เราไม่มีแรงบันดาลใจในชีวิตเลยค่ะ ไม่ว่าจะเรื่องที่เคยทำแล้วสนุก เคยทำแล้วแฮปปี้มีความสุข ตอนนี้กลับเบื่อหน่าย ไม่อยากทำ รู้สึกอยากนอนเฉยๆ ไม่อยากทำอะไรเลย โรงเรียนก็ไม่อยากไป จนวันหนึ่งเพื่อนพูดกับเราว่า ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ดูไม่มีวันไหนที่เราอยากมาเรียนเลยสักวัน
พอมองกลับไป มันก็จริงของเพื่อนแหละ แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะแสดงออกให้คนอื่นเห็นถึงขนาดนี้ไง ก็เป็นเรื่องที่แปลกดีเหมือนกันค่ะ ที่ครั้งนึงเคยบอกกับเพื่อนว่า วันนี้กูไม่ไหวแล้ว ไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ ท้อมากๆ แล้วก็คิดจะฆ่าตัวตายจริงๆวันนั้นเลย แต่สุดท้ายก็ทำไม่สำเร็จละนะ
ก็เลยเข้าใจว่าจริงๆลึกๆแล้วเราคงไม่ได้อยากตายขนาดนั้น มันเหมือนกับว่ามันยังมีเรื่องที่อยากทำอยู่ แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้เริ่มลงมือทำจริงๆหรอค่ะเพราะเกรงว่าถ้าหาเราทำมันสำเร็จแล้ววันนั้นคงเป็นวันสุดท้ายสำหรับชีวิตของเราแล้ว
เอาเข้าจริงๆถ้าถามถึงสาเหตุว่าทำไมเรากลายมาเป็นแบบนี้ได้เราเองก็ไม่รู้จะเริ่มอธิบายตรงไหนเลยค่ะ คงเป็นช่วงที่โดนเพื่อนตอนประถมแกล้งหนักๆมั้งคะ จนไม่อยากไปโรงเรียน แต่ก็ไม่ได้บอกที่บ้านเรื่องนี้ จนวันหนึ่งเราขาดเรียนหนักๆแล้ววันนั้นเป็นวันที่พ่อเราลากเราออกมาจากเพื่อให้ขึ้นรถไปโรงเรียนเลยค่ะ
ปกติแล้วสมัยตอนเด็กๆเลย ครอบครัวเราก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบหรือเทียบเท่ากับครอบครัวที่พ่อแม่รักลูกดีขนาดนั้ยหรอกค่ะ ออกจะทะเลาะกันทุกวันด้วยซ้ำ ทั้งยังมีเรื่องที่พอแม่เครียดก็ลงมือทำร้ายเราอีก เราก็สงสัยตัวเองเหมือนกันนะว่าทำไมวันนี้เราถึงยังมีชีวิตอยู่
ผ่านเรื่องราวพวกนั้นมาได้ยังไงวะ แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างของเราก็ติดลบไปซะแล้วแหละค่ะ ถึงจะเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ วันธรรมดา ไม่ว่าจะวันไหนๆเราก็แทบไม่อยากออกไปไหนเลยค่ะ
ถ้าถามในใจจริงๆเลยนะ ก็คือเหงาแหละ อยากมีคนมาคุยด้วย อยากมีเพื่อนที่เราสนิทใจได้จริงๆ อยากมีคนที่เราสามารถระบายอะไรให้เขาฟังก็ได้ อยากออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนบ้าง แต่เราก็รู้แหละว่าตัวเองคงหวังมากเกินไป
เราคิดเสมอมาเลยนะว่ามันคงจะดีกว่านี้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้เกิดมาตั้งแต่แรก ทุกวันนี้เหมือนเรากำลังเฝ้ามองหาความรัก ความห่วงใยจากใครสักคนนึงอยู่เลย แม้มันจะแทบไม่มีเลยก็ตาม
ไม่อยากอยู่ แต่ก็ไม่ได้อยากตาย?
พอมองกลับไป มันก็จริงของเพื่อนแหละ แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะแสดงออกให้คนอื่นเห็นถึงขนาดนี้ไง ก็เป็นเรื่องที่แปลกดีเหมือนกันค่ะ ที่ครั้งนึงเคยบอกกับเพื่อนว่า วันนี้กูไม่ไหวแล้ว ไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ ท้อมากๆ แล้วก็คิดจะฆ่าตัวตายจริงๆวันนั้นเลย แต่สุดท้ายก็ทำไม่สำเร็จละนะ
ก็เลยเข้าใจว่าจริงๆลึกๆแล้วเราคงไม่ได้อยากตายขนาดนั้น มันเหมือนกับว่ามันยังมีเรื่องที่อยากทำอยู่ แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้เริ่มลงมือทำจริงๆหรอค่ะเพราะเกรงว่าถ้าหาเราทำมันสำเร็จแล้ววันนั้นคงเป็นวันสุดท้ายสำหรับชีวิตของเราแล้ว
เอาเข้าจริงๆถ้าถามถึงสาเหตุว่าทำไมเรากลายมาเป็นแบบนี้ได้เราเองก็ไม่รู้จะเริ่มอธิบายตรงไหนเลยค่ะ คงเป็นช่วงที่โดนเพื่อนตอนประถมแกล้งหนักๆมั้งคะ จนไม่อยากไปโรงเรียน แต่ก็ไม่ได้บอกที่บ้านเรื่องนี้ จนวันหนึ่งเราขาดเรียนหนักๆแล้ววันนั้นเป็นวันที่พ่อเราลากเราออกมาจากเพื่อให้ขึ้นรถไปโรงเรียนเลยค่ะ
ปกติแล้วสมัยตอนเด็กๆเลย ครอบครัวเราก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบหรือเทียบเท่ากับครอบครัวที่พ่อแม่รักลูกดีขนาดนั้ยหรอกค่ะ ออกจะทะเลาะกันทุกวันด้วยซ้ำ ทั้งยังมีเรื่องที่พอแม่เครียดก็ลงมือทำร้ายเราอีก เราก็สงสัยตัวเองเหมือนกันนะว่าทำไมวันนี้เราถึงยังมีชีวิตอยู่
ผ่านเรื่องราวพวกนั้นมาได้ยังไงวะ แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างของเราก็ติดลบไปซะแล้วแหละค่ะ ถึงจะเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ วันธรรมดา ไม่ว่าจะวันไหนๆเราก็แทบไม่อยากออกไปไหนเลยค่ะ
ถ้าถามในใจจริงๆเลยนะ ก็คือเหงาแหละ อยากมีคนมาคุยด้วย อยากมีเพื่อนที่เราสนิทใจได้จริงๆ อยากมีคนที่เราสามารถระบายอะไรให้เขาฟังก็ได้ อยากออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนบ้าง แต่เราก็รู้แหละว่าตัวเองคงหวังมากเกินไป
เราคิดเสมอมาเลยนะว่ามันคงจะดีกว่านี้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้เกิดมาตั้งแต่แรก ทุกวันนี้เหมือนเรากำลังเฝ้ามองหาความรัก ความห่วงใยจากใครสักคนนึงอยู่เลย แม้มันจะแทบไม่มีเลยก็ตาม