สวัสดีค่ะ เราชื่อดาวนะ เราเริ่มโดนบูลลี่ตั้งแต่อนุบาล เพราะเราดำ เราโดนล้อเลียนต่างๆนาๆ โดนครูเรียกว่า ช็อคโกแลต ข้าวนอกนา  เอาจริงป่ะ เราก็ไม่ได้เราดำนะ  เราจำได้ มีอยู่ตอนหนึ่งเราทนไหมไหว ที่เราโดนเพื่อนล้อว่าดำ ไม่ไหวพอเลิกเรียนกลับมาถึงบ้าน เราเอาผงซักฟอกกับไฮเตอร์มาขัดตัว จนแสบตัวไปหมด พอจัดเสร็จเอาแป้งมาทาตัวให้ขาว  มาคิดย้อนหลังนะ เชี้ยยย คิดได้ไงวะ 555  
พอมาป.6 เราแค่ลงจากรถรับส่งแล้วเราล้มแล้วเสื้อมันเปื้อนแต่เช้า พอเริ่มเรียนคาบแรก ครูประจำชั้นก็หาว่าเราไม่ซักเสื้อผ้ามาเรียน แล้วประจานต่อหน้าเพื่อน สิ่งที่อายที่สุดคือมันมีเพื่อนข้างห้องมาดูด้วย แล้วเราก็น้ำตาไหล เราก้ก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้ใครเห็น แล้วครูหัวเราะกับเพื่อน เราจำอารมณ์ตนนั้นได้แม่นเลย แล้วเรื่องนี้มันเผ่ยไกลมาก เพื่อนต่างโรงเรียนก็รู้ เราเคยบอกแม่ว่าเราโดนล้อ รู้ไหมว่าแม่ตอบอะไร  ที่ครูพูดแบบนี้ครูหวังดี  เราก็ไม่เคยปรึกษาแม่เรื่องนี้อีกเลย 
พอขึ้นม.ต้นเราเริ่มอ้วนได้ มีครูเกษตรคนหนีง ครูคนนี้เราไม่มีวันให้อภัย ครูคนนี้ เรียนเราว่าอึ่งอ่าง ทำให้เพื่อนผู้ชายล้อเราหนักมาก ครั้งหนึ่งเราโดนเพื่อนกวนในคาบเกษตร แล้วเราทนไม่ได้ เราโวยว่าขึ้น แล้วครูคนนั้น ก็พูดขึ้น จะตายหรออีอึ่งอ่าง เราก็บอกว่า คนนี้มีนกวนหนูค่ะครู  มันสมควรโดนแล้วละ ไม่ดูหุ่นตัวเอง ดูชิมันน่าพูดไหม อาบน้ำมาไหมวันนี้ เดี๋ยวจะพาอาบน้ำ  พวกเพื่อนในห้องก็หัวเราะ แล้วมีอีกครั้ง เรากำลังเล่นยางกับเพื่อนผู้หญิง แล้ว พวกผู้ชายมาล้อเรา จนเพื่อนคนหนึ่งพูดว่า ดาวไปที่อื่นได้ม่ะ กูเล่นไม่ได้เลย เราก็เดินออกไปนั่งในห้องคนเดียว  
มอปลาย เราย้ายร.ร.  แล้วเราเป็นภายนอกเป็นคนตลก เราจะโดนเพื่อนล้อทุกเรื่องที่เราทำผิดนิดหน่อย ล่าสุดเพื่อนเราคนหนึ่งไปเจอเรื่องราวของเราในอดีต เรามาบอกเพื่อนในห้องเรา กลายเป็นว่ามันจะกลับมาอีกครั้ง  มันมีเยอะกว่านี้อีกนะแต่พอแล้วละขี้เกลียดพิมละ น้ำตาไหลไม่หยุดเลย พอละสู้ๆละกัน