เป็นเหตุการณ์ที่สมัยผมเป็นเด็ก 7 ขวบ แต่จำเหตุการณ์นั้นได้ดี
เริ่มเรื่อง ด้วยความเป็นเด็ก ก็มักชอบติดตามนั้งซ้อนท้ายคนในบ้านไปโน้นไปนั้นบ่อยๆ
วันนี้ลุงชวนไปเที่ยวตลาดกลางคืน ผมได้นั้งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ไปกับลุง ในเวลาเกือบ 1 ทุ่ม
สมัยนั้นหมวกกันน็อคไม่นิยมใส่กันทั้งคนขับทั้งคนซ้อนท้าย
เมื่อลุงขี่มอเตอร์ไซค์มาใกล้ถึง 5 แยกกลางใจเมือง (ไม่ใช่5แยกลาดพร้าวนะครับ)
ทางที่ลุงมาเป็นสะพานข้ามคลองค่อนข้างสูง เมื่อสุดปลายสะพานเป็นทางลาดชัน ทำให้มอเตอร์ไซค์ลุงวิ่งลงไปด้วยความเร็ว จนควบคุมรถไม่ได้ รถสะบัดไปสะบัดมา ผมกอดลุงแน่น มองรอดแขนไปเห็น ข้างหน้าเป็นแยกหลายแยก ค่อนข้างมืด แต่ยังพอมองเห็นจากแสงจันทร์ มีตึกสูง ตั้งอยู่ตรงมุมถนน (ต่อมาจึงรู้ว่ามันเป็น 5แยก) รถมอเตอร์ไซค์ตอนนี้ส่ายไปส่ายมาไม่มีท่าทีจะลดความเร็วลง ลุงก็ทั้งเบรคทั้งเอาเท้ายันพื้น ในที่สุดไม่มีปาฏิหาริย์ รถชนขอบฟุตบาทหัวมุมตึก คนกับรถกระเด็นไปคนละทางผมกลิ้งไปกลางถนน ตอนนั้นร่างกายรู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้ แต่ประสาทตายังพอมองเห็นลางๆ ว่าตัวเองนอนหงายอยู่กลางถนน ลุงมาเรียกชื่อ ถามว่าเป้นอะไรไหม ถามอยู่หลายครั้ง ผมมองไปเห็นลางๆเหมือนลุงจะอุ้มผมไปนอนที่ปลอดภัยบนฟุตบาท และพยายามเรียกคนช่วย (สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์ ต้องหยอดเหรียญตามตู้เอา) ไม่นานมากมีกลุ่มคนมามุ่งดูที่รอบตัวผม แต่ไม่มีใครจะช่วยผมเลย ลุงยังร้องเสียงหลงหาคนช่วย บางคนนั้งยองๆอยู่ใกล้ๆ บางคนก้มลงมาดู ใกล้ผมมาก จนผมเห็นหน้าตาเขามีเลือดไหล บางคนเหมือนหัวจะแตก บางคนตาแดงกร่ำ ผมคิดว่าเขาคงเจออุบัติเหตุแบบผมเหมือนกัน คงรอคนมาช่วยเช่นกัน ก็นั้งรอยืนรอคนมาช่วย
ตอนนี้ผมเจ็บตามตัว เจ็บศรีษะมาก มึนไปหมด พยายามมองหาลุง ร้องไห้ ร้องหาแม่ จนมีรถตู้คันนึงขับมาช้าๆ ผมได้ยินเสียงเด็กๆ เล่นกันบนรถ เสียงหัวเราะสนุกสนาน แต่เมื่อรถตู้ขับมาถึงตรงหน้า เด็กบนรถหยุดเงียบ หันหน้ามาเกาะกับกระจกมองมาทางผม กระจกบางบานถูกเปิดอยู่ ผมเห็นหน้าตาเด็กเหล่านั้นมีแผลแตกที่หัว มีเลือดไหล บางคนหน้าซีดขาว ขอบตาคล้ำ น่ากลัวมาก ผมสังเกตเห็นรถตู้คนนี้ มีรอยทั่วทั้งคัน ไม่เว้นแม้แต่บนหลังคารถก็บุบยู่ยี่ ล้อไม่เท่ากันขับไปกระโดกกระเดก แล้วรถคันนี้ก็ผ่านไปอย่างช้าๆ เด็กๆเริ่มกลับไปเล่นกันอย่างสนุกสนาน เสียงดังเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เรื่องยังไม่จบแค่นั้น ผมได้ยินเสียงผู้หญิงร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด “โอ้ย จะไม่ไหวแล้ว ช่วยไปเร็วๆหน่อย “ เมื่อผมมองไปที่เสียงร้องนั้น ก็เห็นสามล้อปั่น มีตาแก่ๆเป็นคนปั่น มีสาวท้องแก่ท้องใหญ่มากมือกุมท้อง เหมือนคนจะคลอด พร้อมร้องด้วยความเจ็บปวดๆ ไม่ๆผมพยายามเพ่งดู ท้องของผู้หญิงที่ใกล้คลอดคนนั้นมีเหลือดไหล เหมือนโดนแทงหรือโดนยิงมา มือที่ปิดแผลลูบท้องไปด้วยจนเห็นแผลเลือดกำลังไหลเลอะไปทั่ว ปากก็ร้องด้วยความเจ็บปวด ตาแกก็พยายามปั่นให้ไวจนผ่านผมไป
และแล้วรถฉุกเฉินก็มาปฐมพยาบาลผม ทำแผลอื่นๆจำไม่ค่อยได้ ตอนขึ้นรถฉุกเฉิน ผมได้ถามว่า น้าไม่ช่วยคนที่นั้งข้างๆผมด้วยหรือครับเขาก็บาดเจ็บ พยาบาล หันมาทำหน้าตกใจนิดหน่อย พร้อมกล่าวว่า “ไม่มีใครแล้วนะค่ะ ลุงก็อยู่บนรถนั้งอยู่นี้ค่ะ” ผมเงียบมึนพร้อมกับความสงสัย หลังจากนั้นเหมือนจะสลบไป ตื่นเช้ามาก็นอนบนเตียงที่โรงพยาบาลแล้ว
พยายามเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่ ให้ลุงฟัง ลุงก็บอกไม่เห็นมีอะไรนะ แล้ววันนั้นผมก็ได้พระมาห้อยคอ 1องค์ แบบงงๆ จบครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ หลังจากนี้ผมก็เจอเหตุการณ์ประหลาดมาตลอด ผมเป็นคนเล่าเรื่อง ปริศนา การรอคอยการ... วิญญาณในมหาวิทยาลัย (แถวพระราม 7) ใน pantip ไว้จะเรียบเรียงให้ใหม่นะครับ และสมัยเรียนเทคนิค ความห้าวท้าผีตายโหง
มาลงแก้ว แต่ไม่เป็นเช่นนั้นผมและเพื่อนถูกล้อมด้วยผีตายโหง เรื่องนี้เรื่องจริง เพื่อน4-5คนร่วมอยู่ด้วย ไว้จะมาเล่าต่อครับ
ภาพจาก google map รีทัช
5 แยกอาถรรพ์
เริ่มเรื่อง ด้วยความเป็นเด็ก ก็มักชอบติดตามนั้งซ้อนท้ายคนในบ้านไปโน้นไปนั้นบ่อยๆ
วันนี้ลุงชวนไปเที่ยวตลาดกลางคืน ผมได้นั้งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ไปกับลุง ในเวลาเกือบ 1 ทุ่ม
สมัยนั้นหมวกกันน็อคไม่นิยมใส่กันทั้งคนขับทั้งคนซ้อนท้าย
เมื่อลุงขี่มอเตอร์ไซค์มาใกล้ถึง 5 แยกกลางใจเมือง (ไม่ใช่5แยกลาดพร้าวนะครับ)
ทางที่ลุงมาเป็นสะพานข้ามคลองค่อนข้างสูง เมื่อสุดปลายสะพานเป็นทางลาดชัน ทำให้มอเตอร์ไซค์ลุงวิ่งลงไปด้วยความเร็ว จนควบคุมรถไม่ได้ รถสะบัดไปสะบัดมา ผมกอดลุงแน่น มองรอดแขนไปเห็น ข้างหน้าเป็นแยกหลายแยก ค่อนข้างมืด แต่ยังพอมองเห็นจากแสงจันทร์ มีตึกสูง ตั้งอยู่ตรงมุมถนน (ต่อมาจึงรู้ว่ามันเป็น 5แยก) รถมอเตอร์ไซค์ตอนนี้ส่ายไปส่ายมาไม่มีท่าทีจะลดความเร็วลง ลุงก็ทั้งเบรคทั้งเอาเท้ายันพื้น ในที่สุดไม่มีปาฏิหาริย์ รถชนขอบฟุตบาทหัวมุมตึก คนกับรถกระเด็นไปคนละทางผมกลิ้งไปกลางถนน ตอนนั้นร่างกายรู้สึกว่าขยับตัวไม่ได้ แต่ประสาทตายังพอมองเห็นลางๆ ว่าตัวเองนอนหงายอยู่กลางถนน ลุงมาเรียกชื่อ ถามว่าเป้นอะไรไหม ถามอยู่หลายครั้ง ผมมองไปเห็นลางๆเหมือนลุงจะอุ้มผมไปนอนที่ปลอดภัยบนฟุตบาท และพยายามเรียกคนช่วย (สมัยนั้นยังไม่มีโทรศัพท์ ต้องหยอดเหรียญตามตู้เอา) ไม่นานมากมีกลุ่มคนมามุ่งดูที่รอบตัวผม แต่ไม่มีใครจะช่วยผมเลย ลุงยังร้องเสียงหลงหาคนช่วย บางคนนั้งยองๆอยู่ใกล้ๆ บางคนก้มลงมาดู ใกล้ผมมาก จนผมเห็นหน้าตาเขามีเลือดไหล บางคนเหมือนหัวจะแตก บางคนตาแดงกร่ำ ผมคิดว่าเขาคงเจออุบัติเหตุแบบผมเหมือนกัน คงรอคนมาช่วยเช่นกัน ก็นั้งรอยืนรอคนมาช่วย
ตอนนี้ผมเจ็บตามตัว เจ็บศรีษะมาก มึนไปหมด พยายามมองหาลุง ร้องไห้ ร้องหาแม่ จนมีรถตู้คันนึงขับมาช้าๆ ผมได้ยินเสียงเด็กๆ เล่นกันบนรถ เสียงหัวเราะสนุกสนาน แต่เมื่อรถตู้ขับมาถึงตรงหน้า เด็กบนรถหยุดเงียบ หันหน้ามาเกาะกับกระจกมองมาทางผม กระจกบางบานถูกเปิดอยู่ ผมเห็นหน้าตาเด็กเหล่านั้นมีแผลแตกที่หัว มีเลือดไหล บางคนหน้าซีดขาว ขอบตาคล้ำ น่ากลัวมาก ผมสังเกตเห็นรถตู้คนนี้ มีรอยทั่วทั้งคัน ไม่เว้นแม้แต่บนหลังคารถก็บุบยู่ยี่ ล้อไม่เท่ากันขับไปกระโดกกระเดก แล้วรถคันนี้ก็ผ่านไปอย่างช้าๆ เด็กๆเริ่มกลับไปเล่นกันอย่างสนุกสนาน เสียงดังเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เรื่องยังไม่จบแค่นั้น ผมได้ยินเสียงผู้หญิงร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด “โอ้ย จะไม่ไหวแล้ว ช่วยไปเร็วๆหน่อย “ เมื่อผมมองไปที่เสียงร้องนั้น ก็เห็นสามล้อปั่น มีตาแก่ๆเป็นคนปั่น มีสาวท้องแก่ท้องใหญ่มากมือกุมท้อง เหมือนคนจะคลอด พร้อมร้องด้วยความเจ็บปวดๆ ไม่ๆผมพยายามเพ่งดู ท้องของผู้หญิงที่ใกล้คลอดคนนั้นมีเหลือดไหล เหมือนโดนแทงหรือโดนยิงมา มือที่ปิดแผลลูบท้องไปด้วยจนเห็นแผลเลือดกำลังไหลเลอะไปทั่ว ปากก็ร้องด้วยความเจ็บปวด ตาแกก็พยายามปั่นให้ไวจนผ่านผมไป
และแล้วรถฉุกเฉินก็มาปฐมพยาบาลผม ทำแผลอื่นๆจำไม่ค่อยได้ ตอนขึ้นรถฉุกเฉิน ผมได้ถามว่า น้าไม่ช่วยคนที่นั้งข้างๆผมด้วยหรือครับเขาก็บาดเจ็บ พยาบาล หันมาทำหน้าตกใจนิดหน่อย พร้อมกล่าวว่า “ไม่มีใครแล้วนะค่ะ ลุงก็อยู่บนรถนั้งอยู่นี้ค่ะ” ผมเงียบมึนพร้อมกับความสงสัย หลังจากนั้นเหมือนจะสลบไป ตื่นเช้ามาก็นอนบนเตียงที่โรงพยาบาลแล้ว
พยายามเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่ ให้ลุงฟัง ลุงก็บอกไม่เห็นมีอะไรนะ แล้ววันนั้นผมก็ได้พระมาห้อยคอ 1องค์ แบบงงๆ จบครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้