ก่อนอื่นนะคะหนูอายุ14เป็นวัยที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่นเป็นวัยที่ต้องการความรัก กำลังใจเเต่หนูกลับไม่ได้รับมันเลยสักอย่าง หนูเป็นคนน้องสุดหลายๆคนอิจฉาเพราะพ่อกับแม่ส่วนมากจะรักน้องคนสุดท้องมากเเต่ของหนูไม่ใช่เลยค่ะ หนูเป็นเหมือนตัวปัญหาของบ้านพ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องเงินที่จะส่งหนูเรียนทุกวันจนหนูเริ่มไม่อยากเรียนแล้ว หนูรู้สึกเหมือนหนูเป็นคนทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกัน ในหัวหนูตอนนั้นหนูคิดว่า"ถ้าจะทำให้พ่อกับเเม่ลำบากขนาดนี้ตายไปเลย."หนูคิดแบบนั้นไปจริงๆค่ะหนูเริ่มทำร้ายตัวเองจากหยิกบ้างตบบ้างกรีดเเขนบ้าง (อันนี้หนูไม่เคยบอกใครเเม้เเต่เพื่อนสนิท)หนูเริ่มเก็บตัวเงียบเวลาเงียบๆมันรู้สึกหดหู่หนูรู้สึกเหมือนได้อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมโง่ๆห้องหนึ่งที่มีเชือกเส้นใหญ่ชวนให้ฆ่าตัวตายในจินตนาการ มันหดหู่ดำดิ่งหันไปทางไหนก็ไม่เห็นใครรู้เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ จากนั้นไม่นานก็มีพี่คนคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตหนู ทำให้อาการพวกนี้น้อยลง หนูกลายเป็นคนไหม่เป็นเด็กน้อยที่สดใสร่าเริงยิ้มง่าย หนูสามารถคุยกับพี่เขาได้ทุกเรื่องจริงๆ จนมาวันหนึ่งวันนั้นเป็นวันเกรดออก หนูเอาเกรดมาให้แม่ดูแม่ก็เดินมาลูบหัวหนูแล้วพูดว่า"เรียนได้เเค่นี้เองหรอ?อยากให้พ่อกับแม่สบายไหม?ถ้าอยากให้สบายก็ตั้งใจเรียนกว่านี้"แล้วคือเกรดตอนนั้นมันก็ไม่ได้เเย่ขนาดนั้นนะคะ 3.22 มันเเย่มากใช่ไหมคะ? หนูจำคำที่แม่พูดวันนั้นขึ้นใจมันดังก้องในหัวหนูจนมาถึงทุกวันนี้ หนูเป็นลูกที่เเย่มากใช่มั้ยคะ? แล้วจู่ๆพี่คนนั้นก็หายไป. หนูไม่รู้จะพูดเรื่องนี้กับใครดี มันอึดอัดหนูเริ่มกลับมาทำร้ายร่างกายตัวเองอีกครั้งเริ่มเก็บตัวอีกครั้ง บทจะเเย่ก็เเย่ไปหมด จากเด็กน้อยที่สดใสร่าเริงในวันนั้นกลับไม่มีอีกแล้ว เพื่อนๆในกลุ่มเริ่มตีตัวออกห่างทำเหมือนหนูเป็นตัวประหลาด หนูเริ่มทำร้ายร่างกายหนักขึ้นเรื่อยๆจากกรีดเเขนเป็นกินยาเกินขนาดเเกล้งเดินไปให้รถชนบ้างสุดท้ายก็ไม่สำเร็จหนูก็ต้องกลับมาใช้ชีวิตหวิวๆเเบบนี้ เวลาว่างส่วนมากหนูจะมักฟังเพลงเเม้เเต่ในโรงเรียน เพื่อนเริ่มล้อว่าหนูเป็นบ้าจนไม่มีเพื่อน หนูอยากจะบอกพวกเขาว่าหนูไม่ได้บ้า หนูเเค่ป่วย.หนูเเค่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจหนูสักคนที่หนูสามารถคุยกับเขาได้ทุกเรื่องเเค่นั้นเอง เเต่ก็ไม่มี หนูเริ่มท้อจากการเรียน หนูเกลียดตัวเองที่เป็นตัวเอง หนูเหนื่อยหนูท้อหนูเบื่อโลกนี้ที่ไม่มีใครเข้าใจหนูเลยสักคน แล้วมีวันหนึ่งพ่อกับแม่หนูทะเลาะกันเเรงมากแม่หลุดปากพูดออกมาว่า"ที่กูทนอยู่ทุกวันนี้เพราะลูกถ้ามันโตเมื่อไหร่กูไปเเน่!"หนูดันไปได้ยินคำนี้ทำให้หนูเริ่มเป็นเด็กที่ไม่อยากโตหนูไม่อยากเป็นเด็กมีปัญหาหนูเเค่อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ พอถึงวันพ่อหรือวันเเม่แล้วเห็นคนนู้นคนนี้ถ่ายกับครอบครัวไปเที่ยวกับครอบครัวหนูโคตรอิจฉา อิจฉาที่เขามีครอบครัวดีๆ เเต่กลับกันกับครอบครัวของหนู หนูเกลียดตัวเองที่ต้องมาเจออะไรเเบบนี้เบื่อตัวเองที่อ่อนเเอเครียดไม่รู้ว่าเครียดอะไรเเต่หนูเครียดเหมือนหัวจะระเบิดออกมา หนูต้องทำยังไงคะถึงจะหายจากอาการที่ทำร้ายร่างกายตัวเองสักที