สักอายุ25-26ตอนเรียนอยุ่ญี่ปุ่น หารค่าหอกับเพื่อนกัน2คน ก็จ่ายส่วนของเราให้ทุกเดือนให้เพื่อนไปจ่าย แต่เพื่อนไม่เอาไปจ่าย แล้วก็มายืมตังเราไปอีก สุดท้ายเพื่อนหาย ค้างค่าหอ2-3เดือนนี่แหละ เลยโดนให้ออก ก็หอบของมานอนบ้านเพื่อนอีกคน

มาคืนแรกเลย แฟนเพื่อนดันมาตอน 5 ทุ่ม นางให้เราออกจากห้องตอนนั้นเลย ก็เลยลากกะเป๋าจะไปขึ้นรถไฟ อาาารถไฟหมด คืนนั้นเลยต้องนอนที่เนตคาเฟ่ มันจุกอก ทำไมพวกเมิงทำกับกรูแบบนี้ มันกลัวไปหมด ตังเหลือแค่ไม่ถึง4พันเยน จะรอดได้ไงฟร่ะ มืดไปหมด

พอเช้าจับรถไฟเที่ยวแรกจะไปรอพบครูที่รร. ระหว่างทางแม่โทรมาจากไทย อยุ่ๆก็โทรมา ถามว่าสบายดีไม๊ กินข้าวรึยัง ตังพอใช้รึป่าว เท่านั้นแหละ น้ำตาไหลเลย ไหลพรากๆๆ แต่ก็บอกแม่ไปว่า อื้มมสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง เด่วเงินพาสไทม์ก็ออกแล้ว สบายมาก...

...พอเจอครูทุกอย่างก็ดีขึ้น ครูช่วยเรื่องที่พัก ทั้งกับเพื่อนต่างชาติที่รร. ก็ช่วยแบ่งของกินให้ ซื้อของกินให้ ซึ้งใจสุดๆ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนนั้นรู้สึกว่า คนต่างบ้านต่างเมืองเค้าช่วยเราขนาดนี้ ทำไมคนบ้านเดียวกันมันใจร้ายนักวะ

ส่วนเพื่อนคนไทย2คนข้างต้น ตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ถึงตอนนี้ก็ไม่ได้โกรธอะไรพวกนางแล้ว มันก็เป็นบทเรียน เป็นอีกหนึ่งภาพจำ ที่ตอนนี้เอามาเล่าขำๆ ได้แล้วด้วย