ตอนนี้ผมเรียนมหาวิทยาลัยต่างจังหวัดครับ อาการของผมคือกลัวการเข้าสังคมมากครับ ชอบการอยู่คนเดียว แต่ผมมีแฟนด้วยครับ เวลาทะเลาะกับแฟน มือไม้จะสั่น ความคิดเริ่มแปรปรวนครับ หลังจากนั้นก็บังคับความคิดตัวเองไม่ได้ ร้องห่มร้องไห้ ไม่มีสติ แฟนต้องมาดึงสติตลอด ผมไม่อยากให้เขาเป็นภาระครับ ผมไม่ได้ไปหาหมอเลยครับ เพราะไม่มีเวลาเลย ตอนนี้ก็ช่วงสอบด้วยครับ ไม่มีความมั่นใจอะไรเลย ยาก็หมด ตอนนี้ครอบครัวรับทราบอาการของผมแล้วครับ เขาค่อนข้างเป็นห่วง แต่เวลามีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจผมก็อาหารกำเริบทุกที แฟนต้องมายั้งตลอด ผมเกลียดตัวเองมากครับ ความคิดคือระแวง ซึมตลอดเวลา ใครพูดอะไรแรงๆหน่อยก็sensitive มากครับ ผมต่างจากแต่ก่อนมารู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใคร เพราะอยู่ห่างครอบครัว กลับได้แค่ปีละ2ครั้ง ทำได้แค่โทรหาแล้วบอกว่าสบายดี ผมบอกแฟนทุกเรื่องบอกความรู้ บอกอการทุกอย่าง เขาเข้าใจครับ แต่เวลาผมกำเริบแล้วบังคับตัวเองไม่ได้ มันแย่ตลอดเลย มันแย่มากๆ ผมเหมือนไม่เหลือใคร มีแต่ความคิดลบๆในหัว เห็นเชือกก็อยากผูกคอขับรถก็อยากปล่อยมือ หรืออยากชน มันแย่มากๆที่ต้องคอยบังคับความคิดตลอด ผมพยายามมากครับบ แต่ผมจะทำได้ยังไงมีวิธีไหมครับ สังคมตอนนี้ผมก็ปลีกตัวเองกลัวจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน ไม่เข้าหาใคร อยู่แต่ในห้อง อาการผมไม่ดีเลยคับ ร้องไห้ทุกวันเลย แนะนำหน่อยครับ