คือพ่อเคยประสบอุบัตติเหตุมาค่ะ แต่เกือบยี่สิบปีแล้วคือพ่อคนเดิมเป็นไงไม่รู้แต่คนใหม่นี้หลังจากที่เกิดเหตุการมาก็อารมณ์เหวี่ยงง่าย เหมือนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย เจอคนที่ทำงานในสถานที่ที่พ่อไม่ชอบ แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อนก็ด่าเขาได้ แล้วเป็นบริษัทงานใหญ่ค่ะ เราจบมาก็กะจะทำงานที่นี่เพราะใกล้บ้าน กลายเป็นว่าพ่อปูพื้นไว้แบบนี้เลยไม่แม้แต่จะร่วมงานที่เขาจัดวิ่ง บางคนเขาไม่แยกหรอกนะคะว่าพ่อลูกคนละคนกัน เขาเจอเรากลางตลาดก็ทำเป็นไม่รู้จักกันไปแล้ว อีกอย่างพ่อจะเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำค่ะ เหมือนอารมณ์หนุวนลูป แบบจะซื้อรถ แต่แม่กับคนอื่นชอบรถอีกรุ่นหนึ่ง ซึ่งถ้ายึดตามประชาธิปไตยเสียงฝ่ายมากจะถูก แต่พอตอนแรกเขาก้ไม่ขัดเพราะมันคือกฏของบ้าน พอผ่านมาสักพักเริ่มก่นด่ารถคันใหม่ค่ะ ประมาณว่ามันเลวมาก อยากให้มันพังๆไปซะ จนเราและคนในบ้านอึดอัดมากเคยคุยดีๆกันแล้วว่าพ่อก้รอซื้อคันใหม่นะ คือไม่คิดว่าจะมาถึงจุดที่คิดจะทำใบขับขี่แล้วขับรถคันนี้ไปเสยเสาให้ตายเพื่อเอาประกันให้พ่อซื้อรถขับก็เคยเพราะบ้านเราไม่มีปัญญาออกรถทีสองสามคัน พอเรื่องเก่าผ่านเรื่องใหม่ก็มา มันจะเหมือนเราเป็นบ้าไปแล้ว แบบกูทำไมต้องทนวะ น้องมันลอยลำหายไปเลยค่ะ แต่เราทิ้งแม่ไม่ได้ เราจะเป็นบ้าแล้ว ขอวิธีปรับจูนชีวิตเราทีค่ะ