เกียนเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ สมัยอายุ13 ชีวิตลำบากขนาดไหน เพื่อนยังแทบไม่มี ตั้งแต่ออกจาก รร.ช่วง ม.2 ก็สิ้นสุดชีวิตที่มีแต่ความสนุกทันที
ต้องตื่นตั้งแต่7.30น. เข็นรถเข็นใส่ถังน้ำออกไปหน้าร้านที่ขอเช่าไว้ขายของ แล้วก็อยู่ในร้านขนถึง4ทุ่มเพื่อเก็บร้าน งงไหมทำไมขายนานขนาดนั้น ก็มันขายไม่ได้ไง ขายไม่ได้ก็ต้องทน ขายไม่ได้ก็ไม่มีเงินที่จะนำมาใช้จ่ายในบ้านนั้นเอง
ช่วงเวลาที่ลำบากเป็นสิบๆปี ผ่านความลำบากมาแสนสาหัส ทั้งถูกด่ายังหมูหมา ทั้งถูกไล่จากเจ้าของบ้านที่เราขอเช่าหน้าบ้านเพื่อค้าขาย จนถึงยกถังแก๊ซยกโต๊ะเก้าอี้หนีเทศกิจ เจอมาหมดทุกอย่าง เคยโดนรถกะบะเลี้ยวมาชนรถเข็น น้ำร้อนๆในหม้อกระเดนมาราดตัว พองไปทั้งหลัง ไปหาหมอก็เสียดายเงินที่เจ้าของรถกะบะชดใช้ให้1500 บาท
ใครบอกว่าเกียน เกิดบนกองเงินกองทองละก็ คิดผิดได้เลย คนแถวบ้านแถวตลาดยันร้านบะหมี่ชาย4ปากซอยรู้ดี เพราะเห็นเกียนเข็นรถเข็นทุกวัน กว่าจะมีวันนี้ได้ ปีนึงมี365วัน ร้านเกียนหยุดปีใหม่2วัน สงกรานต์หยุด3วัน กินเจช่วงนั้นไม่หยุดเพราะขายเจได้ มีแค่นั้นจริงๆ เชงเม้งก็ไหว้ที่บ้าน ไม่มีตังเดินทางไปไหว้อาม่า ปีนึงหยุด5วัน ทำงานวันนึง14ชั่วโมง ชีวิตเกียนแทบไม่เคยมีความสนุกในวัยนั้นเลยนะ เคยหนีออกจากบ้านเพราะทนไม่ไหวแปปเดียวก็กลับมา เคยหนีไปฝึกมวยอยากเป็นนักมวยตามใจฝัน ครูตุ๋ย ยอดธง เสนานัน บอกอายุเยอะแล้วไม่ทันแล้ว(16ปี)ไปทำอย่างอื่นเถอะ จนสุดท้ายหนีไปทำงานก็สนุกได้แปปเดียวก็คิดว่า กลับบ้านช่วยพ่อแม่ดีกว่า กลับมาได้ไม่ถึงปี ก็เอาเมียซะแล้ว เพราะเหงาด้วยละ ไม่มีเพื่อนเลยนะ เลยคิดว่า เอาละวะ ไม่มีเพื่อนก็มีเมียไปเลย 555 ก็อยู่ด้วยกันมา25ปีแล้วละ ช่วยกันทำมาหากินตลอด หลังจากได้เมียก็สองปีก็มีลูกตามมาอีก ทั้งๆที่ลำบากนะช่วงนั้นอะ แต่ก็กัดฟันทน ได้เงินค่าแรงวันละ200บาทเท่านั้นเองนะ ปัจจุบันก่อนที่จะออกมาเปิดร้านเอง ได้วันละ1000บาท เมื่อ3ปีก่อน ชีวิตสะบายสุดๆ เพราะวันๆดูลูกน้องทำเท่านั้นเอง ถ้าคนขาดก็ลงไปช่วย หลังจากนั้นไม่นาน พ่อแม่เห็นความขี้เกียจ เลยไล่ให้ออกไปเติบโตได้แล้ว เจริญรอยตามพี่ชายที่ประสบความสำเร็จไปก่อนหน้านี้ .. บอกตามตรงก็กดดันมากๆเลยละ คิดเสมอถ้าไม่รอดคงได้ไปกระโดดสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาแน่นอน แต่ถึงวันนี้ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จในระดับนึง ไม่ถึงกับเปรี้ยงปร้างแต่ก็ไม่ขี้เหร่เลยสักนิด
ใครที่ท้อถอยลองมองคนที่ลำบากแล้วกลับมาสะบายได้ มีเยอะแยะครับ กว่าจะมีวันนี้ของเจ้าสัวเบียร์ช้าง กว่าจะมีวันนี้ของครอบครัวจิราธิวัฒน์ของเซ็นทรัล เค้าก็เริ่มจาก0ทั้งนั้นละครับผม สู้ๆครับ
เด๋วนอนดีกว่า ดึกแล้ว อิอิ
ถึงวันนี้ ก็ยังมั่นใจว่า ชีวิตนี้ คงไม่กลับไปลำบากอีกแล้วละ
ต้องตื่นตั้งแต่7.30น. เข็นรถเข็นใส่ถังน้ำออกไปหน้าร้านที่ขอเช่าไว้ขายของ แล้วก็อยู่ในร้านขนถึง4ทุ่มเพื่อเก็บร้าน งงไหมทำไมขายนานขนาดนั้น ก็มันขายไม่ได้ไง ขายไม่ได้ก็ต้องทน ขายไม่ได้ก็ไม่มีเงินที่จะนำมาใช้จ่ายในบ้านนั้นเอง
ช่วงเวลาที่ลำบากเป็นสิบๆปี ผ่านความลำบากมาแสนสาหัส ทั้งถูกด่ายังหมูหมา ทั้งถูกไล่จากเจ้าของบ้านที่เราขอเช่าหน้าบ้านเพื่อค้าขาย จนถึงยกถังแก๊ซยกโต๊ะเก้าอี้หนีเทศกิจ เจอมาหมดทุกอย่าง เคยโดนรถกะบะเลี้ยวมาชนรถเข็น น้ำร้อนๆในหม้อกระเดนมาราดตัว พองไปทั้งหลัง ไปหาหมอก็เสียดายเงินที่เจ้าของรถกะบะชดใช้ให้1500 บาท
ใครบอกว่าเกียน เกิดบนกองเงินกองทองละก็ คิดผิดได้เลย คนแถวบ้านแถวตลาดยันร้านบะหมี่ชาย4ปากซอยรู้ดี เพราะเห็นเกียนเข็นรถเข็นทุกวัน กว่าจะมีวันนี้ได้ ปีนึงมี365วัน ร้านเกียนหยุดปีใหม่2วัน สงกรานต์หยุด3วัน กินเจช่วงนั้นไม่หยุดเพราะขายเจได้ มีแค่นั้นจริงๆ เชงเม้งก็ไหว้ที่บ้าน ไม่มีตังเดินทางไปไหว้อาม่า ปีนึงหยุด5วัน ทำงานวันนึง14ชั่วโมง ชีวิตเกียนแทบไม่เคยมีความสนุกในวัยนั้นเลยนะ เคยหนีออกจากบ้านเพราะทนไม่ไหวแปปเดียวก็กลับมา เคยหนีไปฝึกมวยอยากเป็นนักมวยตามใจฝัน ครูตุ๋ย ยอดธง เสนานัน บอกอายุเยอะแล้วไม่ทันแล้ว(16ปี)ไปทำอย่างอื่นเถอะ จนสุดท้ายหนีไปทำงานก็สนุกได้แปปเดียวก็คิดว่า กลับบ้านช่วยพ่อแม่ดีกว่า กลับมาได้ไม่ถึงปี ก็เอาเมียซะแล้ว เพราะเหงาด้วยละ ไม่มีเพื่อนเลยนะ เลยคิดว่า เอาละวะ ไม่มีเพื่อนก็มีเมียไปเลย 555 ก็อยู่ด้วยกันมา25ปีแล้วละ ช่วยกันทำมาหากินตลอด หลังจากได้เมียก็สองปีก็มีลูกตามมาอีก ทั้งๆที่ลำบากนะช่วงนั้นอะ แต่ก็กัดฟันทน ได้เงินค่าแรงวันละ200บาทเท่านั้นเองนะ ปัจจุบันก่อนที่จะออกมาเปิดร้านเอง ได้วันละ1000บาท เมื่อ3ปีก่อน ชีวิตสะบายสุดๆ เพราะวันๆดูลูกน้องทำเท่านั้นเอง ถ้าคนขาดก็ลงไปช่วย หลังจากนั้นไม่นาน พ่อแม่เห็นความขี้เกียจ เลยไล่ให้ออกไปเติบโตได้แล้ว เจริญรอยตามพี่ชายที่ประสบความสำเร็จไปก่อนหน้านี้ .. บอกตามตรงก็กดดันมากๆเลยละ คิดเสมอถ้าไม่รอดคงได้ไปกระโดดสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาแน่นอน แต่ถึงวันนี้ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จในระดับนึง ไม่ถึงกับเปรี้ยงปร้างแต่ก็ไม่ขี้เหร่เลยสักนิด
ใครที่ท้อถอยลองมองคนที่ลำบากแล้วกลับมาสะบายได้ มีเยอะแยะครับ กว่าจะมีวันนี้ของเจ้าสัวเบียร์ช้าง กว่าจะมีวันนี้ของครอบครัวจิราธิวัฒน์ของเซ็นทรัล เค้าก็เริ่มจาก0ทั้งนั้นละครับผม สู้ๆครับ
เด๋วนอนดีกว่า ดึกแล้ว อิอิ