คือเราเป็นลูกสาวคนเล็กของร้านค้าที่หนึ่งบ้านเราเป็นตึกอาคารพาณิชย์ ขายของพวกเครื่องพ่นยา อุปกรณ์การเกษตร ฐานะถือว่าดีในระดับนึงเลย พ่อเราเป็นเจ้าของกิจการขอเเทนว่าเฮีย มีลูกน้องอยู่ประมาณ5-6คน มีช่างซ่อมเครื่องต่างๆ ลูกน้องเเต่ละคนเป็นคนค่อนข้างมีอายุ มีวุฒิภาวะพอสมควร มีครอบครัวกันหมดเเล้ว คืออยู่กันมามากกว่า10ปีน่ะคะ เเละบางคนก็เป็นเพื่อนกับพ่อในวัยหนุ่มๆด้วย เเต่ในหลายๆครั้ง พวกเขา(ลูกน้อง)ไม่ฟังเฮีย อย่างเช่น เวลาเฮียสั่งให้ไปยกของ หลายๆครั้งคนงานก็จะไม่ฟัง เเล้วทำหน้าเอือมๆประมาณว่ากูเหนื่อย บางคนก็หันหลังเดินหนีทำเป็นไม่ได้ยิน ส่วนบางครั้งพ่อสอนอะไรไป เขาก็จะบอกกลับไปว่า" รู้ ๆ ไม่ต้องสอน" ทำให้พ่อไม่กล้าพูดกลับเลย เเต่พอทำงานพลาดก็หงุดหงิด เเละคนงานก็เหมือนจะเหม็นขี้หน้าลูกเจ้าของร้านด้วย เช่น พูดด่าว่า เราทำอะไรก็ไม่เป็นบ้าง เเล้วเวลาที่เราทะเลาะอยู่กับพี่ คนงานก็จะหัวเราะยิ้มกันเหมือนสะใจ เเล้วหันมามองเชิงสมน้ำหน้า หรือเวลาถูกเฮียดุคนงานก็จะมองต่ำมาทางเราเเล้วมองเหยียดๆ ทั้งๆที่ตั้งเเต่เราเกิดมาเรารู้ว่าคนงานเป็นคนเเบบไหนก็ตัดสินใจจะไม่ยุ่ง เวลาเราพูดกับคนงานก็นอบน้อม ให้เกียรติเสมอ เเล้วร้านเราเป็นร้านที่ลูกค้า99.99%ต้องเป็นชาวบ้านจากชนบทมาซื้อ ทุกเช้าเราต้องไปรร กับพ่อ เเล้วด้วยบ้านเราเป็นอาคารพาณิชย์ คือหน้าบ้านขายของหลังบ้านก็ใช้อยู่ กิน นอน เเล้วพ่อเป็นคนเดียวที่รู้ว่าสินค้าใดราคาเท่าใด ทำให้ไม่สามารถเปิดร้านระหว่างไปส่งเราที่รรได้ เเต่ด้วยความที่ร้านเรามีลูกค้ามารอซื้อของตั้งเเต่7โมงเช้า ทำให้เวลาเราเดินออกบ้าน ก็มีลูกค้ามองเหยียดๆเหมือนกับว่าไม่พอใจที่ต้องมารอซื้อของ ยิ่งช่วงนี้ร้านขายดีมาก ยิ่งมีลูกค้ามากขึ้น มีอยู่ครั้งนึงลูกค้ามีขอลดราคา เฮียบอก"คงไม่ได้เเล้วฮะ เเค่นี้ก็เท่าทุนเเล้ว" ตามสไตล์พ่อเป็นคนขี้อาย เเค่พูดครับยังไม่ได้ พูดเป็นฮะเเทน น่ารักเชียว อะ เข้าเรื่อง เเต่ไม่รู้เพราะอะไรลูกค้าชายคนนั้นก็เดินเข้าไปตบหลังอย่างเเรง เเล้วเสียงดังมากเหมือนไม่พอใจ เเต่ปากก็ยิ้มเหมือนเเค่เเกล้ง ด้วยเราเป็นลูกบังเอิญมาเห็นพอดี มันก็ต้องรู้สึกเเย่ เเต่เราทำอะไรไม่ได้ ทุกเย็นเราจะกินข้าวกันพร้อมหน้า เเล้วก็มีเรื่องมาคุยกัน สนุกสนาน เเต่พ่อทุกวันก็จะมาคุยระบายว่าลูกน้องไม่ฟัง ลูกค้าไม่ให้เกียรติ เราควรทำยังไงดี ส่วนตัวอยากเปลี่ยนลูกน้องใหม่เหลือเกิน เเต่เขาก็มีลูกให้ดูเเล