.
.
.
.
.

โอซาก้า, ค.ศ.1938

ที่โรงเรียน เพื่อนตัวโตโอดครวญว่าโดนรังแกตลอด แต่โนอาในวัย 7 ขวบ กำลังบอกเพื่อนตัวโตว่า อย่าขี้แย มันน่าอาย ครั้งหน้าอีกฝ่ายต่างหากที่ต้องร้องไห้ และที่ไม่ชนะก็เพราะนายยอมแพ้น่ะสิ ! เราต้องสู้ถึงจะชนะ !
 


อัปป้ามารับกลับบ้านแล้ว . . บอกเพื่อนว่ากลับก่อนนะ วันนี้ที่บ้านมีงาน แล้ววิ่งถลาไปหาอัปป้าด้วยความดีใจ



โนอารู้สึกว่าใครๆ ก็สนใจแต่น้อง อัปป้ายิ้มแล้วอธิบาย . . โนอาอ่าา งานวันนี้ไม่ใช่จัดเพื่อน้องอย่างเดียว รู้ใช่ไหมว่าก่อนหน้านี้เด็กเกาหลีที่เกิดใหม่แต่ตายก่อนจะอายุครบขวบเยอะมาก งานฉลองครั้งนี้จึงจัดขึ้นเพื่อเราทุกคน



ตอนลูกเกิด เราลำบากกันมากกว่านี้ แต่ลูกก็ไม่เคยขาดอะไรในชีวิตเลย นั่นก็ต้องขอบคุณแม่ของลูก 



โนอาถาม . . อัปป้าแน่ใจเหรอว่าผมเลือกด้ายแดง ทำไมผมไม่เลือกคันธนูกับลูกศรนะ ชีวิตผมจะไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้นอะไรแบบนั้นเลยใช่ไหม . . อัปป้ายิ้มตอบลูก . . เชื่อพ่อเถอะ ชีวิตที่ยืนยาวไม่ใช่เรื่องที่ไม่น่าภูมิใจนะ 



โนอาพูดต่อ . . ขอให้โมซาซึเลือกเหรียญเถอะ น้องกินจุเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม เพราะฉะนั้นจำเป็นต้องรวย



อัปป้าหัวเราะคำพูดเจ้าเด็กน้อยโนอา



โนอาบอกอีก . . พ่อต้องรีบภาวนาให้น้องเลือกนะ เร็วเข้า . . อัปป้ายิ้มมองหน้าโนอาแววตาอ่อนโยน แล้วหลับตาภาวนาตามที่โนอาบอก 



อัปป้าลุกขึ้นกอดโนอาจากด้านหลังแล้วพากันเดินกลับบ้าน



.
.
.
.
.

ต่อในคอมเมนต์ค่ะ