ผมกับเเฟนตอนนี้คบกันมาตอนนี้ก็ได้2เดือนกว่าๆ ผมอายุมากกว่าเธอ1ปี เธออ่อนกว่าผมปีนึงครับ เวลาที่ทะเลาะกันเธอบอกว่าผมยังเด็กเอะอะร้องให้ เวลาทะเลาะกันเขาบอกผมไม่ค่อยชอบฟังเธอ ผมชอบเถียงๆ ทั้งๆที่คนที่ฟังคือต้องเป็นเธอเเต่กลับกันคือผมต้องเป็นคนฟังเธอครับ เเต่ทุกครั้งที่ทะเลาะเธอชอบบอก เกี่ยวกับจะเลิกตลอดๆ คือ คำนี้มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเอามากๆ ผมไม่ชอบคำนี้เลย มันเป็นดั่งเหมือนคำจากลา ที่ผมไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้น เเละอีกอย่างผมพูดไม่ค่อยรู้เรื่องด้วยรึป่าว บางทีผมพูดไม่เคลียอะไรประมาณนี้ บางทีเธอก็บอกผมว่าผมพูดไม่ตรงเธอพูดอีกเรื่องเเต่ผมไปอีกเรื่อง เเต่ทักครั้งผมก็ว่ามันก็เรื่องเดียวกันนะครับ หรือเพราะผมพูดไม่เคลีย ล่าสุดเธอบอกผมว่า เธออยากได้คนที่ดูเเลเธอได้ ทำให้ผมอดสวนถามกลับไม่ได้ว่า ผมดูเเลเธอไม่ดีตรงไหน ที่ผ่านมาผมไม่ดีตรงไหน บวกกะบควรที่ผมหลุดใส่อารมณ์ไปด้วย ผมได้ถามเธอซ้ำไป บวกกับการที่ผมจะร้องให้สะอื้นๆ ผมไม่ชอบที่ตัวเองต้องมาพูดขึ้นเสียงใส่งี้เเต่ก็มันอดพูดครั้งนี้ไม่ได้จริงๆ ทำให้เธอโกรธโมโหผมขึ้นไปอีก พอผมตั้งสติได้ผมก็ขอโทษเธอไป เเต่เธอยังพอพูดกับผมบ้างเเต่ยังมีโกรธ ละเธอได้บอกว่า ผมยังเด็กพูดอะไรก็ชอบเถียงไม่ฟังเธอ ผมได้ตอบกลับไปว่า เค้าขอโทษเเต่บางทีเธอก็พูดอะไรออกมามันก็ทำให้เค้ารู้สึกไม่ดีเหมือนกัน ก็อยากจะพูดว่าเค้าก็มีอารมณ์ความรู้สึกนะ งอน เสียใจ น้อยใจเป็น เธอพูดจะเลิกๆเค้าก็คิดนะเพราะเค้ากลัวไงถึงร้องไห้ เธอบอกผมว่าเเต่บางทีเธอก็ร้องไห้กับเรื่องไม่ควรที่จะร้องอ่ะ
.....ผมอ่อนเเอไปหรอครับผมโตเเต่ตัวไปผมต้องเปลี่ยนอะไรตรงไหนดีครับ