.           ณ ร้านกาแฟ แห่งหนึ่ง ในรพ.ประจำจังหวัด
  หญิงสาวหน้าหมวย ผมสีดำเหลือบน้ำตาลอ่อน หอบหิ้วเป้พะรุงพะรัง ดันประตูกระจกผ่านเข้ามาในร้าน
กลิ่นกาแฟอบอวล ทำให้เธอหยุดชะงัก พร้อมกับสูดกลิ่นหอมๆสักหน่อย..ฟรื้ดดดด~~~
จากนั้นเธอได้แทรกร่างบางไปนั่งที่เก้าอี้ตัวสูงติดกับกระจก... แล้วหยิบโทรศัพท์รุ่นเก่าขึ้นมาแล้วเคาะไปที่กระจกใสด้านหน้าร้านอย่าเมามันส์

// _{โอ๊ยย.. พวกเธอคนอ่านหน่ะ ร้องทักห้ามคนเขียนบ้างก็ได้นะคะ แหม... จะรอให้หญิงสาวบ้าไปเรื่อยใช่ไหมละเนี่ย เอิ๊กๆๆ}

อยู่ท่ามกลาง มวลชน ยังบ่นเหงา
หรือเพราะเมา คาเฟอีน ฟินไปไหน 
ค่าเวลา หวนระลึก นึกถึงใคร
ฆ่าเวลา ที่ทำได้ คือ...แต่งกลอน

นิ้วที่รัวเร็วยิ่งกว่าขาแมลงวัน บนหน้าจอมือถือหยุดกึก เมื่อสายตาคู่เล็กไม่มีชั้นสอง ได้เหลือบมองเข็ม.....หมุด ที่ปักบนเสื้อจากร้านเย็บผ้าที่อยู่ถัดจากโรงพยาบาลไปสองช่วงตึก

// โอ๊ย..สายตาดียิ่งกว่าทำเลสิก ก็พวกเธอนี่ละ

.        นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาใกล้ 11.00 น. หญิงสาวต้องรีบไปทำธุระแล้ว

...