ดิฉันเป็นแม่บ้านดูแล ลูกและสามี เงินเดือนสามี
ก็ตามอัตภาพ บ้านไม่ร่ำรวยแต่พอมีใช้จ่าย
เพราะเราไม่ซื้อของแพงใช้
เราถนัดทำอาหาร ไม่ค่อยออกไปทานนอกบ้าน
เกือบทุกมื้อต้องทำกับข้าวให้ที่บ้านทาน เรามีแต่ลูกผู้ชาย
รวมสามี 3 คนเราเป็นผู้หญิงคนเดียวที่งานบ้าน
ต้องเหมาหมด ลูกช่วยงานเล็กน้อย เช่น ทิ้งขยะ รีดผ้าเอง
เพื่อฝึกความรับผิดชอบ
สามีเอาใจใส่ดี เรื่องเล็กๆน้อยๆจะไม่ค่อยมองข้าม
แคร์ความรู้สึกเรา และลูกๆดี
แต่ดูแล้วเหมือนจะขาดความอบอุ่นรึปล่าวอันนี้ไม่แน่ใจ
เพราะครอบครัวสามีพ่อมีบ้านเล็ก เพราะเวลาจะไปไหน
ต้องหิ้วเราไปเป็นเพื่อนเสมอ ไม่ว่าจะไปรับ-ส่งลูก ที่ รร.
เอาไปเป็นไม้กัน (หมา)เวลาสังสรรค์กับเพื่อน คือทุกที่
ที่พอจะหนีบภรรยาไปด้วยก็จะพาไป อันนี้ข้อดีของสามี
แต่..เราไม่เข้าใจว่า ในเมื่อเราทำงานในบ้านเสร็จเรียบ
ร้อยหมดทุกอย่างแล้วเนี้ยะ..ทำไมเรานั่งทำงานที่เราชอบ
ต้องตำหนิ หาเรื่องว่าได้ตลอด
เช่น ..นั่งปักผ้าก็บ่น วันแรกๆไม่เท่าไหร่ พอเราปักเอาจริง
เอาจัง หาเรื่องว่า หยิบเรื่องโน้นเรื่องนี้มาว่า
(ไม่มีเรื่องผญ.เข้ามาเกี่ยวนะคะ)
เราหัดทำยาสมุนไพร ปลูกต้นไม้ ปลูกผักกระถาง ทำปุ๋ย
ก็ยังไม่วายโดนเหน็บแนม โดนว่า เราทำอะไรนอกเหนือ
งานบ้านไม่ได้เลยเหรอคะ เวลาส่วนตัวเราไม่เหลืออีก
แล้วใช่มั้ย...เราเครียดมากเวลาที่ต้องได้ยินเค้า
เหน็บแนมเราด้วยคำพูดที่เจ็บๆค่ะ หรือเรายังทำ
หน้าที่แม่บ้านไม่สมบูรณ์แบบใช่มั้ยคะ..
ไม่เอ่ยชมไม่ว่า..แต่หาเรื่องพูดให้เจ็บใจ เราควร
ต้องปฏิบัตตัวอย่างไรดีคะ
เป็นแม่บ้านเต็มตัว..ทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างเวลาส่วนตัวนั่งทำงานอดิเรกที่เราชอบไม่ได้เลยเหรอคะ
ก็ตามอัตภาพ บ้านไม่ร่ำรวยแต่พอมีใช้จ่าย
เพราะเราไม่ซื้อของแพงใช้
เราถนัดทำอาหาร ไม่ค่อยออกไปทานนอกบ้าน
เกือบทุกมื้อต้องทำกับข้าวให้ที่บ้านทาน เรามีแต่ลูกผู้ชาย
รวมสามี 3 คนเราเป็นผู้หญิงคนเดียวที่งานบ้าน
ต้องเหมาหมด ลูกช่วยงานเล็กน้อย เช่น ทิ้งขยะ รีดผ้าเอง
เพื่อฝึกความรับผิดชอบ
สามีเอาใจใส่ดี เรื่องเล็กๆน้อยๆจะไม่ค่อยมองข้าม
แคร์ความรู้สึกเรา และลูกๆดี
แต่ดูแล้วเหมือนจะขาดความอบอุ่นรึปล่าวอันนี้ไม่แน่ใจ
เพราะครอบครัวสามีพ่อมีบ้านเล็ก เพราะเวลาจะไปไหน
ต้องหิ้วเราไปเป็นเพื่อนเสมอ ไม่ว่าจะไปรับ-ส่งลูก ที่ รร.
เอาไปเป็นไม้กัน (หมา)เวลาสังสรรค์กับเพื่อน คือทุกที่
ที่พอจะหนีบภรรยาไปด้วยก็จะพาไป อันนี้ข้อดีของสามี
แต่..เราไม่เข้าใจว่า ในเมื่อเราทำงานในบ้านเสร็จเรียบ
ร้อยหมดทุกอย่างแล้วเนี้ยะ..ทำไมเรานั่งทำงานที่เราชอบ
ต้องตำหนิ หาเรื่องว่าได้ตลอด
เช่น ..นั่งปักผ้าก็บ่น วันแรกๆไม่เท่าไหร่ พอเราปักเอาจริง
เอาจัง หาเรื่องว่า หยิบเรื่องโน้นเรื่องนี้มาว่า
(ไม่มีเรื่องผญ.เข้ามาเกี่ยวนะคะ)
เราหัดทำยาสมุนไพร ปลูกต้นไม้ ปลูกผักกระถาง ทำปุ๋ย
ก็ยังไม่วายโดนเหน็บแนม โดนว่า เราทำอะไรนอกเหนือ
งานบ้านไม่ได้เลยเหรอคะ เวลาส่วนตัวเราไม่เหลืออีก
แล้วใช่มั้ย...เราเครียดมากเวลาที่ต้องได้ยินเค้า
เหน็บแนมเราด้วยคำพูดที่เจ็บๆค่ะ หรือเรายังทำ
หน้าที่แม่บ้านไม่สมบูรณ์แบบใช่มั้ยคะ..
ไม่เอ่ยชมไม่ว่า..แต่หาเรื่องพูดให้เจ็บใจ เราควร
ต้องปฏิบัตตัวอย่างไรดีคะ