ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราอยู่ม.5แล้ว ทำให้ช่วงนี้ถูกทางครอบครัวทับถมอยู่บ่อยๆเรื่องการเรียนซึ่งเราก็พยายามอยู่อย่างเต็มที่แต่น้องสาวเราชอบมาพุดจาดูถูกตลอดเพราะมีการเรียนดีกว่าเรา แม่ก็ด้วยค่ะ มักเอาเราไปเปรียบเทียบอยู่เสมอ เราพยายามเข้าใจว่าพวกเขาอยากบลัฟให้เราพยายามมากขึ้นไปอีก จนเรารู้สึกว่ามันเป็นคำพูดที่เรามักเก็บมานั่งคิดคนเดียว ทำให้เรากดดันตัวเอง
ช่วงนี้เราเครียดมากนั่งร้องไห้คนเดียว รู้สึกเหนื่อยกับทุกอย่าง เราโทษตัวเอง ดูถูกตัวเองตลอด คนอื่นเองก็มักเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้อง ซึ่งเราทำได้แค่ยิ้มแล้วหัวเราะให้พวกเขา แต่คือเราเจ็บใจมาก เจ็บใจจยรู้สึกว่าเราเกิดมาทำไม คำพูดนิดเดียวทำให้เราแอบร้องไห้คนเดียว
อาการเหล่านี้ความจริงแล้วมันเคยเกิดขึ้นกับเราในช่วงที่พ่อเราไม่อยู่บ้านครึ่งเดือนเพราะไปทำงานทำให้เราต้องอยู่กับแม่และน้องสาว ตอนนั้นเราทำร้ายตัวเอง กรีดข้อมือ ตบตัวเองตอนร้องไห้ เราคิดว่าเราไม่ไหวเลยเล่าให้แม่ฟัง แม่เราร้องไห้ แต่กลับบอกเราว่าไม่ต้องไปหาหมอเดี๋ยวก็หายเอง เรานิ่งไปเลย สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปหมอ จนพ่อกลับมา แล้วเรารู้ว่าแม่เราไม่บอกพ่อ ไม่ทำอะไรสักอย่างแต่แม่กลับบอกน้อง เรารู้เพราะว่าน้องสาวเดินมาหาเราแล้วพูดว่า ทำร้ายตัวเองหรอ ป่วยหรอวะ โรคจิต มันทำให้เราเลือกที่จะหันหนีแล้วเอาแต่บอกว่าตัวเองไม่ป่วย อีกอย่างคือเรามีตาที่รักเราเสมอแต่ท่านก็ดันเสียไปซะก่อน เหมือนโลกทั้งใบเราพังตรงหน้า เราเศร้ามาก ร้องไห้ไปหลายวัน
ต่อมาเราเริ่มใช้เวลาอยู่กับพ่อเพราะพ่อเป็นคนตลกอยู่ด้วยแล้วจะคอยให้กำลังใจ แต่โชคไม่เข้าข้างเรา พ่อเราจะไปทำงานที่กทม.1ปียังดีที่พ่อเราเทียวไปเทียวกลับ แต่อาการเราก็เริ่มกลับมา มันท้อมาก จนเราเก็บไปฝัน ในฝันคือเรากำแก้วแตกไว้ในมือ แต่เราเลือกได้นะว่าจะปล่อยหรือจะกำต่อ เราเลือกกำต่อ กำจนเลือดเราไหล เราจำได้เลยว่าแผลเกิดตรงไหนบ้าง แต่เราไม่เสียใจเลยที่เราเลือกจะกำแก้วแตกไว้
เราเล่าให้เพื่อนคนนึงฟังแล้ว เพื่อนเราก็หาปริ้นแบบทดสอบให้เราทำ เราไม่กล้าทำเลยค่ะ แต่สุดท้ายก็ต้องทำดู ตอนเรารู้ผลคือเราร้องไห้หนักมาก เราเอาแต่ด่าตัวเอง คิดว่าทำให้ทุกคนผิดหวัง เราโทษตัวเองทุกอย่าง เรายิ่งเครียดกว่าเติมพอผลออกมาว่าเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
แต่เราไม่มั่นใจว่าจะเชื่อได้ไหม? อีกอย่างเราไม่กล้าไปหาหมอเราไม่กล้าบอกคนในครอบครัวเลยสักคน ควรทำไงดีคะ? ควรบอกดีไหม? เวลาเราอยู่กับเขาเรามักทำตัวปกติเรากลัวเขาคิดว่าเราโกหก คิดว่าเราคิดไปเองค่ะ
แบบทดสอบอาการซึมเศร้าเชื่อได้แค่ไหน? ไม่กล้าบอกคนในครอบครัวควรทำอย่างไรหรอคะ?
ช่วงนี้เราเครียดมากนั่งร้องไห้คนเดียว รู้สึกเหนื่อยกับทุกอย่าง เราโทษตัวเอง ดูถูกตัวเองตลอด คนอื่นเองก็มักเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้อง ซึ่งเราทำได้แค่ยิ้มแล้วหัวเราะให้พวกเขา แต่คือเราเจ็บใจมาก เจ็บใจจยรู้สึกว่าเราเกิดมาทำไม คำพูดนิดเดียวทำให้เราแอบร้องไห้คนเดียว
อาการเหล่านี้ความจริงแล้วมันเคยเกิดขึ้นกับเราในช่วงที่พ่อเราไม่อยู่บ้านครึ่งเดือนเพราะไปทำงานทำให้เราต้องอยู่กับแม่และน้องสาว ตอนนั้นเราทำร้ายตัวเอง กรีดข้อมือ ตบตัวเองตอนร้องไห้ เราคิดว่าเราไม่ไหวเลยเล่าให้แม่ฟัง แม่เราร้องไห้ แต่กลับบอกเราว่าไม่ต้องไปหาหมอเดี๋ยวก็หายเอง เรานิ่งไปเลย สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปหมอ จนพ่อกลับมา แล้วเรารู้ว่าแม่เราไม่บอกพ่อ ไม่ทำอะไรสักอย่างแต่แม่กลับบอกน้อง เรารู้เพราะว่าน้องสาวเดินมาหาเราแล้วพูดว่า ทำร้ายตัวเองหรอ ป่วยหรอวะ โรคจิต มันทำให้เราเลือกที่จะหันหนีแล้วเอาแต่บอกว่าตัวเองไม่ป่วย อีกอย่างคือเรามีตาที่รักเราเสมอแต่ท่านก็ดันเสียไปซะก่อน เหมือนโลกทั้งใบเราพังตรงหน้า เราเศร้ามาก ร้องไห้ไปหลายวัน
ต่อมาเราเริ่มใช้เวลาอยู่กับพ่อเพราะพ่อเป็นคนตลกอยู่ด้วยแล้วจะคอยให้กำลังใจ แต่โชคไม่เข้าข้างเรา พ่อเราจะไปทำงานที่กทม.1ปียังดีที่พ่อเราเทียวไปเทียวกลับ แต่อาการเราก็เริ่มกลับมา มันท้อมาก จนเราเก็บไปฝัน ในฝันคือเรากำแก้วแตกไว้ในมือ แต่เราเลือกได้นะว่าจะปล่อยหรือจะกำต่อ เราเลือกกำต่อ กำจนเลือดเราไหล เราจำได้เลยว่าแผลเกิดตรงไหนบ้าง แต่เราไม่เสียใจเลยที่เราเลือกจะกำแก้วแตกไว้
เราเล่าให้เพื่อนคนนึงฟังแล้ว เพื่อนเราก็หาปริ้นแบบทดสอบให้เราทำ เราไม่กล้าทำเลยค่ะ แต่สุดท้ายก็ต้องทำดู ตอนเรารู้ผลคือเราร้องไห้หนักมาก เราเอาแต่ด่าตัวเอง คิดว่าทำให้ทุกคนผิดหวัง เราโทษตัวเองทุกอย่าง เรายิ่งเครียดกว่าเติมพอผลออกมาว่าเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
แต่เราไม่มั่นใจว่าจะเชื่อได้ไหม? อีกอย่างเราไม่กล้าไปหาหมอเราไม่กล้าบอกคนในครอบครัวเลยสักคน ควรทำไงดีคะ? ควรบอกดีไหม? เวลาเราอยู่กับเขาเรามักทำตัวปกติเรากลัวเขาคิดว่าเราโกหก คิดว่าเราคิดไปเองค่ะ