ผมสงสัยมานานแล้วว่าคนไทยจำนวนหนึ่งชอบเอาปลาร้ามาเป็นตัวชี้วัดความติดดิน ใครไม่กิน ก็กลายเป็นกระแดะซะงั้น
ตัวผมเองก็เป็นคนอีสานแท้ๆ แต่ผมไม่ชอบกินปลาร้าครับ เคยกินสมัยเด็ก แต่ไม่ถูกปาก เลยไม่กินตลอดมา ผมรู้สึกว่ามันคาว ไม่เหมาะสำหรับการเอามาปรุงเป็นอาหาร ยิ่งผสมของดิบอย่างส้มตำ ก็ยิ่งคาว ต่อให้ปลาร้าที่ปรุงสุกก็ยังมีความคาว การกินปลาร้ามันไม่ได้เกี่ยวว่าต้องฐานะยากจนเท่านั้นรึเปล่า คนฐานะดีที่ชอบกินก็เยอะแยะ มันเป็นความชอบรึเปล่า ที่จริงบ้านผมก็ไม่ได้รวย แต่ที่บ้านก็กินหลากหลายนะ ที่บ้านปลูกสารพัดผักริมรั้ว ชอบแบบไหนก็กินแบบนั้น ไม่ชอบก็ไม่กิน พอไปสั่งส้มตำ บอกแม่ค้าว่าเอาตำไทย แม่ค้าถามว่าบ้านอยู่ไหน ทำไมไม่กินปลาร้า! อ้าว! มันเรื่องของผมรึเปล่า? ผมก็ไม่ใช่อยู่ดีๆไปประกาศเสียงตามสายว่า "ไม่กินปลาร้านะ" ซะหน่อย
เวลาได้งานที่ใหม่ พอไปถึงวันแรก ถ้ามีคนที่มาจากภาคเดียวกัน ก็เอาละ เดินมาถามเลยว่า "กินปลาร้าเป็นปะ"
ผม....!!! ? มาวันแรกก็ถามแบบนี้ซะแล้ว คือถ้าไม่กินปลาร้า จะทำงานด้วยไม่ได้รึไง ไม่น่าคบเลยใช่ไหม? ถ้ากินปลาร้าจะทำงานเก่งกว่ารึไง กล้าหาญชาญชัยใจถึงพึ่งได้ หรือยังไง
งงกับคนไทยที่ชอบเอาปลาร้ามาเป็นตัวชี้วัด
เคยอ่านเจอกระทู้หนึ่งในพันทิพ มีคนมาตั้งประมาณว่า หัวหน้าเป็นคนอีสานหน้าตาอย่างปลวก แต่ไม่กินปลาร้า!
คำถามคือไม่กินปลาร้าแล้วยังไงหรอ?
มีสิทธิ์อะไรไปว่าเขา
กับคนอีกกลุ่มหนึ่ง ที่ชอบกินพวกซกเล็ก ก้อย ลาบดิบ ลาบปลาดิบ
เขาถามว่ากินเป็นไหม พอบอกว่ากินไม่เป็น พวกเขาก็ว่า จะเข้ากับคนหมู่มากไม่ได้?
หืม? คำถามคือ อาหารเหล่านี้คนหมู่มากกินกันเหรอ? ถึงบ้านผมจะอยู่ชนบท กินอยู่แบบบ้านๆ แต่ก็ต้องกินให้สะอาด ถูกหลักอนามัย แต่อาหารเหล่านี้ดิบๆทั้งนั้น พยาธิเพียบ
บางคนเวลานัดไปกินข้าวกัน ก็จะพูดว่า สั่งมาเลย กินได้หมด ไม่เรื่องมาก!
พูดแบบไม่เกรงใจคนอื่นเลยนะ เหมือนกำลังด่าคนอื่นอยู่ ซึ่งคนในกลุ่มอาจจะมีคนที่ไม่กินอาหารบางอย่างก็ได้!
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่ทำงานชวนกันไปกินข้าว ผมก็นึกว่าหารกัน พอไปถึงผมก็สั่งเฉพาะที่ผมกินได้ ส่วนที่คนอื่นสั่งมานั้น อันที่กินไม่ได้ก็ไม่กิน คือจะกินเฉพาะที่ตนสั่งไง แล้วคนเป็นหัวหน้าก็พูดต่อหน้าคนหมู่มากว่า ทำตัวแบบนี้เข้ากับใครไม่ได้หรอก!! ผมนี้หน้าชาหดเหลือนิ้วครึ่ง กินแทบไม่ลง ที่ผ่านมาทั้งชีวิตไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้กับผมเลย คำถามคือผมผิดอะไร? กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ?
มีความรู้สึกว่าคนจำนวนหนึ่งพยามเหลือเกินที่เอาของกินเหล่านั้นมาวัดใจ พอมีคนกินไม่เหมือนเขา ก็พยามแบ่งแยกว่าไม่ใช่พวกตน มันเป็นแบบนี้จริงๆ ตรรกะแปลก
ทำไมคนไทยบางคนชอบเอาปลาร้ามาเป็นตัวตัดสินว่าติดดินไหม
ตัวผมเองก็เป็นคนอีสานแท้ๆ แต่ผมไม่ชอบกินปลาร้าครับ เคยกินสมัยเด็ก แต่ไม่ถูกปาก เลยไม่กินตลอดมา ผมรู้สึกว่ามันคาว ไม่เหมาะสำหรับการเอามาปรุงเป็นอาหาร ยิ่งผสมของดิบอย่างส้มตำ ก็ยิ่งคาว ต่อให้ปลาร้าที่ปรุงสุกก็ยังมีความคาว การกินปลาร้ามันไม่ได้เกี่ยวว่าต้องฐานะยากจนเท่านั้นรึเปล่า คนฐานะดีที่ชอบกินก็เยอะแยะ มันเป็นความชอบรึเปล่า ที่จริงบ้านผมก็ไม่ได้รวย แต่ที่บ้านก็กินหลากหลายนะ ที่บ้านปลูกสารพัดผักริมรั้ว ชอบแบบไหนก็กินแบบนั้น ไม่ชอบก็ไม่กิน พอไปสั่งส้มตำ บอกแม่ค้าว่าเอาตำไทย แม่ค้าถามว่าบ้านอยู่ไหน ทำไมไม่กินปลาร้า! อ้าว! มันเรื่องของผมรึเปล่า? ผมก็ไม่ใช่อยู่ดีๆไปประกาศเสียงตามสายว่า "ไม่กินปลาร้านะ" ซะหน่อย
เวลาได้งานที่ใหม่ พอไปถึงวันแรก ถ้ามีคนที่มาจากภาคเดียวกัน ก็เอาละ เดินมาถามเลยว่า "กินปลาร้าเป็นปะ"
ผม....!!! ? มาวันแรกก็ถามแบบนี้ซะแล้ว คือถ้าไม่กินปลาร้า จะทำงานด้วยไม่ได้รึไง ไม่น่าคบเลยใช่ไหม? ถ้ากินปลาร้าจะทำงานเก่งกว่ารึไง กล้าหาญชาญชัยใจถึงพึ่งได้ หรือยังไง
งงกับคนไทยที่ชอบเอาปลาร้ามาเป็นตัวชี้วัด
เคยอ่านเจอกระทู้หนึ่งในพันทิพ มีคนมาตั้งประมาณว่า หัวหน้าเป็นคนอีสานหน้าตาอย่างปลวก แต่ไม่กินปลาร้า!
คำถามคือไม่กินปลาร้าแล้วยังไงหรอ?
มีสิทธิ์อะไรไปว่าเขา
กับคนอีกกลุ่มหนึ่ง ที่ชอบกินพวกซกเล็ก ก้อย ลาบดิบ ลาบปลาดิบ
เขาถามว่ากินเป็นไหม พอบอกว่ากินไม่เป็น พวกเขาก็ว่า จะเข้ากับคนหมู่มากไม่ได้?
หืม? คำถามคือ อาหารเหล่านี้คนหมู่มากกินกันเหรอ? ถึงบ้านผมจะอยู่ชนบท กินอยู่แบบบ้านๆ แต่ก็ต้องกินให้สะอาด ถูกหลักอนามัย แต่อาหารเหล่านี้ดิบๆทั้งนั้น พยาธิเพียบ
บางคนเวลานัดไปกินข้าวกัน ก็จะพูดว่า สั่งมาเลย กินได้หมด ไม่เรื่องมาก!
พูดแบบไม่เกรงใจคนอื่นเลยนะ เหมือนกำลังด่าคนอื่นอยู่ ซึ่งคนในกลุ่มอาจจะมีคนที่ไม่กินอาหารบางอย่างก็ได้!
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่ทำงานชวนกันไปกินข้าว ผมก็นึกว่าหารกัน พอไปถึงผมก็สั่งเฉพาะที่ผมกินได้ ส่วนที่คนอื่นสั่งมานั้น อันที่กินไม่ได้ก็ไม่กิน คือจะกินเฉพาะที่ตนสั่งไง แล้วคนเป็นหัวหน้าก็พูดต่อหน้าคนหมู่มากว่า ทำตัวแบบนี้เข้ากับใครไม่ได้หรอก!! ผมนี้หน้าชาหดเหลือนิ้วครึ่ง กินแทบไม่ลง ที่ผ่านมาทั้งชีวิตไม่เคยมีใครมาพูดแบบนี้กับผมเลย คำถามคือผมผิดอะไร? กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ?
มีความรู้สึกว่าคนจำนวนหนึ่งพยามเหลือเกินที่เอาของกินเหล่านั้นมาวัดใจ พอมีคนกินไม่เหมือนเขา ก็พยามแบ่งแยกว่าไม่ใช่พวกตน มันเป็นแบบนี้จริงๆ ตรรกะแปลก