เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งก็ผ่านไปเพียงไม่กี่ปีเธอก็ได้พบกับเขาอีกครั้ง ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพรหมลิขิต ขอบคุณบุญหรือกรรมอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้เธอได้เจอเขาอีกครั้ง เพราะเขาไม่ได้เป็นพี่ชายในสายตาของเธอไงล่ะ แต่เป็นชายผู้ที่เธอแอบรักต่างหาก บัดนี้ชายผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่มีพันธะอะไรแล้ว คงไม่ผิดหากเธอจะรักเขา แต่เขาจะคิดกับเธอเช่นไรไม่รู้เลย
หลังจากกลับจากพาชีวินไปหาหมอครั้งล่าสุดชมจันทร์ก็ไม่ได้เจอชีวินอีกเลย เขาไปไหนเธอไม่อาจรู้ได้ เธอได้อ่านจดหมายที่เขาเขียนทิ้งไว้ ความดีใจที่ได้รู้ว่าชีวินมองเห็นมากกว่าเสียใจที่เขาทิ้งเธอไปไม่ลา ชมจันทร์ไม่คิดจะตามหาเขา แต่เธอจะรอชีวินสัญญากับเธอไว้แล้วสักวันเขาต้องกลับมาหาเธอแน่นอนไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเธอก็จะรอเพราะผู้ชายคนนี้เป็นรักแรกของเธอ
ครั้งตอนที่เธอถูกฉุดและชีวินเข้ามาช่วยได้ทัน เธอแอบปลื้มเขาตั้งแต่นาทีแรกที่เห็น เขาสลบไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดของเธอ ระหว่างรอรถโรงพยาบาลเธอแอบมองหน้าเขาอย่างพินิจพิจารณา รูปร่างสูงโปร่งสมส่วนไม่อ้วนหรือผอมจนเกินไป ใบหน้าคมตี๋คิ้วหนาจมูกโด่งเป็นสัน ตาตี่ๆชั้นเดียวรับกับแท่งสันจมูกที่มาจากธรรมชาติและคิ้วดกดำอย่างเข้ากัน ทำให้มองแล้วไม่เบื่อ นอกจากหน้าตาดีแล้วยังมีน้ำใจเข้ามาช่วยเธอด้วย
พอเธอรู้ความจริงว่าชีวินแต่งงานมีภรรยาแล้วเธอก็ตัดใจ เป็นการตัดใจแบบไม่ทั้งหมด ชมจันทร์แอบรักชีวิน ที่ยังคอยมาดูแลไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดที่ทำให้เขากลายเป็นคนตาบอด แต่เป็นเพราะลึกๆเธอแอบรักผู้ชายคนนี้ต่างหาก ถึงยังไงชมจันทร์กับชีวินยังมีระยะห่างให้กันไม่สนิทจนเกินความจำเป็นเพราะเขายังมีเมฆราเป็นภรรยาอยู่ทั้งคน ชมจันทร์เจียมตัวและทราบดี เธอเก็บความรู้สึกนั้นไว้เป็นอย่างดีไม่ให้เมฆราต้องลำบากใจ
วันเวลาผ่านไปดูท่าเมฆราจะปันใจให้ชายอื่น นอกใจชีวิน ทำร้ายจิตใจเขาอย่างเลือดเย็นโดยพาผู้ชายเข้ามาในบ้านทั้งที่มีชีวินอยู่ ชมจันทร์รู้ทุกอย่างเพียงแต่ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องของเขาสองคน เธอกลัวว่าหากนำเรื่องนี้ไปบอกชีวิน เมฆราโกรธและไม่ยอมให้เธอมาหาชีวินอีกถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงแย่แน่ ชมจันทร์จึงปิดปากเงียบ และแล้วความจริงก็ปรากฏแต่เธอก็ต้องเสียชีวินไปด้วย เขาไปอยู่ที่ไหนไม่รู้ เธอทำได้แค่รอตามคำสัญญาที่เขาให้ไว้ จนกว่าวันนั้นจะมาถึงจะอีกกี่ปี มาเจอกันอีกทีชีวินอาจมีครอบครัวใหม่ไปแล้วก็ได้ เธอจะรอเขา ยังไงก็จะรอเพราะชีวินเป็นรักแรกและรักเดียวของเธอ
ชีวินกลับไปอยู่บ้านเกิดของตนหลบเลียแผลใจอยู่สองปี เขาตัดสินใจเข้ากรุงเทพอีกครั้ง เพื่อมาตามสัญญาอะไรที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ชีวิตคนเราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ
ถึงเขาจะหายไปก็ไม่ใช่ซะที่เดียว ชีวินพยายามตามหาชมจันทร์ในโซเชียลจนเจอ แอบติดตามดูความเคลื่อนไหวของเธอลับๆไม่ให้รู้ตัว ทำให้เขาแอบยิ้มและมีกำลังใจขึ้นมามาก ความรักค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละนิดจากที่แอบดู เขามั่นใจว่าลืมเมฆราจนหมดสิ้น แม้ความรักที่แอบรักชมจันทร์จะค่อยๆก่อตัวขึ้น เขาก็ไม่กล้าที่จะรัก กลัวว่าจะผิดหวังเจ็บปวดเหมือนเดิม แต่มีบางสิ่งภายในหัวใจมันบอกให้เขากลับไป กลับไปหาเธอก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
ชีวินตัดสินใจเข้ากรุงเทพอีกครั้ง ด้วยความที่เขามีประสบการณ์ในการทำงาน ชีวินเลือกที่จะไปสมัครเข้าทำงานที่บริษัทเดิมของตนเพราะคิดว่ายังไงก็ได้เข้าทำงานและเป็นเช่นนั้นจริงๆ คุณภูติเจ้าของบริษัทยินดีรับเขาเข้าทำงาน เวลานี้ตำแหน่งของเขามีคนทำหน้าที่แทนแล้ว ชีวินไม่สนใจตำแหน่งไหนก็ได้
ทุกๆวันเขาแอบดูชมจันทร์ผ่านโซเชียลไม่ให้เธอรู้ตัว ชีวินไม่โพสต์ไม่อะไร แค่สมัครเพื่อดูชีวิตของเธอเฉยๆ มีบางข้อความที่เธอเขียนและโพสต์ออกสู่สาธารณะ ทำให้เขาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าข้อความนั้นหมายถึงตัวเอง ถึงอย่างไรภายในใจเขาก็ยังกลัว หากจะเปิดใจอีกครั้ง
เขานึกถึงจดหมายฉบับนั้นที่ตั้งใจเขียนทิ้งไว้ให้เธออ่านมันคงถึงเวลาแล้ว ถึงเวลาที่เขากับเธอต้องเจอกันอีก ในฐานะคนรู้จักกันเหมือนเดิม อย่างน้อยเธอก็คอยดูแลเขาในช่วงที่ชีวิตตกต่ำ
ชมจันทร์ใช้ชีวิตปกติ ทำงานเที่ยวกับเพื่อนๆ แต่ไร้ซึ่งวี่แววของการมีแฟน มีผู้ชายเข้ามาจีบเธอก็ต้องผิดหวังไปตามๆกัน ทำให้เพื่อนผู้หญิงแอบคิดว่าเธอชอบผู้หญิงด้วยกันหรือเปล่า เมื่อมีทอมมาชอบเธอก็ถูกปฏิเสธไปอีก ชมจันทร์ให้เหตุผลว่าเธอยังไม่เจอคนที่ใช่ เดี๋ยวถ้าเธอเจอเมื่อไหร่จะพามาเปิดตัวเอง เพื่อนๆจึงเลิกเซ้าซี้เธอ
ทุกเวลาที่ชมจันทร์คิดถึงชีวิน เธอก็จะหยิบจดหมายของเขามาอ่านและโพสต์ข้อความเป็นนัยๆหมายถึงเขาคนนั้น เธอสังเกตว่ามีล็อกอินหนึ่งเที่ยวกดถูกใจเธอเสมอ แต่ชมจันทร์ไม่สนใจอาจจะเป็นพวกที่เห็นว่าเธอหน้าตาดีแล้วติดตาม
หลังเลิกงานเธอไม่ยอมกลับบ้าน ชมจันทร์เข้ามาเดินเล่นเลือกซื้อของใช้ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เมื่อได้ครบแล้วเธอจึงเข้ามานั่งในร้านนมปั่นเจ้าประจำ
“นี่ก็เป็นเวลาสองปีจะสามปีแล้วนะ พรุ่งนี้ก็สามปีเต็มหายไปไหนนะ หัวใจ”พร้อมสติกเกอร์เศร้า เธอโพสต์ข้อความพร้อมเช็คอินลงโซเชียล มีเพื่อนๆเข้ามาแสดงความคิดเห็นมากมาย
“รอพี่อยู่ตรงนั้นนะเดี๋ยวไปหา ชีวิน” ชมจันทร์ตาลุกวาว ตกใจกับข้อความที่ได้อ่าน และยิ่งไปกว่านั้นคือล็อคอินที่เธอคุ้นเคยแต่ไม่ได้ใส่ใจ เพราะล็อคอินชื่อนี้เข้ามากดถูกใจข้อความของเธอทุกครั้งเหมือนเป็นแฟนคลับคนหนึ่งก็ว่าได้
“พี่วิน!” ชมจันทร์อุทานออกมาเบาๆ มองซ้ายมองขวาตอนนี้เขาอยู่ไหน เธอดีใจมากไม่หิวไม่อยากกินอะไรแล้ว “พี่วินชมจันทร์อยู่ร้านนมปั่นที่ศูนย์อาหารนะ” เธอดีใจจนนั่งไม่ติดคอยมองหาเขาว่าอยู่ตรงไหน พี่วินของเธอจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน
ชมจันทร์มัวชะเง้อมองอีกฝั่งไม่ทันเห็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งสมส่วนผิวขาวยืนอยู่ข้างๆ
“ชมจันทร์” ชีวินเรียกเธอที่กำลังมองหาอะไรอยู่
“พี่วิน”! ชมจันทร์ลืมตัวด้วยความคิดถึงเธอเผลอสวมกอดเขาไว้แน่น “เอ่อ ชมขอโทษค่ะ ชมไม่ได้ตั้งใจ พี่วินทานข้าวมายังคะ หิวมั้ยเดี๋ยวชมพาไปทาน” เธอพูดเหมือนกลัวว่าจะไม่มีโอกาศได้พูดอีก
“ใจเย็นๆค่อยๆพูด พี่ไม่หนีไปไหนหรอก” ชีวินทำท่าหัวเราะกับท่าทางของเธอ ชมจันทร์มีอายุเท่าน้องสาวของเขาน่าจะห่างกันหกเจ็ดปีได้
“พี่วินจริงๆด้วย” ชมจันทร์รู้สึกตัว เธอไม่ควรดีใจจนออกนอกหน้า เพราะเขามีภรรยาอยู่แล้ว
“ก็พี่ไง พี่หายดีแล้วก็เลยมาหาเราตามสัญญา”
“พี่หลาล่ะพี่วิน” เธอถาม ชีวินรู้ความหมายของคำถามนั้น ไม่ใช่ถามเพราะไม่ได้มาด้วยกัน แต่คำถามที่หมายถึงเรื่องของเขาสองคน
“พี่กับเค้าต่างคนต่างไป หลาเค้ามีทางเดินที่ดีกว่าพี่” ชีวินเศร้าไปในทันที ที่จริงเขาลืมรักไม่ได้หรอก แต่ถามว่าลืมเธอได้มั้ย เขาลืมเธอผู้หญิงสองใจได้นานแล้ว
“พี่วินชมขอโทษที่ถาม”
“ไม่เป็นไร”
“พี่วินเราไปหาอะไรทานดีกว่าชมเลี้ยง” เธอตัดบทพร้อมพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจเหมือนเจอของที่หายไปอีกครั้ง
“พี่สิต้องเลี้ยงเราในฐานะที่ชมดูแลพี่”
“ไม่เอาชมเลี้ยงในฐานะที่พี่วินกลับมา”
“โอเคๆคนละครึ่ง”
“ก็ได้”
ชมจันทร์ดีใจมากที่สุดที่เขากลับมา นี่ไงคนของใจของเธอผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ไม่ว่าจะเป็นยังไงเธอจะอยู่เคียงข้างเขาตลอด แม้ได้เป็นเพียงน้องสาวคนหนึ่งก็ยอม
สามปีผ่านไป... (ไวหมือนโกหก)
“ชมพี่ไม่อยากได้น้องสาวเพิ่มแต่พี่อยากได้ภรรยาเป็นให้พี่ได้มั้ย” ชีวินหยิบกล่องกำมะหยี่สี่แดงเล็กๆออกจากกระเป๋ากางเกงระหว่างที่ชมจันทร์เข้ามานั่งในรถของเขาพอดี
“พี่วิน” ชมจันทร์น้ำตาคลอ เธอไม่คิดว่าชีวินจะรักเธอ เขาไม่เคยพูดว่ารัก ถึงจะดูแลเอาใจใส่เธอทำให้เธอคิดไปไกล เขาก็ไม่เคยพูดว่ารักสักคำ ทำให้เธอคิดว่าคงเป็นได้แค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น
“พี่รักชมจันทร์นะ”
“พี่วิน” ชมจันทร์ร้องไห้สวมกอดชีวิน “ชมก็รักพี่วิน รักมากด้วย รักตั้งแต่ที่พี่วินยังมีพี่หลา”
“รักมากเลยเหรอ เด็กน้อยเอ้ย”
“อื้อ” เธอพยักหน้า
“แล้วทำไมไม่บอกพี่อ่ะ”
“บอกได้ไงโดนพี่หลาตบพอดี”
ชีวินหัวเราะกับคำพูดของเธอ “ แต่งงานกับพี่นะครับ”
ชมจันทร์พยักหน้าเป็นคำตอบเธอจะรักเขาตลอดไป แม้ชีวินจะเป็นยังไงเธอก็จะรัก เมฆราจะเสียดายเขาหรือเปล่านะชมจันทร์อดคิดไม่ได้ เธอรักของเธอตั้งแต่ชีวินตาบอด หากเขาไม่หนีไปก่อนในปีนั้นเธอคิดว่าจะเป็นคนดูแลเขาเอง พ่อแม่ของเธอรู้ว่าคิดอะไร เธอรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เธอรักของเธอจะให้ทำไง
การรอคอยของเธอได้สิ้นสุดลงแล้ว...
จบ...
เรื่องสั้น. รอคอย
หลังจากกลับจากพาชีวินไปหาหมอครั้งล่าสุดชมจันทร์ก็ไม่ได้เจอชีวินอีกเลย เขาไปไหนเธอไม่อาจรู้ได้ เธอได้อ่านจดหมายที่เขาเขียนทิ้งไว้ ความดีใจที่ได้รู้ว่าชีวินมองเห็นมากกว่าเสียใจที่เขาทิ้งเธอไปไม่ลา ชมจันทร์ไม่คิดจะตามหาเขา แต่เธอจะรอชีวินสัญญากับเธอไว้แล้วสักวันเขาต้องกลับมาหาเธอแน่นอนไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเธอก็จะรอเพราะผู้ชายคนนี้เป็นรักแรกของเธอ
ครั้งตอนที่เธอถูกฉุดและชีวินเข้ามาช่วยได้ทัน เธอแอบปลื้มเขาตั้งแต่นาทีแรกที่เห็น เขาสลบไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดของเธอ ระหว่างรอรถโรงพยาบาลเธอแอบมองหน้าเขาอย่างพินิจพิจารณา รูปร่างสูงโปร่งสมส่วนไม่อ้วนหรือผอมจนเกินไป ใบหน้าคมตี๋คิ้วหนาจมูกโด่งเป็นสัน ตาตี่ๆชั้นเดียวรับกับแท่งสันจมูกที่มาจากธรรมชาติและคิ้วดกดำอย่างเข้ากัน ทำให้มองแล้วไม่เบื่อ นอกจากหน้าตาดีแล้วยังมีน้ำใจเข้ามาช่วยเธอด้วย
พอเธอรู้ความจริงว่าชีวินแต่งงานมีภรรยาแล้วเธอก็ตัดใจ เป็นการตัดใจแบบไม่ทั้งหมด ชมจันทร์แอบรักชีวิน ที่ยังคอยมาดูแลไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดที่ทำให้เขากลายเป็นคนตาบอด แต่เป็นเพราะลึกๆเธอแอบรักผู้ชายคนนี้ต่างหาก ถึงยังไงชมจันทร์กับชีวินยังมีระยะห่างให้กันไม่สนิทจนเกินความจำเป็นเพราะเขายังมีเมฆราเป็นภรรยาอยู่ทั้งคน ชมจันทร์เจียมตัวและทราบดี เธอเก็บความรู้สึกนั้นไว้เป็นอย่างดีไม่ให้เมฆราต้องลำบากใจ
วันเวลาผ่านไปดูท่าเมฆราจะปันใจให้ชายอื่น นอกใจชีวิน ทำร้ายจิตใจเขาอย่างเลือดเย็นโดยพาผู้ชายเข้ามาในบ้านทั้งที่มีชีวินอยู่ ชมจันทร์รู้ทุกอย่างเพียงแต่ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องของเขาสองคน เธอกลัวว่าหากนำเรื่องนี้ไปบอกชีวิน เมฆราโกรธและไม่ยอมให้เธอมาหาชีวินอีกถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงแย่แน่ ชมจันทร์จึงปิดปากเงียบ และแล้วความจริงก็ปรากฏแต่เธอก็ต้องเสียชีวินไปด้วย เขาไปอยู่ที่ไหนไม่รู้ เธอทำได้แค่รอตามคำสัญญาที่เขาให้ไว้ จนกว่าวันนั้นจะมาถึงจะอีกกี่ปี มาเจอกันอีกทีชีวินอาจมีครอบครัวใหม่ไปแล้วก็ได้ เธอจะรอเขา ยังไงก็จะรอเพราะชีวินเป็นรักแรกและรักเดียวของเธอ
ชีวินกลับไปอยู่บ้านเกิดของตนหลบเลียแผลใจอยู่สองปี เขาตัดสินใจเข้ากรุงเทพอีกครั้ง เพื่อมาตามสัญญาอะไรที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ชีวิตคนเราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ
ถึงเขาจะหายไปก็ไม่ใช่ซะที่เดียว ชีวินพยายามตามหาชมจันทร์ในโซเชียลจนเจอ แอบติดตามดูความเคลื่อนไหวของเธอลับๆไม่ให้รู้ตัว ทำให้เขาแอบยิ้มและมีกำลังใจขึ้นมามาก ความรักค่อยๆก่อตัวขึ้นทีละนิดจากที่แอบดู เขามั่นใจว่าลืมเมฆราจนหมดสิ้น แม้ความรักที่แอบรักชมจันทร์จะค่อยๆก่อตัวขึ้น เขาก็ไม่กล้าที่จะรัก กลัวว่าจะผิดหวังเจ็บปวดเหมือนเดิม แต่มีบางสิ่งภายในหัวใจมันบอกให้เขากลับไป กลับไปหาเธอก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
ชีวินตัดสินใจเข้ากรุงเทพอีกครั้ง ด้วยความที่เขามีประสบการณ์ในการทำงาน ชีวินเลือกที่จะไปสมัครเข้าทำงานที่บริษัทเดิมของตนเพราะคิดว่ายังไงก็ได้เข้าทำงานและเป็นเช่นนั้นจริงๆ คุณภูติเจ้าของบริษัทยินดีรับเขาเข้าทำงาน เวลานี้ตำแหน่งของเขามีคนทำหน้าที่แทนแล้ว ชีวินไม่สนใจตำแหน่งไหนก็ได้
ทุกๆวันเขาแอบดูชมจันทร์ผ่านโซเชียลไม่ให้เธอรู้ตัว ชีวินไม่โพสต์ไม่อะไร แค่สมัครเพื่อดูชีวิตของเธอเฉยๆ มีบางข้อความที่เธอเขียนและโพสต์ออกสู่สาธารณะ ทำให้เขาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าข้อความนั้นหมายถึงตัวเอง ถึงอย่างไรภายในใจเขาก็ยังกลัว หากจะเปิดใจอีกครั้ง
เขานึกถึงจดหมายฉบับนั้นที่ตั้งใจเขียนทิ้งไว้ให้เธออ่านมันคงถึงเวลาแล้ว ถึงเวลาที่เขากับเธอต้องเจอกันอีก ในฐานะคนรู้จักกันเหมือนเดิม อย่างน้อยเธอก็คอยดูแลเขาในช่วงที่ชีวิตตกต่ำ
ชมจันทร์ใช้ชีวิตปกติ ทำงานเที่ยวกับเพื่อนๆ แต่ไร้ซึ่งวี่แววของการมีแฟน มีผู้ชายเข้ามาจีบเธอก็ต้องผิดหวังไปตามๆกัน ทำให้เพื่อนผู้หญิงแอบคิดว่าเธอชอบผู้หญิงด้วยกันหรือเปล่า เมื่อมีทอมมาชอบเธอก็ถูกปฏิเสธไปอีก ชมจันทร์ให้เหตุผลว่าเธอยังไม่เจอคนที่ใช่ เดี๋ยวถ้าเธอเจอเมื่อไหร่จะพามาเปิดตัวเอง เพื่อนๆจึงเลิกเซ้าซี้เธอ
ทุกเวลาที่ชมจันทร์คิดถึงชีวิน เธอก็จะหยิบจดหมายของเขามาอ่านและโพสต์ข้อความเป็นนัยๆหมายถึงเขาคนนั้น เธอสังเกตว่ามีล็อกอินหนึ่งเที่ยวกดถูกใจเธอเสมอ แต่ชมจันทร์ไม่สนใจอาจจะเป็นพวกที่เห็นว่าเธอหน้าตาดีแล้วติดตาม
หลังเลิกงานเธอไม่ยอมกลับบ้าน ชมจันทร์เข้ามาเดินเล่นเลือกซื้อของใช้ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เมื่อได้ครบแล้วเธอจึงเข้ามานั่งในร้านนมปั่นเจ้าประจำ
“นี่ก็เป็นเวลาสองปีจะสามปีแล้วนะ พรุ่งนี้ก็สามปีเต็มหายไปไหนนะ หัวใจ”พร้อมสติกเกอร์เศร้า เธอโพสต์ข้อความพร้อมเช็คอินลงโซเชียล มีเพื่อนๆเข้ามาแสดงความคิดเห็นมากมาย
“รอพี่อยู่ตรงนั้นนะเดี๋ยวไปหา ชีวิน” ชมจันทร์ตาลุกวาว ตกใจกับข้อความที่ได้อ่าน และยิ่งไปกว่านั้นคือล็อคอินที่เธอคุ้นเคยแต่ไม่ได้ใส่ใจ เพราะล็อคอินชื่อนี้เข้ามากดถูกใจข้อความของเธอทุกครั้งเหมือนเป็นแฟนคลับคนหนึ่งก็ว่าได้
“พี่วิน!” ชมจันทร์อุทานออกมาเบาๆ มองซ้ายมองขวาตอนนี้เขาอยู่ไหน เธอดีใจมากไม่หิวไม่อยากกินอะไรแล้ว “พี่วินชมจันทร์อยู่ร้านนมปั่นที่ศูนย์อาหารนะ” เธอดีใจจนนั่งไม่ติดคอยมองหาเขาว่าอยู่ตรงไหน พี่วินของเธอจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน
ชมจันทร์มัวชะเง้อมองอีกฝั่งไม่ทันเห็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งสมส่วนผิวขาวยืนอยู่ข้างๆ
“ชมจันทร์” ชีวินเรียกเธอที่กำลังมองหาอะไรอยู่
“พี่วิน”! ชมจันทร์ลืมตัวด้วยความคิดถึงเธอเผลอสวมกอดเขาไว้แน่น “เอ่อ ชมขอโทษค่ะ ชมไม่ได้ตั้งใจ พี่วินทานข้าวมายังคะ หิวมั้ยเดี๋ยวชมพาไปทาน” เธอพูดเหมือนกลัวว่าจะไม่มีโอกาศได้พูดอีก
“ใจเย็นๆค่อยๆพูด พี่ไม่หนีไปไหนหรอก” ชีวินทำท่าหัวเราะกับท่าทางของเธอ ชมจันทร์มีอายุเท่าน้องสาวของเขาน่าจะห่างกันหกเจ็ดปีได้
“พี่วินจริงๆด้วย” ชมจันทร์รู้สึกตัว เธอไม่ควรดีใจจนออกนอกหน้า เพราะเขามีภรรยาอยู่แล้ว
“ก็พี่ไง พี่หายดีแล้วก็เลยมาหาเราตามสัญญา”
“พี่หลาล่ะพี่วิน” เธอถาม ชีวินรู้ความหมายของคำถามนั้น ไม่ใช่ถามเพราะไม่ได้มาด้วยกัน แต่คำถามที่หมายถึงเรื่องของเขาสองคน
“พี่กับเค้าต่างคนต่างไป หลาเค้ามีทางเดินที่ดีกว่าพี่” ชีวินเศร้าไปในทันที ที่จริงเขาลืมรักไม่ได้หรอก แต่ถามว่าลืมเธอได้มั้ย เขาลืมเธอผู้หญิงสองใจได้นานแล้ว
“พี่วินชมขอโทษที่ถาม”
“ไม่เป็นไร”
“พี่วินเราไปหาอะไรทานดีกว่าชมเลี้ยง” เธอตัดบทพร้อมพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจเหมือนเจอของที่หายไปอีกครั้ง
“พี่สิต้องเลี้ยงเราในฐานะที่ชมดูแลพี่”
“ไม่เอาชมเลี้ยงในฐานะที่พี่วินกลับมา”
“โอเคๆคนละครึ่ง”
“ก็ได้”
ชมจันทร์ดีใจมากที่สุดที่เขากลับมา นี่ไงคนของใจของเธอผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ไม่ว่าจะเป็นยังไงเธอจะอยู่เคียงข้างเขาตลอด แม้ได้เป็นเพียงน้องสาวคนหนึ่งก็ยอม
สามปีผ่านไป... (ไวหมือนโกหก)
“ชมพี่ไม่อยากได้น้องสาวเพิ่มแต่พี่อยากได้ภรรยาเป็นให้พี่ได้มั้ย” ชีวินหยิบกล่องกำมะหยี่สี่แดงเล็กๆออกจากกระเป๋ากางเกงระหว่างที่ชมจันทร์เข้ามานั่งในรถของเขาพอดี
“พี่วิน” ชมจันทร์น้ำตาคลอ เธอไม่คิดว่าชีวินจะรักเธอ เขาไม่เคยพูดว่ารัก ถึงจะดูแลเอาใจใส่เธอทำให้เธอคิดไปไกล เขาก็ไม่เคยพูดว่ารักสักคำ ทำให้เธอคิดว่าคงเป็นได้แค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น
“พี่รักชมจันทร์นะ”
“พี่วิน” ชมจันทร์ร้องไห้สวมกอดชีวิน “ชมก็รักพี่วิน รักมากด้วย รักตั้งแต่ที่พี่วินยังมีพี่หลา”
“รักมากเลยเหรอ เด็กน้อยเอ้ย”
“อื้อ” เธอพยักหน้า
“แล้วทำไมไม่บอกพี่อ่ะ”
“บอกได้ไงโดนพี่หลาตบพอดี”
ชีวินหัวเราะกับคำพูดของเธอ “ แต่งงานกับพี่นะครับ”
ชมจันทร์พยักหน้าเป็นคำตอบเธอจะรักเขาตลอดไป แม้ชีวินจะเป็นยังไงเธอก็จะรัก เมฆราจะเสียดายเขาหรือเปล่านะชมจันทร์อดคิดไม่ได้ เธอรักของเธอตั้งแต่ชีวินตาบอด หากเขาไม่หนีไปก่อนในปีนั้นเธอคิดว่าจะเป็นคนดูแลเขาเอง พ่อแม่ของเธอรู้ว่าคิดอะไร เธอรู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เธอรักของเธอจะให้ทำไง
การรอคอยของเธอได้สิ้นสุดลงแล้ว...
จบ...