สวัสดีครับ วันนี้มีเรื่องอะไรบางอย่าง เกี่ยวกับสิ่งที่มองไม่เห็น
ที่ผมได้สัมผัสและยากจะอธิบายด้วย เหตุด้วยผล
มาเล่าให้เพื่อนๆพี่ๆ ได้ฟังกัน
เริ่มจากการแนะนำตัวของผมเองก่อนเลยแล้วกันครับ
คือ ผมทำงานเป็นเซลล์แมน
ด้วยอาชีพ ก็มักจะมีการเดินทางไปทำงานต่างถิ่นต่างจังหวัดอยู่เนืองๆ
ปีสองปีมานี่ มีเหตุการณ์ ประหลาดๆ เกิดขึ้นกับผม บ่อยๆ
จนผมเองพอจะสังเกตเห็นและอดคิดไม่ได้
ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเรื่องลี้ลับอะไรกันแน่
บ่อยครั้งที่ผมเดินทางไปต่างถิ่น แล้วแวะทานข้าวราดแกงข้างทาง
ตอนแรกคนก็เยอะเต็มร้านดีอยู่หรอก
พอผมเข้าไปนั่งทานข้าวไปได้สักพัก อยู่ๆ คนก็หายเกลี้ยงกันไปทั้งร้าน
หันไปมองรอบตัวอีกที ก็มักจะเจอบรรยากาศหวิวๆ วังเวงทุกที
ไม่ได้วังเวงเพราะกลัวผีนะครับ แต่วังเวงแบบว่า
"อ้าวไม่มีใครเข้าร้านบ้างเลยหรือวะ"
มองไปก็เห็นแต่แม่ค้า ทำหน้าเจื่อนๆ รอลูกค้า
แม้จะพยายามคิดในแง่ดี ว่า มันเป็นเรื่องบัญเอิญ
ที่เราเข้ามาในร้าน แล้วอาจจะตรงกับช่วงที่ลูกค้าท่านอื่นอิ่มพอดี
แต่ก็แปลกตรงที่ อะไรจะบังเอิญบ่อยขนาดนั้น
หรือเวลาที่ไปยืนรอคิว เข้าแถวซื้ออะไร
ตอนแรกก็เห็นคนเข้าคิวรอกันยาว พอผมเข้าไปยืนรอสักพัก
อยู่ๆคนที่ยืนรอคิวกันตรงนั้นก็เดินหายกันไปทีละคนสองคน
ไม่นานผมก็ได้คิวแรก โดยไม่รู้ตัว
หันไปมองรอบข้างอีกที ไม่มีคนอยู่แถวนั้นแล้ว "หายกันไปไหนหมดวะ"
บางทีผมไปเช่าห้องพักอยู่หลายวัน
ตอนแรกก็เห็นคนอื่นๆเดินผ่านไปผ่านมาในชั้นที่ผมพักอยู่พอสมควร
แต่อยู่ไปไม่นาน ก็รู้สึกว่าบรรยากาศชั้นที่ผมพัก มันเงียบเชียบยังไงพิกล
แทบไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาเหมือนตอนแรกๆเลย
พอเริ่มสังเกตว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถึงได้รู้ว่า ชั้นที่ผมอยู่ มีคนย้ายออกกันหมด
พอไปถามเจ้าของที่พัก
ว่าชั้นที่ผมอยู่ ทำไมไม่มีใครเลย เจ้าของที่พักเขาก็บอกว่า
แปลกใจเหมือนกัน เพราะปกติ ห้องจะไม่เคยว่างแบบนี้
ซึ่งผมก็หาคำตอบอะไรไม่ได้มากนัก ได้แต่แปลกใจ
เหตุการณ์หลายๆเหตุการณ์ ทำนองแบบนี้หละครับ ที่มักจะเกิดขึ้นกับผมบ่อยๆ
แล้ววันหนึ่ง ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผม ต้องหันมาคิด
อย่างเอาจริงเอาจังกับเรื่องที่ผมเผชิญอยู่
ครั้งนั้น ที่ต่างจังหวัดเหมือนกัน
ผมรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย
หลังเลิกงานช่วงเย็นๆ ผมก็เลยแวะไปหาหมอที่คลีนิก ใกล้ๆแถวที่พัก
ตอนแรกกะว่าจะซื้อยามากิน ที่ร้านขายยาปากซอย
แต่พอเดินมาเจอคลีนิก ก็เลยแวะเข้าไปดู
เห็นคนไข้นั่งรอหมอ กันพอสมควร
ก็ตัดสินใจทำบัตรกับคนที่นั่งอยู่ตรงเค้าน์เตอร์
พอสอบถามอาการเบื้องต้นแล้ว
เขาก็ให้ผมนั้ง รอคิว
ผมเดินไปนั่ง รอคิวข้างๆคนในนั้น
มีคนนั่งอยู่กับเก้าอี้พักบ้าง โซฟาบ้าง ประมาณเจ็ดแปดคน
มีเด็กเล็กเด็กโตเล่นกันอยู่ในนั้นบ้าง
บรรยากาศก็ไม่เงียบเหงาดี ผมนั่งมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย
อยู่ๆก็มีเสียงเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่แถวนั้นพูดขึ้น
"แม่ แม่ กลิ่นสาป อะไร"
ผมหันไปมอง สองแม่ลูกเขาคุยกัน แม่เขาเอาแมดที่ปิดจมูกออก
แล้วก็สูดอากาศเข้าไปเพื่อพิสูจน์กลิ่นที่ลูกเขาบอก
แล้วเขา ก็ส่ายหัวไปมา ทำนองที่ว่าไม่มีกลิ่นอะไร
นั่นหละครับ เหตุการณ์นั้นทำให้ผมคิดว่า
หรือกลิ่นตัวเราจะแรงขนาด คนรอบข้างรังเกียจ จนหนีหายกันหมด
คิดแล้วก็ พยายามดมตามเนื้อตามตัว แต่ก็ไม่ได้กลิ่นอะไร
นั่งรอสักพัก หมอก็มา
ผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนพยาบาลตรงเค้าน์เตอร์
ก็ขานชื่อ เรียกคนไข้ ให้เข้าไปพบหมอ
แต่รายแรก ไม่มีใครขานรับ พอรอสักพักไม่มา
พยาบาลก็เลย ข้ามไปเป็นคนถัดไป
แต่คนถัดไปเหมือนเขามีสายเข้า
เขาก็รับโทรศัพท์แล้วก็เดินออกจากคลีนิกไปเลย
พอผ่านไปอีกคน
ก็เหมือนลูกเล็กเขางอแงจะเข้าห้องน้ำก็เลยต้องพาไปเข้าห้องน้ำ
เลยต้องผ่านไปอีกคน ถึงมีคนขานรับ แล้วก็เข้าไปพบหมอ
ตอนนั้นเองที่ อยู่ๆ จากคนในคลีนิกดูคึกคัก
ก็เริ่มมีคนทยอยเดินออกจากคลีนิกกันทีละคนสองคน
แม้แต่เด็กที่ไปเข้าห้องน้ำ
พอออกมา ชุดเด็กก็เปียก แม่เขาเลยพาออกนอกคลีนิกไป
จนที่สุด ก็ไม่มีใครเหลือเลย มีผมนั่งรอหมออยู่คิวเดียวแล้ว
สักพัก พอคนไข้ออกมาจากห้องตรวจ
ผู้หญิงที่เค้าน์เตอร์ก็หันมาทางผม
แล้วก็สบตาผมเล็กน้อยก่อนจะบอกว่า เชิญเลยค่ะ
ผมก็เลยเข้าไปหาหมอ ผลักประตูเข้าไป
ประตูมันเป็นประตูบานสวิง ที่มันไม่ได้ปิดตรงด้านล่างอะครับ
คือด้านล่างมันจะเปิดโล่งขึ้นมาเลยเข่านิดหน่อย
ถ้ามองออกไปก็จะเห็นขาคนเดินอยู่ข้างนอกห้องได้
พอเข้าไปในห้อง
หมอก็ให้ผมไปนั่งข้างๆหมอ
หันข้างให้กับประตู
นั่งให้หมอตรวจร่างกายและประเมิณอาการอยู่พักหนึ่ง
หลังจากหมอถามโน่นถามนี่เสร็จ หมอ ก็เขียนใบสั่งยาให้
ตอนนั้นเอง ผมก็บังเอิญหันไปมอง ตรงช่องว่างด้านล่างของประตู
เห็นเหมือนขาคนกำลังเดินผ่านไป แล้วก็ทำอะไรตกสักอย่าง
เขาก็เลยก้มเก็บของ แล้วก็เดินผ่านไป
พอผมออกมาจากห้องตรวจ
เดินไปหา ผู้หญิงที่เค้าน์เตอร์
สีหน้าเขาซีดมาก เขาดูมีอาการแปลกๆ
พูดจาเหมือนคนจะร้องไห้ ลุกลี้ลุกลน
ตอบอะไรก็ตะกุกตะกัก มือไม้สั่น
จนผมต้องบอกให้เขาใจเย็นๆ
เพราะคิดว่าเขาคงพึ่งจะมาทำงานวันแรก เลยอาจจะมีอาการตื่นเต้นบ้าง
พอรับยาเสร็จ กำลังจะออกจากร้าน หันไปมองพยาบาลอีกที
ดูท่าทางเหมือนเขาอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูด
พอผลักประตู กำลังจะเดินออกจากร้าน
แล้วเสียงพยาบาลก็พูดขึ้นว่า
ชะ ช่วย เรียกคนที่คุณพามา กลับไปด้วยนะคะ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปลาไหลต้มเปรต
ที่ผมได้สัมผัสและยากจะอธิบายด้วย เหตุด้วยผล
มาเล่าให้เพื่อนๆพี่ๆ ได้ฟังกัน
เริ่มจากการแนะนำตัวของผมเองก่อนเลยแล้วกันครับ
คือ ผมทำงานเป็นเซลล์แมน
ด้วยอาชีพ ก็มักจะมีการเดินทางไปทำงานต่างถิ่นต่างจังหวัดอยู่เนืองๆ
ปีสองปีมานี่ มีเหตุการณ์ ประหลาดๆ เกิดขึ้นกับผม บ่อยๆ
จนผมเองพอจะสังเกตเห็นและอดคิดไม่ได้
ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเรื่องลี้ลับอะไรกันแน่
บ่อยครั้งที่ผมเดินทางไปต่างถิ่น แล้วแวะทานข้าวราดแกงข้างทาง
ตอนแรกคนก็เยอะเต็มร้านดีอยู่หรอก
พอผมเข้าไปนั่งทานข้าวไปได้สักพัก อยู่ๆ คนก็หายเกลี้ยงกันไปทั้งร้าน
หันไปมองรอบตัวอีกที ก็มักจะเจอบรรยากาศหวิวๆ วังเวงทุกที
ไม่ได้วังเวงเพราะกลัวผีนะครับ แต่วังเวงแบบว่า
"อ้าวไม่มีใครเข้าร้านบ้างเลยหรือวะ"
มองไปก็เห็นแต่แม่ค้า ทำหน้าเจื่อนๆ รอลูกค้า
แม้จะพยายามคิดในแง่ดี ว่า มันเป็นเรื่องบัญเอิญ
ที่เราเข้ามาในร้าน แล้วอาจจะตรงกับช่วงที่ลูกค้าท่านอื่นอิ่มพอดี
แต่ก็แปลกตรงที่ อะไรจะบังเอิญบ่อยขนาดนั้น
หรือเวลาที่ไปยืนรอคิว เข้าแถวซื้ออะไร
ตอนแรกก็เห็นคนเข้าคิวรอกันยาว พอผมเข้าไปยืนรอสักพัก
อยู่ๆคนที่ยืนรอคิวกันตรงนั้นก็เดินหายกันไปทีละคนสองคน
ไม่นานผมก็ได้คิวแรก โดยไม่รู้ตัว
หันไปมองรอบข้างอีกที ไม่มีคนอยู่แถวนั้นแล้ว "หายกันไปไหนหมดวะ"
บางทีผมไปเช่าห้องพักอยู่หลายวัน
ตอนแรกก็เห็นคนอื่นๆเดินผ่านไปผ่านมาในชั้นที่ผมพักอยู่พอสมควร
แต่อยู่ไปไม่นาน ก็รู้สึกว่าบรรยากาศชั้นที่ผมพัก มันเงียบเชียบยังไงพิกล
แทบไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาเหมือนตอนแรกๆเลย
พอเริ่มสังเกตว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถึงได้รู้ว่า ชั้นที่ผมอยู่ มีคนย้ายออกกันหมด
พอไปถามเจ้าของที่พัก
ว่าชั้นที่ผมอยู่ ทำไมไม่มีใครเลย เจ้าของที่พักเขาก็บอกว่า
แปลกใจเหมือนกัน เพราะปกติ ห้องจะไม่เคยว่างแบบนี้
ซึ่งผมก็หาคำตอบอะไรไม่ได้มากนัก ได้แต่แปลกใจ
เหตุการณ์หลายๆเหตุการณ์ ทำนองแบบนี้หละครับ ที่มักจะเกิดขึ้นกับผมบ่อยๆ
แล้ววันหนึ่ง ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผม ต้องหันมาคิด
อย่างเอาจริงเอาจังกับเรื่องที่ผมเผชิญอยู่
ครั้งนั้น ที่ต่างจังหวัดเหมือนกัน
ผมรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย
หลังเลิกงานช่วงเย็นๆ ผมก็เลยแวะไปหาหมอที่คลีนิก ใกล้ๆแถวที่พัก
ตอนแรกกะว่าจะซื้อยามากิน ที่ร้านขายยาปากซอย
แต่พอเดินมาเจอคลีนิก ก็เลยแวะเข้าไปดู
เห็นคนไข้นั่งรอหมอ กันพอสมควร
ก็ตัดสินใจทำบัตรกับคนที่นั่งอยู่ตรงเค้าน์เตอร์
พอสอบถามอาการเบื้องต้นแล้ว
เขาก็ให้ผมนั้ง รอคิว
ผมเดินไปนั่ง รอคิวข้างๆคนในนั้น
มีคนนั่งอยู่กับเก้าอี้พักบ้าง โซฟาบ้าง ประมาณเจ็ดแปดคน
มีเด็กเล็กเด็กโตเล่นกันอยู่ในนั้นบ้าง
บรรยากาศก็ไม่เงียบเหงาดี ผมนั่งมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย
อยู่ๆก็มีเสียงเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่แถวนั้นพูดขึ้น
"แม่ แม่ กลิ่นสาป อะไร"
ผมหันไปมอง สองแม่ลูกเขาคุยกัน แม่เขาเอาแมดที่ปิดจมูกออก
แล้วก็สูดอากาศเข้าไปเพื่อพิสูจน์กลิ่นที่ลูกเขาบอก
แล้วเขา ก็ส่ายหัวไปมา ทำนองที่ว่าไม่มีกลิ่นอะไร
นั่นหละครับ เหตุการณ์นั้นทำให้ผมคิดว่า
หรือกลิ่นตัวเราจะแรงขนาด คนรอบข้างรังเกียจ จนหนีหายกันหมด
คิดแล้วก็ พยายามดมตามเนื้อตามตัว แต่ก็ไม่ได้กลิ่นอะไร
นั่งรอสักพัก หมอก็มา
ผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนพยาบาลตรงเค้าน์เตอร์
ก็ขานชื่อ เรียกคนไข้ ให้เข้าไปพบหมอ
แต่รายแรก ไม่มีใครขานรับ พอรอสักพักไม่มา
พยาบาลก็เลย ข้ามไปเป็นคนถัดไป
แต่คนถัดไปเหมือนเขามีสายเข้า
เขาก็รับโทรศัพท์แล้วก็เดินออกจากคลีนิกไปเลย
พอผ่านไปอีกคน
ก็เหมือนลูกเล็กเขางอแงจะเข้าห้องน้ำก็เลยต้องพาไปเข้าห้องน้ำ
เลยต้องผ่านไปอีกคน ถึงมีคนขานรับ แล้วก็เข้าไปพบหมอ
ตอนนั้นเองที่ อยู่ๆ จากคนในคลีนิกดูคึกคัก
ก็เริ่มมีคนทยอยเดินออกจากคลีนิกกันทีละคนสองคน
แม้แต่เด็กที่ไปเข้าห้องน้ำ
พอออกมา ชุดเด็กก็เปียก แม่เขาเลยพาออกนอกคลีนิกไป
จนที่สุด ก็ไม่มีใครเหลือเลย มีผมนั่งรอหมออยู่คิวเดียวแล้ว
สักพัก พอคนไข้ออกมาจากห้องตรวจ
ผู้หญิงที่เค้าน์เตอร์ก็หันมาทางผม
แล้วก็สบตาผมเล็กน้อยก่อนจะบอกว่า เชิญเลยค่ะ
ผมก็เลยเข้าไปหาหมอ ผลักประตูเข้าไป
ประตูมันเป็นประตูบานสวิง ที่มันไม่ได้ปิดตรงด้านล่างอะครับ
คือด้านล่างมันจะเปิดโล่งขึ้นมาเลยเข่านิดหน่อย
ถ้ามองออกไปก็จะเห็นขาคนเดินอยู่ข้างนอกห้องได้
พอเข้าไปในห้อง
หมอก็ให้ผมไปนั่งข้างๆหมอ
หันข้างให้กับประตู
นั่งให้หมอตรวจร่างกายและประเมิณอาการอยู่พักหนึ่ง
หลังจากหมอถามโน่นถามนี่เสร็จ หมอ ก็เขียนใบสั่งยาให้
ตอนนั้นเอง ผมก็บังเอิญหันไปมอง ตรงช่องว่างด้านล่างของประตู
เห็นเหมือนขาคนกำลังเดินผ่านไป แล้วก็ทำอะไรตกสักอย่าง
เขาก็เลยก้มเก็บของ แล้วก็เดินผ่านไป
พอผมออกมาจากห้องตรวจ
เดินไปหา ผู้หญิงที่เค้าน์เตอร์
สีหน้าเขาซีดมาก เขาดูมีอาการแปลกๆ
พูดจาเหมือนคนจะร้องไห้ ลุกลี้ลุกลน
ตอบอะไรก็ตะกุกตะกัก มือไม้สั่น
จนผมต้องบอกให้เขาใจเย็นๆ
เพราะคิดว่าเขาคงพึ่งจะมาทำงานวันแรก เลยอาจจะมีอาการตื่นเต้นบ้าง
พอรับยาเสร็จ กำลังจะออกจากร้าน หันไปมองพยาบาลอีกที
ดูท่าทางเหมือนเขาอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูด
พอผลักประตู กำลังจะเดินออกจากร้าน
แล้วเสียงพยาบาลก็พูดขึ้นว่า
ชะ ช่วย เรียกคนที่คุณพามา กลับไปด้วยนะคะ
โปรดติดตามตอนต่อไป