สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกคน เราได้อ่านกระทู้ของเพื่อนๆบางคนเกี่ยวกับการสูญเสียลูกในครรภ์ไป วันนี่เลยอยากจะมาบอกเล่าเหตุการณ์ของตัวเองบ้างเพื่อมีเพื่อนๆท่านไหนเเนะนำเเนวทางในการเยีวยาจิตใจได้บ้าง
เราท้องได้ 37 สัปดาห์ เมื่อวันที่ 3ธันวาคม ตอนช่วงตี5กว่าๆมีอาการเหมือนปวดท้องอยากถ่าย เลยไปเข้าห้องน้ำเบ่งถ่ายประมาณ2-3ครั้ง เรารู้ว่ามันคือสัญญาณการเจ็บท้องจะคลอด เพราะมีประสบการณ์เมื่อ 9 ปีที่แล้วท้องลูกคนแรกก็จะปวดท้องถ่ายหนักแบบนี้ค่ะ พอครั้งที่ 4 อาการจากปวดท้องอยากถ่ายหนัก กลายเป็นอาการปวดท้องทุกๆ 15 นาทีเราเลยปลุกสามีตอนประมาณ 6:30น. บอกว่าเตรียมตัวไปโรงพยาบาลได้แล้วปวดท้องทุก 15 นาทีแล้วคงอยากจะคลอดแล้ว สามีบอกให้เราไปเตรียมตัวอาบน้ำสระผมแล้วจะไปโรงพยาบาลกันช่วงเวลานั้นเราทำการเก็บเสื้อผ้าที่ตากค้างไว้เมื่อคืนและได้ไปอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านไปโรงพยาบาล 7:30น. ระหว่างทางมีการปวดทุก 15 นาทีเหมือนปกติมดลูกบีบรัดตัวเหมือนอยากจะคลอดแต่อาการปวดไม่เยอะมาก ไม่ปวดหนักเจ็บหนักมากพอทนได้ พอขับรถได้ครึ่งทางอาการปวดกลายเป็นปวดหนักมากปวดบีบจี๊ดข้างขวาแทบจะขยับตัวไม่ได้เราไม่ได้เอะใจอะไรคิดว่าอาการปวดเพิ่มมากขึ้นตามปกติ พอไปถึงโรงพยาบาลคุณหมอตรวจหัวใจหาหัวใจเด็กไม่เจอจึงทำการอุลตร้าซาวด์ก็ไม่สามารถตรวจเจอหัวใจเด็ก มีคุณหมอมารุม 2 - 3 คนและได้เชิญคุณหมอใหญ่ มาช่วยพิจารณาดูอีกทีนึง สรุปหมอทุกคนลงความเห็นว่าเด็กได้เสียชีวิตในครรภ์แล้วแต่ไม่ทราบว่าเสียชีวิตไปเมื่อไหร่ เราจึงบอกว่าเมื่อตอน ตี3เราลุกไปเข้าห้องน้ำถ่ายปัสสาวะน้องยังดิ้นอยู่เลยแต่พอตี 5 เรามีอาการปวดที่จะถ่ายหนัก เราจึงได้ถ่ายหนักตามปกติและก่อนมาโรงพยาบาลอาการปวดบีบรัดมดลูกเหมือนจะคลอดลูกทุกๆ 15 นาทีก็เกิดขึ้น..
ณ ตอนนั้นสมองเราโล่งมากไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่และไม่ได้ยินสิ่งที่คุณหมอคุยกับสามีเรา คุณหมอบอกว่าจะต้องเอาเด็กออกและเสี่ยงต่อชีวิตคุณแม่มากเพราะอาการที่เราเป็นคือภาวะรกลอกตัวกะทันหัน มีเลือดอยู่ในช่องท้องคุณหมอต้องขอตรวจเลือดเพื่อเอาไปวิจัยก่อนว่าผลเลือดเป็นอย่างไรก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะต้องผ่าออกหรือให้คลอดออกเองตามธรรมชาติซึ่ง 2 อย่างนี้เสี่ยงอย่างมากเหมือนกันเป็นอันตรายต่อชีวิตเรา เราไม่ได้ยินสิ่งที่คุณหมอพูดถือว่าเป็นโชคดีของเราถ้าเราได้ยินจิตใจเราคงหดหู่มากกว่านี้และคงตายตามลูกไป... เรารู้ว่าลูกเสียชีวิตในครรภ์ตอนเก้าโมงเช้าและได้ทำการคลอดแบบธรรมชาติเอาลูกออกมาจากท้องเราตอนเที่ยง 51 นาที เราคลอดลูกมาแบบไม่มีเสียงร้อง ได้กอดเขาเห็นหน้าเขาเหมือนเด็กน้อยที่กำลังนอนตามปกติ คุณหมอบอกว่าลูกเราเพิ่งเสียชีวิตไม่นานมานี้เองไม่ได้เสียชีวิตตั้งแต่เมื่อคืนเราจึงสันนิษฐานว่าอาจจะเป็นช่วงเวลาที่เรามาโรงพยาบาลตอนที่ความเจ็บเปลี่ยนมาเป็นแบบเจ็บจี๊ดข้างเดียว เราหาสาเหตุของภาวะรกลอกตัวแบบกระทันหันซึ่งเขาบอกว่าอาจจะเป็นเพราะความดันสูงซึ่งเราก็ไม่มีความดันสูงมาก่อนไม่มีสาเหตุอะไรที่จะทำให้เรามีภาวะนี้เกิดขึ้นกับตัวเราทุกวันนี้เราอยากตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมเหตุการณ์แบบนี่จึงเกิดขึ้นกับเราแม้แต่ตอนนี่พิมพ์ในกระทู้เราก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป เรื่องเกิดเมื่อวันที่ 3 ธันวาที่ผ่านมา ซึ่งมันก็ 1 อาทิตย์แล้ว ความเจ็บปวดมันยังอยู่กับเราทุกวันทุกคืน บางครั้งเราได้ยินเสียงแว่วเหมือนเด็กทารกร้องไห้ในบ้านมันคือความเจ็บปวดทรมานมาก เรากลับบ้านมาจากโรงพยาบาลด้วยความว่างเปล่า แต่คนอื่นออกจากโรงพยาบาลพร้อมลูกน้อยในอ้อมกอด เราไม่รู้จะผ่านเหตุการณ์และสถานการณ์แบบนี้ไปได้อย่างไรจิตใจเราบอบช้ำมาก ถึงแม้เราจะมีลูกสาวคนโตอายุ 9 ขวบแต่เชื่อไหมคะจิตใจเราตอนนี้ไม่อยู่กับใครเลยแม้กระทั่งตัวเองลูกสาวเข้ามาปลอบเราก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจที่แย่ที่สุดคือจะต้องอยู่แต่ในบ้านไม่สามารถที่จะออกไปไหนทำอะไรได้เพราะเราคลอดแบบธรรมชาติเราต้องอยู่ไฟตามปกติแผลยังไม่หายมดลูกยังไม่เข้าอู่เราต้องทำร่างกายให้แข็งแรงเราต้องอยู่กับสภาพแวดล้อมเดิมๆในบ้านที่มีของใช้เด็กที่เราเตรียมไว้ให้เขา มันหดหู่มากๆค่ะ อาจจะเป็นเพราะเราหวังกับลูกคนนี้ไว้มากเราอยากได้ลูกผู้ชายมากเรารอมา 9 ปีเขามาเกิดกับเรา และเขาก็ไปเร็วมาก เขาอยู่กับเราแค่ 9 เดือนเองเขาก็มาทิ้งเราไปเขาคือความหวังของเรา...
ที่สำคัญมีภาพติดตาติดใจเรา คือตอนที่เราเปิดผ้าห่อตัวเขาออกมาหลังจากที่คลอดเขาออกมาใหม่ๆเราเจอมือเขาทำสัญลักษณ์ชูขึ้นมา 3 นิ้วเป็นสัญลักษณ์ของความรัก (จากภาพด้านล่างคือมือของเจ้าตัวน้อยที่เราเห็น) เหมือนเขาจะบอกกับเราว่าเขารักพ่อกับแม่และรักทุกคน มันทำให้เรายิ่งคิดถึงเขาอย่างมาก มีเพื่อนๆคนไหนที่พอจะแนะนำให้เราหลุดพ้นจากความทุกข์แบบนี้ได้บ้างไหมคะเราคิดถึงลูกร้องไห้ทุกวันเลย
เสียลูกตอนคลอดเยียวยาจิตใจย่างไร
เราท้องได้ 37 สัปดาห์ เมื่อวันที่ 3ธันวาคม ตอนช่วงตี5กว่าๆมีอาการเหมือนปวดท้องอยากถ่าย เลยไปเข้าห้องน้ำเบ่งถ่ายประมาณ2-3ครั้ง เรารู้ว่ามันคือสัญญาณการเจ็บท้องจะคลอด เพราะมีประสบการณ์เมื่อ 9 ปีที่แล้วท้องลูกคนแรกก็จะปวดท้องถ่ายหนักแบบนี้ค่ะ พอครั้งที่ 4 อาการจากปวดท้องอยากถ่ายหนัก กลายเป็นอาการปวดท้องทุกๆ 15 นาทีเราเลยปลุกสามีตอนประมาณ 6:30น. บอกว่าเตรียมตัวไปโรงพยาบาลได้แล้วปวดท้องทุก 15 นาทีแล้วคงอยากจะคลอดแล้ว สามีบอกให้เราไปเตรียมตัวอาบน้ำสระผมแล้วจะไปโรงพยาบาลกันช่วงเวลานั้นเราทำการเก็บเสื้อผ้าที่ตากค้างไว้เมื่อคืนและได้ไปอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านไปโรงพยาบาล 7:30น. ระหว่างทางมีการปวดทุก 15 นาทีเหมือนปกติมดลูกบีบรัดตัวเหมือนอยากจะคลอดแต่อาการปวดไม่เยอะมาก ไม่ปวดหนักเจ็บหนักมากพอทนได้ พอขับรถได้ครึ่งทางอาการปวดกลายเป็นปวดหนักมากปวดบีบจี๊ดข้างขวาแทบจะขยับตัวไม่ได้เราไม่ได้เอะใจอะไรคิดว่าอาการปวดเพิ่มมากขึ้นตามปกติ พอไปถึงโรงพยาบาลคุณหมอตรวจหัวใจหาหัวใจเด็กไม่เจอจึงทำการอุลตร้าซาวด์ก็ไม่สามารถตรวจเจอหัวใจเด็ก มีคุณหมอมารุม 2 - 3 คนและได้เชิญคุณหมอใหญ่ มาช่วยพิจารณาดูอีกทีนึง สรุปหมอทุกคนลงความเห็นว่าเด็กได้เสียชีวิตในครรภ์แล้วแต่ไม่ทราบว่าเสียชีวิตไปเมื่อไหร่ เราจึงบอกว่าเมื่อตอน ตี3เราลุกไปเข้าห้องน้ำถ่ายปัสสาวะน้องยังดิ้นอยู่เลยแต่พอตี 5 เรามีอาการปวดที่จะถ่ายหนัก เราจึงได้ถ่ายหนักตามปกติและก่อนมาโรงพยาบาลอาการปวดบีบรัดมดลูกเหมือนจะคลอดลูกทุกๆ 15 นาทีก็เกิดขึ้น..
ณ ตอนนั้นสมองเราโล่งมากไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่และไม่ได้ยินสิ่งที่คุณหมอคุยกับสามีเรา คุณหมอบอกว่าจะต้องเอาเด็กออกและเสี่ยงต่อชีวิตคุณแม่มากเพราะอาการที่เราเป็นคือภาวะรกลอกตัวกะทันหัน มีเลือดอยู่ในช่องท้องคุณหมอต้องขอตรวจเลือดเพื่อเอาไปวิจัยก่อนว่าผลเลือดเป็นอย่างไรก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะต้องผ่าออกหรือให้คลอดออกเองตามธรรมชาติซึ่ง 2 อย่างนี้เสี่ยงอย่างมากเหมือนกันเป็นอันตรายต่อชีวิตเรา เราไม่ได้ยินสิ่งที่คุณหมอพูดถือว่าเป็นโชคดีของเราถ้าเราได้ยินจิตใจเราคงหดหู่มากกว่านี้และคงตายตามลูกไป... เรารู้ว่าลูกเสียชีวิตในครรภ์ตอนเก้าโมงเช้าและได้ทำการคลอดแบบธรรมชาติเอาลูกออกมาจากท้องเราตอนเที่ยง 51 นาที เราคลอดลูกมาแบบไม่มีเสียงร้อง ได้กอดเขาเห็นหน้าเขาเหมือนเด็กน้อยที่กำลังนอนตามปกติ คุณหมอบอกว่าลูกเราเพิ่งเสียชีวิตไม่นานมานี้เองไม่ได้เสียชีวิตตั้งแต่เมื่อคืนเราจึงสันนิษฐานว่าอาจจะเป็นช่วงเวลาที่เรามาโรงพยาบาลตอนที่ความเจ็บเปลี่ยนมาเป็นแบบเจ็บจี๊ดข้างเดียว เราหาสาเหตุของภาวะรกลอกตัวแบบกระทันหันซึ่งเขาบอกว่าอาจจะเป็นเพราะความดันสูงซึ่งเราก็ไม่มีความดันสูงมาก่อนไม่มีสาเหตุอะไรที่จะทำให้เรามีภาวะนี้เกิดขึ้นกับตัวเราทุกวันนี้เราอยากตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมเหตุการณ์แบบนี่จึงเกิดขึ้นกับเราแม้แต่ตอนนี่พิมพ์ในกระทู้เราก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป เรื่องเกิดเมื่อวันที่ 3 ธันวาที่ผ่านมา ซึ่งมันก็ 1 อาทิตย์แล้ว ความเจ็บปวดมันยังอยู่กับเราทุกวันทุกคืน บางครั้งเราได้ยินเสียงแว่วเหมือนเด็กทารกร้องไห้ในบ้านมันคือความเจ็บปวดทรมานมาก เรากลับบ้านมาจากโรงพยาบาลด้วยความว่างเปล่า แต่คนอื่นออกจากโรงพยาบาลพร้อมลูกน้อยในอ้อมกอด เราไม่รู้จะผ่านเหตุการณ์และสถานการณ์แบบนี้ไปได้อย่างไรจิตใจเราบอบช้ำมาก ถึงแม้เราจะมีลูกสาวคนโตอายุ 9 ขวบแต่เชื่อไหมคะจิตใจเราตอนนี้ไม่อยู่กับใครเลยแม้กระทั่งตัวเองลูกสาวเข้ามาปลอบเราก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจที่แย่ที่สุดคือจะต้องอยู่แต่ในบ้านไม่สามารถที่จะออกไปไหนทำอะไรได้เพราะเราคลอดแบบธรรมชาติเราต้องอยู่ไฟตามปกติแผลยังไม่หายมดลูกยังไม่เข้าอู่เราต้องทำร่างกายให้แข็งแรงเราต้องอยู่กับสภาพแวดล้อมเดิมๆในบ้านที่มีของใช้เด็กที่เราเตรียมไว้ให้เขา มันหดหู่มากๆค่ะ อาจจะเป็นเพราะเราหวังกับลูกคนนี้ไว้มากเราอยากได้ลูกผู้ชายมากเรารอมา 9 ปีเขามาเกิดกับเรา และเขาก็ไปเร็วมาก เขาอยู่กับเราแค่ 9 เดือนเองเขาก็มาทิ้งเราไปเขาคือความหวังของเรา...
ที่สำคัญมีภาพติดตาติดใจเรา คือตอนที่เราเปิดผ้าห่อตัวเขาออกมาหลังจากที่คลอดเขาออกมาใหม่ๆเราเจอมือเขาทำสัญลักษณ์ชูขึ้นมา 3 นิ้วเป็นสัญลักษณ์ของความรัก (จากภาพด้านล่างคือมือของเจ้าตัวน้อยที่เราเห็น) เหมือนเขาจะบอกกับเราว่าเขารักพ่อกับแม่และรักทุกคน มันทำให้เรายิ่งคิดถึงเขาอย่างมาก มีเพื่อนๆคนไหนที่พอจะแนะนำให้เราหลุดพ้นจากความทุกข์แบบนี้ได้บ้างไหมคะเราคิดถึงลูกร้องไห้ทุกวันเลย