ดิฉันป่วยเป็นโรคซึมเศร้า วิตกกังวล ย้ำคิดย้ำทำ และสมาธิสั้นในผู้ใหญ่ 

บางคนฟังก็เข้าใจ แต่ส่วนใหญ่มักฟังไปงั้นๆ และคิดว่าเราคิดไปเอง 
เราป่วยแบบไปหาหมอกินยาตามจิตแพทย์สั่ง เราป่วยมา 4 ปีกว่า แต่พึ่งได้รับการรักษายังไม่ถึงปี 

เข้าเรื่องเลยนะคะ ... ฉันทำงานต่างจังหวัดแล้วไปแอบชอบน้องคนนึงที่เรียนอยู่จังหวัดบ้านเกิดฉัน 
ฉันติดตามชีวิตเค้ามาห่างๆ นานหลายปี พอมาช่วงนึงน้องเค้าก็เหมือนจะเลิกกับแฟน 
แล้วน้องกดติดตามไอจีเรามาเหมือนกัน และมากดไลค์หลายๆรูป 
เราก็เลยตัดสินใจทัก dm ไป คุยกันเรื่องที่คิดว่าน้องเค้าจะสนใจก็คือเรื่องถ่ายภาพ 
น้องเค้าก็ตอบกลับมา แบบที่เราไม่ได้คาดหวังไว้ขนาดนั้น 
เราคุยกันมาทุกวัน มอนิ่งกันทุกเช้า ชีวิตระหว่างวันเรามีอะไรต่างก็บอกกัน 

ช่วงที่คุยเป็นช่วงที่เป็นวันเกิดเรา น้องก็มาหาตามที่สัญญากันไว้ ก็ได้กอดและคุยกันเล็กน้อย 
ในวันเกิดเราน้องคอล เฟสมาหลายสาย แต่เราหลับไปแล้ว น้องพิมพ์มาว่า อยากอยู่ด้วยจัง 
ตอนเราตื่นมาอ่าน คือฟีลตอนนั้นเราดีใจมาก เพราะเหมือนเป็นการแสดงออกของน้องครั้งแรกกับเรา
แต่เหตุการณ์ก็พลิก อยู่ๆ ตอนช่วงสายๆของวันหลังวันเกิดหนึ่งวัน น้องบล็อคเฟสเรา 
เรา dm ถามในไอจี ก็ไม่ได้คำตอบ เค้าอ่านแต่ไม่ตอบ 

ขอผ่านเหตุการณ์ช่วงง้อน้องไปนะคะ แล้วประมาณ 4-5 วัน เราก็กลับมาคุยกันปกติเหมือนเดิม

เวลาเราไปเที่ยว(กลางคืน)เราจะบอกน้องตลอด รายงานเวลาไป เวลากลับ
น้องก็ดูใส่ใจ (มั้ง) กับการแต่งตัวเรา กับเวลากลับบ้านเรา 
** พวกคำพูดที่น้องพิมพ์มาบางครั้งมันดูห่วง และหวง จนเราคิดไปไกล**

น้องจะไม่ชอบให้เราแต่งตัวโป๊ จะบ่นๆดุๆ ตลอด 
น้องจะบ่นทุกครั้งที่เราไม่ค่อยกินข้าว กินแต่กาแฟ 
เราเลยคิดไปเองว่าระดับความสัมพันธ์ของเราอาจไปต่อกันได้ แต่บางจุดก็เหมือนเค้ามีโลกส่วนตัวที่ไม่อยากให้เราเข้าไปมากกว่านั้น

จนใกล้ถึงวันเกิดน้อง (วันเกิดห่างกันไม่มาก) เราไปกินเบียร์ น้องก็ไปกินฉลองก่อนวันเกิดกับเพื่อนๆ เราโทรไปเค้าไม่รับสาย(ปกติเราไม่โทรคุยจะเป็นแชทส่วนมาก) แล้วก็ตามเควน้องทักไอจีมาบอกว่าเพื่อนหลายคน เสียงดัง น้องก็บ่นๆ ดุๆเรื่องชุดที่เราใส่เที่ยว และบอกห่วงหวงเรา 
ตอนอ่านคือเรายิ่งรู้สึกมีความหวัง 
พอวันเกิดน้อง
เราก็สั่งซื้อแก้วมัคเลนส์กล้อง เพราะมันสิ่อถึงเราที่ชอบกินกาแฟและน้องที่เป็นช่างกล้อง
เรามีของขวัญเล็กๆน้อยๆให้คุณแม่น้องเค้า พร้อมเค้กสั่งทำ เรานัดเจอกันในร้านกาแฟ
นั่งคุยกันประมาณครึ่งชั่วโมง เรานั่งไปก็เขินไปแต่แกล้งทำเป็นมาดผู้ใหญ่ 
บทสนทนาเราคือต้นเหตุของการตั้งคำถามค่ะ

น้องรับรู้เรื่องอาการป่วยเรามาตลอด น้องมักสอนให้เราไม่จมอยู่กับความทุกข์ ให้ยอมรับความจริงและให้เราเลิกกินเบียร์เพื่อลืมปัญหา
แทนที่วันเกิดน้อง เราอายุมากกว่า 3 ปีจะอวยพร แนะนำอะไรให้น้อง กลายเป็นน้องต้องมาคอยนั่งสอนเรา
เราไม่ได้เรียกร้องความสนใจแต่เราก็เล่าเหตุการณ์ในชีวิตเราว่าเราตั้งใจฆ่าตัวตายมาหลายรอบแล้ว น้องก็รับฟังและดูเข้าใจเรา
น้องก็สอนเราต่ออีก และให้เรากินยาตลอด ให้เราปรับความคิดตัวเอง รักตัวเอง

เมื่อเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง...ก็ถึงเวลาที่ต้องลากัน เราเดินออกจากร้านกาแฟพร้อมกัน เราก็ไม่ลืมที่จะถามเรื่องคาใจที่น้องบล็อคเฟสเรา
น้องไม่ยอมบอก น้องบอกว่าถึงเวลาอยากบอกจะบอกเอง เราก็ยืนงง และยังสงสัยถึงตอนนี้ แต่เราก็ต่างเลิกบล็อคกันและแอดกันเหมือนเดิม

แล้ววันต่อมาก็คือวันนี้ วันที่ 3 ธ.ค. อยู่ๆเราก็อาการกำเริบ และตั้งใจจะรักษาโรคจริงจัง โดยเริ่มจากการปิดการใช้งาน Social media เลิกเล่นไอจี เฟสบุ๊ค
และเลิกดื่มแอลกอฮอล์ แล้วในหัวก็คิดเรื่องน้องขึ้นมา เราเลยส่งข้อความไปที่เบอร์น้อง อธิบายว่าเราปิดไอจีนะ ไม่ได้บล็อค และก็สารภาพรักแบบห่วยๆ 
ไปหลายประโยค ถ้าน้องได้อ่านคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้ป่วยหนักแน่ๆ ซึ่งก็เราป่วยจริงๆ และมีความคิดที่ว่า
1. เราจะเลิกเล่น social media จนกว่าเราจะหายดี ดีหรือไม่(แต่เราก็จะห่างหายจากน้องไปเลย เพราะส่วนใหญ่เราจะสื่อสารผ่านสตอรี่ในไอจี)
2. น้องอ่านข้อความที่เราพิมพ์ไปหาแต่ไม่โทรกลับ หรือพิมพ์โต้ตอบอะไรเลย เพราะน้องแค่คุยกับเราเล่นๆ ใช่หรือเปล่า 
ที่เราพิมพ์มาทั้งหมด เราอยากรู้ว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป
เปิดไอจีคุยกันเหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีความชัดเจนกันอยู่ดี มันจะยิ่งกระทบอาการของเราไปอีก
หรือเราเก็บตัว รักษาตัวเองให้หายดีแล้วค่อยเดินหน้าสร้างความสัมพันธ์ใหม่อีกครั้ง แล้วถ้าระหว่างนั้นน้องไปมีคนอื่นก่อนหละคะ
เราสับสนมาก และอยากคบกับน้องเค้าจริงจัง 
**เราอายุ 26 น้อวอายุ 23 ค่ะ**

ช่วยแนะนำเราด้วยค่ะ