สามีทำงานคนเดียว เราเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก full time ก่อนหน้านี้ทำงาน พอมีลูกก็ลาออก เพราะไม่มีคนเลี้ยง
ความเหนื่อยล้ามันเพิ่มทวีคูณ ช่วงลอคดาวน์โควิด สามี work from home ลูกเรียนออนไลน์ 
สามีจะเป็นคนไม่ทำงานบ้าน ต้องบอกให้ช่วยซึ่งก็ช่วยได้ไม่มาก ไม่บอกไม่ทำ ทำก็เป็นงานเล็กน้อย เช่นล้างจาน
แต่จะคนไปซื้อของข้างนอก ว่างคือ เล่นเกม ดูหนัง
เราทำงานบ้านหลักทุกอย่าง ขัดห้องน้ำ กวาดถูบ้านทั้งหลัง เตรียมอาหาร และไม่เคยมีเวลาว่างขนาดที่จะได้นั่งทำอะไรยาวๆ
เช่น ดูหนังเลย 8 ปีมาแล้ว หนำซ้ำยังต้องเป็นคนตามงาน คอยติวลูกคนโตเวลาเรียน เวลาสอบ ดูลูกคนเล็กด้วย

ประเด็นคือ เรารู้สึกว่าสามีเฉื่อยชา ไม่ค่อยเป็นผู้นำ ไม่คิดสร้างสรรค์ช่วยวางแผนในชีวิตประจำวัน เช่นการจัดการลูก
การดูแลบ้าน เหมือนรอให้เราสั่ง ให้เราเป็นคนกำหนดทุกอย่างเว้นเรื่องของเขา
เช่น ลูกจะกินข้าวตอนไหน จะอาบน้ำตอนไหน จะทำการบ้านตอนไหน เขาจะเล่นเกมรอ ดูหนังรอ ในขณะที่เราทำงานบ้านยังไม่ได้หยุด
ต้องออกมาบอกลูกว่า ไปอาบน้ำ กินข้าวได้แล้ว ทำการบ้านให้เสร็จ
ซึ่งเราทำงานบ้านหลายอย่าง เราไม่มีเวลาประกบลูกได้ตลอดเวลาทำการบ้าน แต่จะมาตรวจเป็นระยะ
ในขณะที่สามีเรานั่งดูหนังใกล้ๆลูก แต่ก็ไม่ไปดูไปกระตุ้นให้ลูกทำให้เสร็จ เหมือนคนไม่เดือดร้อนว่าลูกจะทำเสร็จไหม ลูกมีงานค้างอะไร
คือไม่เคยถาม ไม่เคยเปิด classroom ลูกดูว่ามีงานอะไร เหมือนลอยตัวว่า เดี๋ยวเราก็จัดการดูแลเอง

เรื่องเงินตอนนี้ยังไม่มีปัญหา เขาให้เราตามอัตภาพที่เขาหาได้ ไม่ได้รวยแต่ไม่มีหนี้
แต่ยังไม่มีบ้าน เขาบอกยังตังค์ไม่พอ ถ้าซื้อการเงินจะลำบาก อยู่แบบนี้กินใช้จะไม่ลำบาก
สามีไม่กินเหล้า สูบบุหรี่  ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิง

เราเห็นสามีเพื่อนๆ ดูเป็นผู้นำ สร้างสรรค์อะไรใหม่ๆ วางแผน จัดการอะไรให้ลูกให้ครอบครัว ก็รู้สึกว่า
ทำไม สามีเราเหมือนเด็กๆ แค่ทำงานเป็นหลักอย่างเดียว เรื่องอื่นๆที่ควรต้องคิดต้องจัดการเพิ่มขึ้น เมื่อเรามีภาระเพิ่มขึ้นมาเช่นเรื่องลูก
กลับปล่อยเรื่อยๆเปื่อยๆ ไม่ช่วยฝึกวินัย ฝึกความรับผิดชอบ อะไรให้ลูก อยู่แบบเหมือนตัวเองยังเป็นวัยรุ่นชิลๆ

หรือเราคาดหวังมากเกินไป แต่เรารู้สึกว่าชีวิตคนอื่นเหมือนเดินไปข้างหน้ากัน ทำไมชีวิตเราย่ำอยู่กับที่ แต่ละวันที่ผ่านไปเราเหนื่อยล้ากับชีวิตแม่บ้าน full time ที่เหมือนคิดไปคนละทางกับสามี