แก่ไปจะลำบาก คือคำเตือนที่เกียนได้ยินตั้งแต่เด็กๆ
พอเริ่มโตขึ้นมาก็เข้าใจมากขึ้น ยิ่งได้เห็นผู้คนที่ไช้ชีวิตประมาท กิน เที่ยว ไช้จ่ายไม่ยั้งคิด ยิ่งทำให้เกียนต้องตระหนักถึงวันข้างหน้า ถ้าไม่อยากลำบากตอนแก่ ก็ต้องพยายามสร้างอนาคตที่สดใสตั้งแต่ยังมีเรี่ยวแรงอยู่
เชื่อไหมว่า สมัยเกียนยังวัยรุ่น เกียนอิจฉาเพื่อนๆที่ได้ไปเที่ยว ได้ไปกับครอบครัว ไปกันอย่างมีความสุข ในขณะที่เกียนเกาะรถเข็นแล้วพูดกับแม่ว่า อิจฉาบ้านนั้นจัง ปิดร้านแล้วก็ไปเป็นครอบครัว พ่อแม่ลูก..
แม่เกียนก็กำลังเตรียมของขายก็พูดว่า สักวันเราก็มีเองละ ..
ผ่านมา20ปี ถึงจะมีแบบนั้นบ้าง พูดแล้วน้ำตาจะไหล อิอิ
สมัยวัยรุ่น เกียนผ่านอะไรๆที่ไม่เหมือนใครมาเยอะมาก มีวันนึง เบื่อชีวิตเพราะไม่มีอิสระ ก็ขี่มอไซค์จากรุงเทพฯไปพัทยา ไปขอสมัครเป็นนักมวยในค่าย ศิษย์ยอดธงกับครูตุ๋ย ยอดธง เสนานัน(ครูมวยชื่อดังแห่งยุค)แกถามเกียน หนีออกจากบ้านมาหรือป่าว(รู้อีกแหะ= =") แกบอกไม่รับ เพราะ1.อายุเยอะ(16เอง) 2.น้ำหนักเยอะ(70เอง) แต่เกียนขอร้องอยากฝึก ครูก็อนุญาตให้ฝึก.. ก็ฝึกได้2-3วัน ก็เลิก กลับบ้านดีกว่า... งงไหมละ ก่อนไปฝึก เกียนมั่นใจในการเตะอย่างมาก พอไปถึงเห็นนักมวยเตะดังป๊าบๆ เกียนไปเตะ ดัง แปะๆ เห็นแบบนี้เลิกดีกว่า คงไม่รุ่ง กลับบ้านขายของเหมือนเดิมดีกว่า 555
ก็มีหนีอกจากบ้านอีกครั้งสองครั้ง ก็หนีไปหางานทำ เคยไปเป็นพนักงานส่งสติกเกอร์ บริษัทซีซั่นกรุ๊ป อยู่ได้หลายเดือนก็กลับบ้านช่วยงานแม่ดีกว่า กินเก่ง เงินเดือนไม่พอค่าข้าว 55
จนตอนหลังก็ไม่ไปไหนละ อยู่ช่วยพ่อแม่จนถึงทุกวันนี้ จนพ่อแม่บอกเบื่อละ ส่งไปเปิดร้านของตัวเองบ้าง จนทุกวันนี้ ผ่านความกดดันมาหลายครั้งละ ก็เหนื่อยนะ ถึงจะได้เงินมาก แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาเที่ยวเล่นสักเท่าไร แต่ทุกอย่างก็เพื่อตัวเองและอนาคต ไม่อยากให้ใครมาพูดว่า ดูไอแก่นั้นซิ ตอนหนุ่มๆมันขับรถbenzมีเงินเป็นล้าน เด๋วนี้จนแทบไม่มีจะกิน..
ใครที่ยังหนุ่ม ยังมีเรี่ยวแรง ก็รีบๆเก็บหอมรอมริบไว้บ้างนะ
หนุ่มไม่โสด แวะมาดื่มวันก่อน เสียดายเกียนมาร้านช้า ขออภัยครับ
กินน้อยไช้น้อย ก็อยู่กันได้นิ
พอเริ่มโตขึ้นมาก็เข้าใจมากขึ้น ยิ่งได้เห็นผู้คนที่ไช้ชีวิตประมาท กิน เที่ยว ไช้จ่ายไม่ยั้งคิด ยิ่งทำให้เกียนต้องตระหนักถึงวันข้างหน้า ถ้าไม่อยากลำบากตอนแก่ ก็ต้องพยายามสร้างอนาคตที่สดใสตั้งแต่ยังมีเรี่ยวแรงอยู่
เชื่อไหมว่า สมัยเกียนยังวัยรุ่น เกียนอิจฉาเพื่อนๆที่ได้ไปเที่ยว ได้ไปกับครอบครัว ไปกันอย่างมีความสุข ในขณะที่เกียนเกาะรถเข็นแล้วพูดกับแม่ว่า อิจฉาบ้านนั้นจัง ปิดร้านแล้วก็ไปเป็นครอบครัว พ่อแม่ลูก..
แม่เกียนก็กำลังเตรียมของขายก็พูดว่า สักวันเราก็มีเองละ ..
ผ่านมา20ปี ถึงจะมีแบบนั้นบ้าง พูดแล้วน้ำตาจะไหล อิอิ
สมัยวัยรุ่น เกียนผ่านอะไรๆที่ไม่เหมือนใครมาเยอะมาก มีวันนึง เบื่อชีวิตเพราะไม่มีอิสระ ก็ขี่มอไซค์จากรุงเทพฯไปพัทยา ไปขอสมัครเป็นนักมวยในค่าย ศิษย์ยอดธงกับครูตุ๋ย ยอดธง เสนานัน(ครูมวยชื่อดังแห่งยุค)แกถามเกียน หนีออกจากบ้านมาหรือป่าว(รู้อีกแหะ= =") แกบอกไม่รับ เพราะ1.อายุเยอะ(16เอง) 2.น้ำหนักเยอะ(70เอง) แต่เกียนขอร้องอยากฝึก ครูก็อนุญาตให้ฝึก.. ก็ฝึกได้2-3วัน ก็เลิก กลับบ้านดีกว่า... งงไหมละ ก่อนไปฝึก เกียนมั่นใจในการเตะอย่างมาก พอไปถึงเห็นนักมวยเตะดังป๊าบๆ เกียนไปเตะ ดัง แปะๆ เห็นแบบนี้เลิกดีกว่า คงไม่รุ่ง กลับบ้านขายของเหมือนเดิมดีกว่า 555
ก็มีหนีอกจากบ้านอีกครั้งสองครั้ง ก็หนีไปหางานทำ เคยไปเป็นพนักงานส่งสติกเกอร์ บริษัทซีซั่นกรุ๊ป อยู่ได้หลายเดือนก็กลับบ้านช่วยงานแม่ดีกว่า กินเก่ง เงินเดือนไม่พอค่าข้าว 55
จนตอนหลังก็ไม่ไปไหนละ อยู่ช่วยพ่อแม่จนถึงทุกวันนี้ จนพ่อแม่บอกเบื่อละ ส่งไปเปิดร้านของตัวเองบ้าง จนทุกวันนี้ ผ่านความกดดันมาหลายครั้งละ ก็เหนื่อยนะ ถึงจะได้เงินมาก แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาเที่ยวเล่นสักเท่าไร แต่ทุกอย่างก็เพื่อตัวเองและอนาคต ไม่อยากให้ใครมาพูดว่า ดูไอแก่นั้นซิ ตอนหนุ่มๆมันขับรถbenzมีเงินเป็นล้าน เด๋วนี้จนแทบไม่มีจะกิน..
ใครที่ยังหนุ่ม ยังมีเรี่ยวแรง ก็รีบๆเก็บหอมรอมริบไว้บ้างนะ
หนุ่มไม่โสด แวะมาดื่มวันก่อน เสียดายเกียนมาร้านช้า ขออภัยครับ