สวัสดีครับ..เพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน ผมติดตามอ่านกระทู้ต่างๆในพันทิปมานานเเล้ว เเต่ก็ไม่เคยคิดที่จะเขียนเองสักที
จนกระทั่ง "รัก" ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป เลยอยากนำมาเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง
ขอเกรื่นนำก่อนว่าผมเป็นผู้ชาย (ก็ไม่น่าบอก 555 ) ผมอยู่ ตจว. เเต่ก็มีบ้านเเละคอนโดอยู่ใน กทม. เป็นลูกคนเดียวของที่บ้าน
ที่บ้านผมตั้งความหวังไว้กับผมเป็นอย่างมาก
เลยถูกตามใจตั้งเเต่เด็ก อยากได้อะไรก็ได้หมด ขอเเค่ตั้งใจเรียนก็พอ ที่บ้านของผมก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร
เรียกว่าฐานะปานกลางดีกว่า ไม่เดือดร้อนอะไร
เเต่ผมค่อนข้างใช้เงินเก่ง มีเท่าไหร่ก็ใช้หมด ตอนเรียนอยู่ ม.ปลาย เรียกว่าใช้อาทิตย์ละหลายพันได้เลย ตามประสาวัยรุ่น
เที่ยว สังสรรค์ เต็มที่ (เเต่เรื่องเรียนก็ตั้งใจนะครับ 5555 ) คิดเเค่ว่าใช้หมด เดี๋ยวก็ได้ใหม่ เลยไม่รู้ถึงคุณค่าของมันสักเท่าไหร่
ส่วนเรื่องของความรักก็มีเข้ามาเรื่อยๆ ซึ่งผมก็ค่อนข้างตามใจเเฟน อยากได้อะไรผมก็ซื้อให้หมด อยากไปไหนก็พาไป
เเต่สุดท้ายก็ไม่เคยคบใครเกิน 3 เดือน (เเป่ววว!!!!! ) จนผมได้มาคบกับ ผญ คนหนึ่ง ที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป........
ผญ คนนี้เป็นรุ่นน้องผมที่ รร. เราคบกันตอนอยู่ ม.ปลาย เธอห่างกับผมปีนึง เธอเป็นคนน่ารัก ขาว หมวย ตรงเสป็กผมเลย
ส่วนผมก็ไม่ได้หล่ออะไร เเต่ไปๆ มาๆ สุดท้ายเราก็ได้คบกัน เธอดูเเลผมดีมาก ส่วนผมก็รักเธอมาก เลยทำให้ทุกอย่าง
ทั้งพาไปเจอพ่อ เเม่ พาไปเที่ยว ความรักของเราก็กำลังไปได้ดี เเต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เราทะเลาะกันต่อมา ก็คงเป็นเพราะตัวผมเอง
ผมค่อนข้างที่จะติดเพื่อน เเรกๆ เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เเต่หลังๆ มา ผมติดเพื่อนมาก คงเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันมากไป
ผมก็เลยมีเบื่อเธอบ้าง จากที่เคยพาไปไหนมาไหน ก็ไม่พาไป ให้เธออยู่บ้าน ส่วนผมก็ไปเที่ยวกับเพื่อน เราเลยทะเลาะกันบ่อยขึ้น
เเต่เธอก็ยังทนผมตลอดมา ไม่ว่าผมจะทำให้เธอร้องไห้สักกี่ครั้ง
ผมไม่เหมือนเดิม ผมไม่ได้รักเธอมากเหมือนตอนที่เราคบกันเเรกๆ เเต่เธอไม่เคยรักผมน้อยลงเลย เธอบอกให้ผมหัดเก็บเงิน
บ้างเเต่ผมก็เอาไปเที่ยว ไปเลี้ยงเพื่อนจนหมด เธอถามว่า" ใช้เงินมากขนาดนี้ ไม่รู้จักเก็บ ทำงานหาเงินเองได้เเล้วหรอ"
ผมก็มักจะตอบไปว่า " ยังไงที่บ้านผมก็ให้อยู่เเล้ว " เธอบอก " ไม่เคยทำงานหาเงินเอง ไม่รู้หรอก ว่ามันลำบากเเค่ไหนกว่าจะได้มา"
เเต่ผมก็ไม่สนใจอะไร
มีครั้งหนึ่งที่เราทะเลาะกันเเรงมาก คือเธอไม่ให้ผมออกไปเที่ยวกับเพื่อน เพราะมันดึกเเล้ว เธอเป็นห่วง เเต่ผมอยากจะไป
เราเลยเถียงกันอย่างรุนเเรง เธอถามผมมาประโนคนึงว่า "เพื่อนกับเธอ ผมจะเลือกใคร " ผมตอบเธอไปด้วยความที่ผมอารมณ์เสีย
ว่า "เพื่อน " เธอเลยถามผมว่าทำไม ผมบอกกับเธอว่า " ผมเจอเพื่อนก่อนเจอเธอ " ซึ่งเป็นคำที่เธอจำมาตลอด
เเละผมก็ไม่เคยลืมเช่นกัน
เธอพยายามประคับประครองความรักของเรา จนผ่านมาได้ 1 ปี บอกได้เลยว่าเธอเป็น ผญ คนเเรกที่ผมคบด้วยนานที่สุด
ในใจผมอยากเลิกกับเธอ เเต่ก็ยังสงสารเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงต่อไป ผมคิดเเค่ว่า เมื่อผมเข้า มหาลัย เราคงจะห่างๆ กันไป
จนในที่สุดเวลาที่ผมต้องการก็มาถึง ผมเรียนจบ ม.ปลาย พอดี เลยจะเข้าไปเรียนใน กทม. ช่วงนี้ผมมัวเเต่ยุ่งกับเรื่องเรียนต่อ
ทำให้ผมลืมเธอไปเลย จนทำให้เธอไปมีคนใหม่ เเล้วผมมารู้ทีหลัง เราจึงเลิกกัน เหมือนจะเป็นเรื่องที่ดี เเบบที่ผมอยากให้เป็น
เเต่ความจริงเเล้วเพียงเเค่ไม่กีวัน ผมคิดถึงเธอมาก เหมือนสูญเสียสิ่งที่ดีที่สุดไป ได้เเต่โทษตัวเองที่ทำให้มันเป็นอย่างนี้
ผมพยายามกลับไปง้อเธอ ผมบอกกับเธอว่าผมจะเป็นคนใหม่ จะทำตามในสิ่งที่เธอต้องการทุกอย่าง เเต่เธอไม่เชื่อผม คงเป็นเพราะ
เธอฝังใจกับสิ่งที่ผมเคยทำไป ผมยอมรับเลยว่า ช่วงนั้นผมเคว้างคว้างมาก ฟุ้งซ่าน ไม่อยากทำอะไรเลย ต้องการเเค่ให้เธอกลับมา
เเล้วผมก็นึกถึงคำที่เธอเคยบอกว่า "ไม่เคยทำงานหาเงินเอง ไม่รู้หรอก ว่ามันลำบากขนาดไหนกว่าจะได้มา" ทำให้ผมคิดอะไร
ขึ้นมาได้ เลยได้รู้ถึงสิ่งที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ซึ่งมันเปลี่ยนชีวิต เเละความคิดผมไปจนทุกวันนี้...........
เดี๋ยวผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ เดี๋ยวยังไงจะมาเขียนต่อให้ หากมีใครสนใจอยากอ่าน
เพราะเธอ....ชีวิตผมถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
จนกระทั่ง "รัก" ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป เลยอยากนำมาเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง
ขอเกรื่นนำก่อนว่าผมเป็นผู้ชาย (ก็ไม่น่าบอก 555 ) ผมอยู่ ตจว. เเต่ก็มีบ้านเเละคอนโดอยู่ใน กทม. เป็นลูกคนเดียวของที่บ้าน
ที่บ้านผมตั้งความหวังไว้กับผมเป็นอย่างมาก
เลยถูกตามใจตั้งเเต่เด็ก อยากได้อะไรก็ได้หมด ขอเเค่ตั้งใจเรียนก็พอ ที่บ้านของผมก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร
เรียกว่าฐานะปานกลางดีกว่า ไม่เดือดร้อนอะไร
เเต่ผมค่อนข้างใช้เงินเก่ง มีเท่าไหร่ก็ใช้หมด ตอนเรียนอยู่ ม.ปลาย เรียกว่าใช้อาทิตย์ละหลายพันได้เลย ตามประสาวัยรุ่น
เที่ยว สังสรรค์ เต็มที่ (เเต่เรื่องเรียนก็ตั้งใจนะครับ 5555 ) คิดเเค่ว่าใช้หมด เดี๋ยวก็ได้ใหม่ เลยไม่รู้ถึงคุณค่าของมันสักเท่าไหร่
ส่วนเรื่องของความรักก็มีเข้ามาเรื่อยๆ ซึ่งผมก็ค่อนข้างตามใจเเฟน อยากได้อะไรผมก็ซื้อให้หมด อยากไปไหนก็พาไป
เเต่สุดท้ายก็ไม่เคยคบใครเกิน 3 เดือน (เเป่ววว!!!!! ) จนผมได้มาคบกับ ผญ คนหนึ่ง ที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป........
ผญ คนนี้เป็นรุ่นน้องผมที่ รร. เราคบกันตอนอยู่ ม.ปลาย เธอห่างกับผมปีนึง เธอเป็นคนน่ารัก ขาว หมวย ตรงเสป็กผมเลย
ส่วนผมก็ไม่ได้หล่ออะไร เเต่ไปๆ มาๆ สุดท้ายเราก็ได้คบกัน เธอดูเเลผมดีมาก ส่วนผมก็รักเธอมาก เลยทำให้ทุกอย่าง
ทั้งพาไปเจอพ่อ เเม่ พาไปเที่ยว ความรักของเราก็กำลังไปได้ดี เเต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เราทะเลาะกันต่อมา ก็คงเป็นเพราะตัวผมเอง
ผมค่อนข้างที่จะติดเพื่อน เเรกๆ เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เเต่หลังๆ มา ผมติดเพื่อนมาก คงเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันมากไป
ผมก็เลยมีเบื่อเธอบ้าง จากที่เคยพาไปไหนมาไหน ก็ไม่พาไป ให้เธออยู่บ้าน ส่วนผมก็ไปเที่ยวกับเพื่อน เราเลยทะเลาะกันบ่อยขึ้น
เเต่เธอก็ยังทนผมตลอดมา ไม่ว่าผมจะทำให้เธอร้องไห้สักกี่ครั้ง
ผมไม่เหมือนเดิม ผมไม่ได้รักเธอมากเหมือนตอนที่เราคบกันเเรกๆ เเต่เธอไม่เคยรักผมน้อยลงเลย เธอบอกให้ผมหัดเก็บเงิน
บ้างเเต่ผมก็เอาไปเที่ยว ไปเลี้ยงเพื่อนจนหมด เธอถามว่า" ใช้เงินมากขนาดนี้ ไม่รู้จักเก็บ ทำงานหาเงินเองได้เเล้วหรอ"
ผมก็มักจะตอบไปว่า " ยังไงที่บ้านผมก็ให้อยู่เเล้ว " เธอบอก " ไม่เคยทำงานหาเงินเอง ไม่รู้หรอก ว่ามันลำบากเเค่ไหนกว่าจะได้มา"
เเต่ผมก็ไม่สนใจอะไร
มีครั้งหนึ่งที่เราทะเลาะกันเเรงมาก คือเธอไม่ให้ผมออกไปเที่ยวกับเพื่อน เพราะมันดึกเเล้ว เธอเป็นห่วง เเต่ผมอยากจะไป
เราเลยเถียงกันอย่างรุนเเรง เธอถามผมมาประโนคนึงว่า "เพื่อนกับเธอ ผมจะเลือกใคร " ผมตอบเธอไปด้วยความที่ผมอารมณ์เสีย
ว่า "เพื่อน " เธอเลยถามผมว่าทำไม ผมบอกกับเธอว่า " ผมเจอเพื่อนก่อนเจอเธอ " ซึ่งเป็นคำที่เธอจำมาตลอด
เเละผมก็ไม่เคยลืมเช่นกัน
เธอพยายามประคับประครองความรักของเรา จนผ่านมาได้ 1 ปี บอกได้เลยว่าเธอเป็น ผญ คนเเรกที่ผมคบด้วยนานที่สุด
ในใจผมอยากเลิกกับเธอ เเต่ก็ยังสงสารเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงต่อไป ผมคิดเเค่ว่า เมื่อผมเข้า มหาลัย เราคงจะห่างๆ กันไป
จนในที่สุดเวลาที่ผมต้องการก็มาถึง ผมเรียนจบ ม.ปลาย พอดี เลยจะเข้าไปเรียนใน กทม. ช่วงนี้ผมมัวเเต่ยุ่งกับเรื่องเรียนต่อ
ทำให้ผมลืมเธอไปเลย จนทำให้เธอไปมีคนใหม่ เเล้วผมมารู้ทีหลัง เราจึงเลิกกัน เหมือนจะเป็นเรื่องที่ดี เเบบที่ผมอยากให้เป็น
เเต่ความจริงเเล้วเพียงเเค่ไม่กีวัน ผมคิดถึงเธอมาก เหมือนสูญเสียสิ่งที่ดีที่สุดไป ได้เเต่โทษตัวเองที่ทำให้มันเป็นอย่างนี้
ผมพยายามกลับไปง้อเธอ ผมบอกกับเธอว่าผมจะเป็นคนใหม่ จะทำตามในสิ่งที่เธอต้องการทุกอย่าง เเต่เธอไม่เชื่อผม คงเป็นเพราะ
เธอฝังใจกับสิ่งที่ผมเคยทำไป ผมยอมรับเลยว่า ช่วงนั้นผมเคว้างคว้างมาก ฟุ้งซ่าน ไม่อยากทำอะไรเลย ต้องการเเค่ให้เธอกลับมา
เเล้วผมก็นึกถึงคำที่เธอเคยบอกว่า "ไม่เคยทำงานหาเงินเอง ไม่รู้หรอก ว่ามันลำบากขนาดไหนกว่าจะได้มา" ทำให้ผมคิดอะไร
ขึ้นมาได้ เลยได้รู้ถึงสิ่งที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ซึ่งมันเปลี่ยนชีวิต เเละความคิดผมไปจนทุกวันนี้...........
เดี๋ยวผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ เดี๋ยวยังไงจะมาเขียนต่อให้ หากมีใครสนใจอยากอ่าน