เริ่มจาก..
1..อาหมิง อั๊วขอเปลี่ยนชื่อให้ลื้อเป็น อาเต้าหมิงเซ่อ เซ่อซ่าจริงๆ ขอบอก..
ไม่ได้เรื่องเล้ย ตั้งแต่วันก่อนหน้าแล้ว คิดได้แค่ว่าจะพาพ่อแม่หนี ไม่คิดจะกลับไปช่วยเฟยเฟิ่งเลยทั้งที่ทั้งนางทั้งแม่นางช่วยพ่อแม่ลื้อมาตลอด เห็นแก่ตัวนะเนี่ย ไม่ต้องมาบอกนะ อยากอยู่อย่างสงบ ไม่อยากแย่งชิงใคร แล้วเป็นไงล่ะ สม! อยากเดินดุ่ยๆไปช่วยพ่อ ยกลูกประคำไปให้ยัยเอื้อง ผู้สื่อข่าวINN ซึ่งก็กำลังจะเป็นรายถัดไปที่อั๊วจะด่า
คิดยังไงจะเข้าไปช่วยพ่อโดยที่ไม่บอกอาม่าลื้อ กลัวคนจะตายอีกเยอะ ใครหรอ? อาม่าลื้อมีเว่ยต้ากู่ ลื้อรู้อยู่นี่ บุกไปสไบก็ต้องยอมแล้ว ลื้อกลัวสไบกับทศมันตายหรอ ตลกจังเทียบกับความเสี่ยงที่ลื้อจะเข้าไปช่วยโดยมีแค่ลูกประคำป้องกันสัตว์พิษ เสี่ยงเกินไปมั้ยที่พ่อและเอื้องคำจะตายน่ะ ชีวิตใครมีค่ากว่า คิดสิคิด!
ฉากตอนที่ลื้อไปเกาะประตูคุยกับพ่ออั๊วนี่แทบยกเท้าถีบทีวี เฮ้ย! ลำดับความสำคัญก่อนหน้าหลังไม่เป็นเลย แทนที่จะรีบเอาพ่อออกมาแล้ววิ่งหนี พล่ามอยู่นั่น เสียเวลาเสียของแท้ๆ ที่เอื้องคำอุตส่าห์เสี่ยงไปหลอก 2 มารออกมา

2..ยัยเอื้องคำ ลื้อนี่เหมาะกับชื่อนี้มาก คงเคี้ยวเอื้องทีละคำ..สินะ หึหึ
เที่ยวแอบฟังคนนั้น คนนี้ มีหนุ่มมาพูดจาดีเข้าให้หน่อยเป็นเคลิ้ม เฮ้อ! ตั้งกะไอ้คุณทศละ พอหมิงเซ่อมาหย่อนคำหวานให้หน่อยก็ละลาย
อยากจะไปช่วยๆๆๆๆๆๆ จนหมิงเซ่อต้องเอาลูกประคำให้แขวนคอ แล้วแม่คุณก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ ถามจริง จะถอดออกจากคอทำไม? 
3 คนยืนอยู่นั่นไม่คิดทำอะไรสักอย่าง ต่อให้มีลูกประคำโปรโมชั่น 1 แถม 1 ก็ช่วยอะไรไม่ได้

3...อาเจี้ยน ลื้อนี่นะช่างตัวซวยไม่เป็นรองน้องชาย
อยู่ที่ไหนเรือหายเกลี้ยง ตั้งกะคนที่ช่วยชีวิตลื้อกะลูกก็ต้องมาตาย เอื้องคำก็ต้องมาซวย แถมลูกลื้อก็ต้องมากินซากตะขาบ สุดๆ เลยลื้อเนี่ย 
ไอ้ที่ทำมาทั้งหมดสูญเปล่าแท้ แกล้งเป็นจำไม่ได้ สุดท้ายพูดออกไปหมด ลื้อหวังให้คนอย่างสไบที่เคยเอาปืนกระหน่ำยิงลื้อมันใจอ่อนปล่อยลื้อกับลูกลื้อไปหรอ
ตอนเจออินแปงทั้งที่อยู่ในโรงทอแล้วแท้ๆ แล้วยอมไปกับสไบกับทศนี่ อั๊วสุดๆกับความคิดลื้อจริงๆ 

4...อาเซียะ ตกลงลื้อฉลาดใช่มั้ย อั๊วให้สงสัย
ทำไมลื้อเลือกที่จะพูดคำว่า " ความจริงการตายของฝ้ายคำลื้อก็มีส่วน" ก่อน อั๊ยหยา! ลื้อพูดคำอื่นก่อนไม่ได้ใช่มั้ย ในเวลานั้นมันสมควรพูดคำนี้มั้ย ไม่พอ ตอนอยู่หน้าทุกคน ลื้อก็ยังพูดคำที่ควรพูดทีหลังอีก สุดท้ายเจอ อมซ ฉอดๆ ลื้อก็เอาแต่นิ่งอั้น ทำไมอั๊วถึงรู้สึกว่าเหมือนกำลังดูละครเวที

5..เฟยเฟิ่ง ถามจริงทำไมลื้อจึงเลือกที่จะเชื่อคำพูดคนอื่น ก่อนที่จะฟังแม่ลื้อพูดด้วยซ้ำไป นี่ดีนะที่แม่ลื้อกระอักเลือด ไม่งั้นลื้อคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
อย่างว่า ลื้อน่าจะยังอายุน้อย อั๊วพอให้อภัย

6..เหล่าคนงาน พวกลื่อเนี่ย คิดถึงแต่ตัวเองจริงๆ 
2 อซ นี่คิดตลอดว่าพวกลื้อคือพี่น้อง แต่พวกลื้อคิดแค่ว่าอยู่กับ 2 อซ ดีกว่า
เรื่องที่พวกลื้อเคยเกือบต้องตายยกรังนี่ ไม่มีใครพูด อั๊วล่ะเห็นไส้เห็นพุงจริงๆ งานนี้ ถึงแม้จะมีคนงานรุ่นใหม่ๆ แต่ก็มีคนงานรุ่นพ่อแม่ที่นั่งเล่าเรื่องเก่า เล่าก็ไม่เล่าให้หมด แถมเรื่องที่ไม่เล่านี่คือสาเหตุสำคัญเลยที่ทำไมอาเซียะต้องเอาโชกเลือดมาอุปโลกน์ ให้พวกลื้อได้มีที่อยู่ ที่ทำงาน มีกิน มีใช้ สงบมาตั้งกี่ปี 

ep. วีคที่ผ่านมา เลยหันไปเชียร์สไบกับทศแทน กบฎได้สำเร็จ เตะโชกจมกองเลือดเลย
2หัวชนะหลายสิบหัว ก็ยกโรงทอให้มันไปเหอะ  

อ้อ! คืนที่ทำจิ้นฉานและต่อหยกเทวะ นังหนูเฟยเป่าขลุ่ยเรียกแขกมาดูหรือไง 555 นี่ดีนะผู้สื่อข่าวเอื้องถูกจับ ไม่งั้นนางได้หลุดปากบอกสไบแน่ แล้วทำไมหนูเฟยไม่ทำจิ้นฉานไปด้วยเลยล่ะ 
แล้วลูกประคำตอนนี้ก็คงไม่มีแล้วสินะ
ครอบครัวนี้คงต้องรอคนชาวเมี่ยนมาช่วยอย่างเดียว  เจริญ!!