักพัก จู่ๆ ความคิดแปลกๆ ก็เข้ามาค่ะ มันเป็นประมาณว่า เบื่อว่ะ โลกนี้ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ ชีวิตมันก็มีแค่นี้ปะวะ ไม่มีอะไรอีกแล้ว ไม่อยากมีชีวิตที่น่าเบื่อแบบนี้อีกอะ อยากตาย ตายดีไหม จะได้จบๆ มันก็จะอะไรประมาณนี้แหละค่ะ แต่เราไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตตัวเองไร้ค่ามากๆ จนไม่มีใครต้องการนะ แค่รู้สึกว่ามันว่างเปล่า เรียบเฉยแล้วก็เบื่อโลกเอามากๆ หลังจากนั้นเราก็คิดว่าตายวิธีไหนสบายที่สุด(กลัวเจ็บ) ลองกลั้นหายใจ (ตอนนั้นไม่รู้ว่าคนเราไม่สามารถกลั้นใจตายได้) แต่สุดท้ายก็หยุดเพราะตั้งสติทัน หลังจากนั้นเราก็นอนเบื่อๆ ไป ความจำในส่วนนี้มันเลือนรางแล้วค่ะ จำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่าหลังจากนั้นเราทำยังไงต่อ เราผ่านช่วงนั้นมาได้ยังไง แต่ปัจจุบันก็รู้สึกว่าชีวิตค่อนข้างปกติแล้วล่ะค่ะ ไม่เคยคิดอยากตายเพราะเบื่ออีก
ที่เราอยากจะถามก็คือ อาการแบบนี้มันคืออะไรคะ? โรคซึมเศร้า? หรือว่าเราแค่เบื่อจนบ้าบอไปเอง เพราะปัจจุบันก็ไม่มีอาการอะไรที่บอกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเลยนะ แถมยังมีแรงจูงใจให้อยากมีชีวิตอีก แบบว่า เป็นนักหัดเขียนน่ะค่ะ มีพล็อตเป็นสิบๆ เรื่องที่วางแผนว่าจะแต่ง ยังไม่อยากตายจนกว่าจะแต่งจบ-_-