ผมกับเเฟนอายุห่างกัน1ปี เราคบกันตั้งเเต่ ม.ปลาย ช่วงเวลาที่คบกันเรามีความสุขกันมากตอน ม.ปลาย ผมตามจีบเธออยู่นาน จนเธอใจอ่อนยอมคบกับผมตอนนั้นเวลาเราไปเที่ยวไหนมาไหนเราจะเดินกันไป นั่งรถประจำทางเพราะผมไม่มีมอไซ บางครั้งก็ขอยืมรถเพื่อนเพื่อขับพาเธอไปเที่ยว ผมอยากให้เธอสบายๆไม่ต้องคอยเหนื่อยเวลาเดินทางเเบบคู่อื่นที่เค้าคบกัน ผมถามเธออยู่บ่อยครั้งว่าลำบากไหมเวลาไปไหนมาไหนเเบบนี้เเต่เธอก็ไม่เคยบ่นสักคำหรืออิจฉาคู่อื่นเลย ผมยิ่งรักเธอเข้าไปอีก เเละผมก็ได้จบ ม.ปลาย เข้ามหาลัย ตอนผม อยู่ปี 1. ผมหลงกับเเสงสีเสียง ผู้คน ผมนอกใจเธอไปหลายครั้ง เธอจับได้ก็ขอเลิกกับผม ผมก็ตามง้อสุดท้ายเราก็กลับมารักกัน ในที่สุดเธอก็มาเข้ามหาลัยเดียวกับผม คณะเดียวกับผม ช่วงเวลานั้นเรามีความสุขกันมากเเต่ก็ทะเลาะกันบ่อยเช่นกัน ผมเองมากกว่าที่เป็นฝ่ายผิดเกือบทุกครั้ง เเต่เธอก็ให้อภัยผมมาตลอด เราไปเที่ยวด้วยกันทุกปี ปีเเรกเราไป ปายเเม่ฮ่องสอน ปีที่สอง เราไป เชียงใหม่ขึ้นดอยอินทนนท์ ปีล่าสุดเราไปเที่ยวกาญจนบุรี เราจะเก็บเงินกันคนละครึ่งเเล้วนั่งรถทัวว์กันไปจากนั้นเช่ารถต่อ เป็นการเที่ยวที่สนุกมาก อาจจะมีปัญหาอยู่บ้างเเต่เราก็ช่วยกันเเก้ จนผ่านมาตลอด ตอนเรียนตั้งเเต่เธอเข้ามาปี 1 ผมดูเเลเธอ อยู่กับเธอเเบบตัวติดกันมาตลอดไปไหนมาไหนผมพาเธอไปทุกที่ ตอนมหาลัยผมได้ซื้อมอไซเเล้วนะ เลยพาเธอไปทุกที่ที่เธอยากไป เลิกเรียนเสร็จผมก็ไปรับเธอพาเธอไปกินข้าว ตื่นเช้าก็พาไปเรียน เธอไปเที่ยวกับเพื่อนๆๆผมก็คอยไปรับไปส่ง เรียกได้ว่าอยู่ด้วยกัน 24 ชม. เลย เเต่ช่วงเวลาที่เรียน มหาลัย ผมก็ยังทำตัวเกเร ไปคุยกับผู้หญิงอื่น จนเธอจับได้อยู่บ่อยครั้ง เเต่เธอก็ให้อภัยผมเสมอมา ชีวิตในมหาลัยผมส่วนมากจะอยู่เเต่กับเธอ ตั้งเเต่เรียน จนจบ เสื้อบอล เสื้อกีฬาที่ผมเเข่งก็จะสกินเบอร์เป็นวันเกิดเธอ เเต่เเล้วเวลานั้นก็มาถึง ผมจบมหาลัย เราต้องอยู่ห่างกัน ผมได้ทำงานที่ กทม เธอเรียนอยู่ ชลบุรี นานๆทีเราจะได้เจอกัน เธอย้ายไปอยู่หอคนเดียว ตอนผมเรียนเธอจะอยู่กับเพื่อนๆ สมัย ม.ปลายช่วงเเรกที่เธอย้ายไปอยู่หอคนเดียวผมก็เเวะไปหาเธอ ผมเป็นห่วงเธอมาก เธอไม่เคยต้องทำอะไรคนเดียว หรือขับรถไปไหนมาไหนคนเดียวเลย พอถึงเวลาที่ผมต้องเริ่มงาน ผมก็ไปหาเธอได้น้อยลง เราคุยกันน้อยลงเเต่เธอก็มีเพื่อนใหม่ที่นิสัยดีคอยดูเเลเธอ ช่วงเวลานี้เราเเทบไม่ได้คุยกันเลย จนในที่สุดเธอก็ขอเลิกกับผม ด้วยเหตุผลเธอเบื่อที่ต้องฝืนรักกับผม เธอพยายามลองรักผมเเล้วเเต่มันก็ยิ่งน้อยลง ผมไม่ยอมเลิกกับเธอ มาตลอดไม่ยอมเลย จนเธอบอกว่า อยากเลิกด้วยกันดีๆ เป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ไม่อยากบล็อกผม ผมเลยต้องยอมเธอ เเต่ในใจผมก็ยังหวังว่าเธอยังรักผม ผมคิดว่าเธอเเค่ชินกับการมีเพื่อนใหม่ๆสังคมใหม่ๆได้ใช้ชีวิตเเบบที่ไม่มีผมคอยตีกรอบให้เธอ ผมอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป เเต่มันก็คือความหวังของผมที่คิดว่าเธอจะกลับมา เธอไม่มีคนอื่นไม่ได้นอกใจ  ผมเลยอยากจะขอปรึกษาเพื่อนๆๆว่าผมควรทำอย่างไรดี 
1. เธอเเค่ชินกับการที่มีเพื่อนใหม่เเละความคิดที่ว่าไม่มีผมเธอก็อยู่ได้ ชินกับโลกใบใหม่ ถูกไหม ?
2.ผมควรทำอย่างไรต่อจากนี้  ผมคิดว่าถ้าผมหายไปมันจะเหมือนกับผมทำใจได้เเล้ว ผมทักไปหาเธอมันจะทำให้เธอลำคาญ?
ปล. ผมอยากจะเตือนเพื่อนๆทุกคนว่าจงรักษาความรักของตัวเองให้ดี อย่าปล่อยให้เป็นเเบบผม ผมไม่โทษเธอเลยที่เธอเลือกที่จะเลิกกับผมเเต่ผมโทษตัวเองที่ขังเธอไว้เเต่ในกรอบ ผมจะรอเธออยู่เสมอ เเละจะคอยดูเเลเป็นห่วงอยู่ตลอด รัก NN