ตอนเด็กๆ เคยวาดฝันไว้ว่าโตขึ้น อยากเป็นนั่น อยากเป็นนี่ จะได้มีเงินมาเลี้ยงดูเตี่ยกับแม่ตอนแก่ให้สบาย
แต่พอยิ่งโตขึ้น ยิ่งรู้ว่าชีวิตมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ...
ที่บ้านมีธุรกิจส่งออกเล็กๆ ที่มีเตี่ย แม่ และน้องชาย ช่วยกันดูแล แต่เราไม่เคยเข้าไปช่วยตรงนั้นเลย
เราอายุ 27 ปี หางานทำเองตั้งแต่23 พยายามเก็บเงิน พยายามที่จะทำให้สำเร็จ เพื่อที่วันนึง เตี่ยกับแม่จะได้ไม่ต้องทำงานหนักอีก
อยากมีบ้านเป็นของตัวเองให้เตี่ยกับแม่อยู่ ไม่ต้องไปเช่าใครแบบทุกวันนี้
ทั้งๆที่พยายามแล้ว เริ่มต้นหลายครั้ง แต่ไม่เคยไปถึงปลายทาง ไม่เคยทำสำเร็จ โดนโกงบ้าง เหตุผลอื่นบ้าง
ณ ปัจจุบัน เพิ่งมีหนี้สินติดตัวอยู่อีกเกือบ 3 แสนบาท
ในวันที่ชีวิตมีปัญหา และคิดจะหยุดทุกอย่าง กลับมาช่วยทำธุรกิจที่บ้าน
แต่กลับพบว่าตอนนี้ธุรกิจเล็กๆของที่บ้าน กำลังแย่ แย่ที่สุดในรอบหลายปี
ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน แต่เรากลับไม่เคยรู้เลย จริงๆเราไม่เคยรู้อะไรเลยดีกว่า
ไม่เคยรู้เลยว่าเตี่ยกับแม่แก่ขึ้นมากขนาดไหน
ไม่เคยรู้เลยว่าตาของแม่ข้างนึงกำลังจะมองไม่เห็น
ไม่เคยสังเกตุเลยว่าผิวที่เคยสวยของแม่ ตอนนี้เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น
ไม่เคยสังเกตเลยว่าผมของเตี่ยที่เคยดำ ตอนนี้เต็มไปด้วยผมหงอก
ไม่เคยรู้เลยว่าธุรกิจที่บ้านขาดทุนมาตั้งแต่ตอนไหน มีหนี้สินอยู่เท่าไหร่
ตู้เย็น ห้องครัวที่เคยเต็มไปด้วยของกินดีๆ โต๊ะกินข้าวที่เคยมีกับข้าวอยู่เต็มโต๊ะ
กลายเป็นตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่า บนโต๊ะกินข้าวมีแต่ไข่ต้ม ไข่เค็ม และแกงวันละ1ถุงเท่านั้น
เพิ่งมารู้เมื่อไม่กี่วันนี้ วันที่จะเอ่ยปากบอกเตี่ยกับแม่ว่า เอาตัวเองไม่รอด
เพิ่งได้มองหน้าเตี่ยกับแม่เต็มๆตา ได้สังเกตเห็นหลายๆอย่าง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับที่บ้านบ้าง
สถานการณ์ตอนนี้เราควรเป็นที่พึ่งให้เตี่ยกับแม่ได้ ไม่ใช่เป็นคนที่กำลังจะเป็นหนี้
จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้บอกเตี่ยกับแม่ไปว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา
พอได้เห็น ได้รับรู้อะไรหลายๆอย่าง มันจุกอยู่ในอกในใจ เราพูดออกไปไม่ไหวจริงๆ
ที่ผ่านมาเราทำอะไรอยู่? มีแต่คำถามนี้วนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวมาหลายวันแล้ว
กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน มีแต่คำถามแล้วพรุ่งนี้จะทำยังไง? จะหาเงินจากไหนมาใช้หนี้? ควรบอกเตี่ยกับแม่ไหม?
ตอนนี้เราไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้าเตี่ยกับแม่ด้วยซ้ำ
ถึงเวลานอนหลับแล้วไม่อยากตื่นเลย รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันหนัก
รู้สึกว่าตัวเองตอนนี้ไร้ค่าและเป็นภาระ อยู่ต่อไปก็เป็นภาระ ตายก็ไม่ได้คนที่ยังอยู่ต้องมาใช้หนี้แทน
อยากลุกขึ้นสู้แต่ตอนนี้มันไม่ไหว มันเหนื่อย มันหมดแรง มันท้อแท้ และไม่มีที่ระบาย ทำได้แค่ร้องไห้เงียบๆคนเดียว
แค่ลูกคนนึงอยากให้เตี่ยกับแม่กินอิ่มนอนหลับ ไม่ต้องทำงานเหนื่อยเหมือนทุกวันนี้
อยากให้เตี่ยกับแม่มีบ้านดีๆอยู่ อยากเลี้ยงดูเตี่ยกับแม่ได้
ขอโทษเตี่ยกับแม่ที่หนูเป็นที่พึ่งให้ไม่ได้
ขอโทษตัวเองที่พยายามทุกอย่างแต่ไม่เคยสำเร็จสักอย่าง
ไม่รู้จะมีใครเข้าใจมั้ย
ไม่รู้จะมีใครให้กำลังใจหรือซ้ำเติมเรารึเปล่า
ไม่รู้จะมีใครเข้ามาอ่านกระทู้นี้บ้างมั้ย
แต่ถ้ามีใครสักคนเห็น ช่วยบอกเราทีว่า...
คนเราเมื่อถึงจุดตกต่ำของชีวิต เราจะก้าวผ่านมันไปได้ยังไงคะ?
ขอพื้นที่ระบาย ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปจริงๆค่ะ
แต่พอยิ่งโตขึ้น ยิ่งรู้ว่าชีวิตมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ...
ที่บ้านมีธุรกิจส่งออกเล็กๆ ที่มีเตี่ย แม่ และน้องชาย ช่วยกันดูแล แต่เราไม่เคยเข้าไปช่วยตรงนั้นเลย
เราอายุ 27 ปี หางานทำเองตั้งแต่23 พยายามเก็บเงิน พยายามที่จะทำให้สำเร็จ เพื่อที่วันนึง เตี่ยกับแม่จะได้ไม่ต้องทำงานหนักอีก
อยากมีบ้านเป็นของตัวเองให้เตี่ยกับแม่อยู่ ไม่ต้องไปเช่าใครแบบทุกวันนี้
ทั้งๆที่พยายามแล้ว เริ่มต้นหลายครั้ง แต่ไม่เคยไปถึงปลายทาง ไม่เคยทำสำเร็จ โดนโกงบ้าง เหตุผลอื่นบ้าง
ณ ปัจจุบัน เพิ่งมีหนี้สินติดตัวอยู่อีกเกือบ 3 แสนบาท
ในวันที่ชีวิตมีปัญหา และคิดจะหยุดทุกอย่าง กลับมาช่วยทำธุรกิจที่บ้าน
แต่กลับพบว่าตอนนี้ธุรกิจเล็กๆของที่บ้าน กำลังแย่ แย่ที่สุดในรอบหลายปี
ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน แต่เรากลับไม่เคยรู้เลย จริงๆเราไม่เคยรู้อะไรเลยดีกว่า
ไม่เคยรู้เลยว่าเตี่ยกับแม่แก่ขึ้นมากขนาดไหน
ไม่เคยรู้เลยว่าตาของแม่ข้างนึงกำลังจะมองไม่เห็น
ไม่เคยสังเกตุเลยว่าผิวที่เคยสวยของแม่ ตอนนี้เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น
ไม่เคยสังเกตเลยว่าผมของเตี่ยที่เคยดำ ตอนนี้เต็มไปด้วยผมหงอก
ไม่เคยรู้เลยว่าธุรกิจที่บ้านขาดทุนมาตั้งแต่ตอนไหน มีหนี้สินอยู่เท่าไหร่
ตู้เย็น ห้องครัวที่เคยเต็มไปด้วยของกินดีๆ โต๊ะกินข้าวที่เคยมีกับข้าวอยู่เต็มโต๊ะ
กลายเป็นตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่า บนโต๊ะกินข้าวมีแต่ไข่ต้ม ไข่เค็ม และแกงวันละ1ถุงเท่านั้น
เพิ่งมารู้เมื่อไม่กี่วันนี้ วันที่จะเอ่ยปากบอกเตี่ยกับแม่ว่า เอาตัวเองไม่รอด
เพิ่งได้มองหน้าเตี่ยกับแม่เต็มๆตา ได้สังเกตเห็นหลายๆอย่าง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับที่บ้านบ้าง
สถานการณ์ตอนนี้เราควรเป็นที่พึ่งให้เตี่ยกับแม่ได้ ไม่ใช่เป็นคนที่กำลังจะเป็นหนี้
จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้บอกเตี่ยกับแม่ไปว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา
พอได้เห็น ได้รับรู้อะไรหลายๆอย่าง มันจุกอยู่ในอกในใจ เราพูดออกไปไม่ไหวจริงๆ
ที่ผ่านมาเราทำอะไรอยู่? มีแต่คำถามนี้วนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวมาหลายวันแล้ว
กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน มีแต่คำถามแล้วพรุ่งนี้จะทำยังไง? จะหาเงินจากไหนมาใช้หนี้? ควรบอกเตี่ยกับแม่ไหม?
ตอนนี้เราไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้าเตี่ยกับแม่ด้วยซ้ำ
ถึงเวลานอนหลับแล้วไม่อยากตื่นเลย รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันหนัก
รู้สึกว่าตัวเองตอนนี้ไร้ค่าและเป็นภาระ อยู่ต่อไปก็เป็นภาระ ตายก็ไม่ได้คนที่ยังอยู่ต้องมาใช้หนี้แทน
อยากลุกขึ้นสู้แต่ตอนนี้มันไม่ไหว มันเหนื่อย มันหมดแรง มันท้อแท้ และไม่มีที่ระบาย ทำได้แค่ร้องไห้เงียบๆคนเดียว
แค่ลูกคนนึงอยากให้เตี่ยกับแม่กินอิ่มนอนหลับ ไม่ต้องทำงานเหนื่อยเหมือนทุกวันนี้
อยากให้เตี่ยกับแม่มีบ้านดีๆอยู่ อยากเลี้ยงดูเตี่ยกับแม่ได้
ขอโทษเตี่ยกับแม่ที่หนูเป็นที่พึ่งให้ไม่ได้
ขอโทษตัวเองที่พยายามทุกอย่างแต่ไม่เคยสำเร็จสักอย่าง
ไม่รู้จะมีใครเข้าใจมั้ย
ไม่รู้จะมีใครให้กำลังใจหรือซ้ำเติมเรารึเปล่า
ไม่รู้จะมีใครเข้ามาอ่านกระทู้นี้บ้างมั้ย
แต่ถ้ามีใครสักคนเห็น ช่วยบอกเราทีว่า...
คนเราเมื่อถึงจุดตกต่ำของชีวิต เราจะก้าวผ่านมันไปได้ยังไงคะ?